Deze blog wordt niet meer onderhouden. Ik geef tegenwoordig mijn (ongezouten) mening via mijn facebookpagina. :-)
Komt ge niet terug?
Sjieke school hoor!
Afgelopen zondag was ik, samen met zo'n zesduizenden anderen, op de opendeurdag van de nieuwe scholencampus in Peer. Op 1 september namen internaat, basisschool, lagere school en middelbare school hun intrek in compleet nieuwe gebouwen. Om jaloers op te zijn.
Ik heb zeven jaar lang voor de klas gestaan. Hieronder heb ik het al vaker gehad over de voor- en nadelen van het onderwijs. Op 1 februari dit jaar kreeg ik mijn ontslag. Op eigen verzoek. Ik gooide mijn vaste benoeming zes jaar terug overboord voor een onzeker bestaan als zelfstandige. Dat was niet niets. Ook niet voor de personeelsdienst die één en ander moest uitzoeken, want... dit hadden ook zij nog nooit meegemaakt.
Of ik geen zin heb om terug te komen? Die vraag kreeg ik zondag heel vaak te horen van oud-collega's. Akkoord, de gebouwen zijn prachtig, zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant, maar neen... van mijn vertrek uit het onderwijs heb ik nog geen seconde spijt gehad. Been there, done that. Misschien stopt mijn verhaal als zelfstandige wel ooit, maar dan nog denk ik niet dat ik terug naar school trek. Ik heb zelf ondervonden dat ik te ambitieus ben en te veel belang hecht aan carrière maken.
Van thuis uit werken, is zalig. Ik zou niet anders willen. Ik pendel regelmatig naar de radiostudio of naar een afspraak links of rechts, maar eigenlijk blijf ik altijd nagenoeg onder de kerktoren. En dat bevalt mij uitstekend. Geen zeurende collega's die hun persoonlijke problemen willen etaleren en geen verplichte lunchpauze. Mijn uren aan het werk zijn intensief en het koffietoestel (met bonen) is mijn beste vriend doorheen de dag. Een werkdag is als thuiswerker ook geen afgelijnd geheel meer. Vaak is het werken, afspraak, werken, kids op school halen, terug aan de slag terwijl ze TV kijken, eten maken, wandelingetje en weer werken. En zo gaat dat maar door. Ook op zaterdag en zondag.
Ja, ik heb het nu financieel beter dan toen ik les gaf. Daar doe ik niet flauw over. Maar ik werk ook minstens 60 uur per week. Dat is een offer dat je moet willen brengen. Maar als je ondernemer bent en van je hobby je beroep hebt gemaakt, dan tel je de uren niet...
Michel Vanderfeesten - 4 oktober 2016
Afgelopen zondag was ik, samen met zo'n zesduizenden anderen, op de opendeurdag van de nieuwe scholencampus in Peer. Op 1 september namen internaat, basisschool, lagere school en middelbare school hun intrek in compleet nieuwe gebouwen. Om jaloers op te zijn.
Ik heb zeven jaar lang voor de klas gestaan. Hieronder heb ik het al vaker gehad over de voor- en nadelen van het onderwijs. Op 1 februari dit jaar kreeg ik mijn ontslag. Op eigen verzoek. Ik gooide mijn vaste benoeming zes jaar terug overboord voor een onzeker bestaan als zelfstandige. Dat was niet niets. Ook niet voor de personeelsdienst die één en ander moest uitzoeken, want... dit hadden ook zij nog nooit meegemaakt.
Of ik geen zin heb om terug te komen? Die vraag kreeg ik zondag heel vaak te horen van oud-collega's. Akkoord, de gebouwen zijn prachtig, zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant, maar neen... van mijn vertrek uit het onderwijs heb ik nog geen seconde spijt gehad. Been there, done that. Misschien stopt mijn verhaal als zelfstandige wel ooit, maar dan nog denk ik niet dat ik terug naar school trek. Ik heb zelf ondervonden dat ik te ambitieus ben en te veel belang hecht aan carrière maken.
Van thuis uit werken, is zalig. Ik zou niet anders willen. Ik pendel regelmatig naar de radiostudio of naar een afspraak links of rechts, maar eigenlijk blijf ik altijd nagenoeg onder de kerktoren. En dat bevalt mij uitstekend. Geen zeurende collega's die hun persoonlijke problemen willen etaleren en geen verplichte lunchpauze. Mijn uren aan het werk zijn intensief en het koffietoestel (met bonen) is mijn beste vriend doorheen de dag. Een werkdag is als thuiswerker ook geen afgelijnd geheel meer. Vaak is het werken, afspraak, werken, kids op school halen, terug aan de slag terwijl ze TV kijken, eten maken, wandelingetje en weer werken. En zo gaat dat maar door. Ook op zaterdag en zondag.
Ja, ik heb het nu financieel beter dan toen ik les gaf. Daar doe ik niet flauw over. Maar ik werk ook minstens 60 uur per week. Dat is een offer dat je moet willen brengen. Maar als je ondernemer bent en van je hobby je beroep hebt gemaakt, dan tel je de uren niet...
Michel Vanderfeesten - 4 oktober 2016
Pretoogjes
Ondernemers... een ras apart!
Ik heb het geluk om beroepshalve regelmatig in contact te komen met iemand die in de ramen zit. Niet letterlijk te interpreteren ;-). Ik bedoel: één van de zonen van de stichter van een hele bekende fabrikant in ramen en deuren. Zo iemand die, gezien zijn leeftijd, van het leven geniet, maar het werk toch nooit 100% achter zich kan laten. Ik vertelde hem dat mijn ouders voor de renovatie van hun ramen in huis voor hun familiebedrijf hadden gekozen. Plots zag ik die schittering in de man zijn ogen. Pretoogjes. Prachtig om te zien!
Netwerken hoort bij de job. Je komt in contact met mensen van alle soort en slag. Globaal genomen zijn ondernemers zielsverwanten. Mensen die ooit de sprong hebben gewaagd, tegen de stroom in. Harde werkers die niet alleen dromen, maar ook doen. Heel vaak met een kinderlijk enthousiasme, zeker als je ze een complimentje geeft. En dat is mooi om te zien. Ik ben namelijk ook zo. In het onderwijs denk ik dat ik het aantal complimenten op één hand kan tellen. Terwijl ik ze nu aan mekaar rijg. Geven en krijgen, het gebeurt onder ondernemers volgens mij eenvoudigweg meer dan in de openbare sector.
Al zeg ik het zelf: ik ben een geboren diplomaat. Ik kan goed overweg met allerlei soorten mensen. En maar goed ook. Ook dat is cruciaal in mijn job. Laat mij maar vertoeven tussen de ondernemers, daar voel ik mij als een vis in het water.
Michel Vanderfeesten - 2 september 2016
Ik heb het geluk om beroepshalve regelmatig in contact te komen met iemand die in de ramen zit. Niet letterlijk te interpreteren ;-). Ik bedoel: één van de zonen van de stichter van een hele bekende fabrikant in ramen en deuren. Zo iemand die, gezien zijn leeftijd, van het leven geniet, maar het werk toch nooit 100% achter zich kan laten. Ik vertelde hem dat mijn ouders voor de renovatie van hun ramen in huis voor hun familiebedrijf hadden gekozen. Plots zag ik die schittering in de man zijn ogen. Pretoogjes. Prachtig om te zien!
Netwerken hoort bij de job. Je komt in contact met mensen van alle soort en slag. Globaal genomen zijn ondernemers zielsverwanten. Mensen die ooit de sprong hebben gewaagd, tegen de stroom in. Harde werkers die niet alleen dromen, maar ook doen. Heel vaak met een kinderlijk enthousiasme, zeker als je ze een complimentje geeft. En dat is mooi om te zien. Ik ben namelijk ook zo. In het onderwijs denk ik dat ik het aantal complimenten op één hand kan tellen. Terwijl ik ze nu aan mekaar rijg. Geven en krijgen, het gebeurt onder ondernemers volgens mij eenvoudigweg meer dan in de openbare sector.
Al zeg ik het zelf: ik ben een geboren diplomaat. Ik kan goed overweg met allerlei soorten mensen. En maar goed ook. Ook dat is cruciaal in mijn job. Laat mij maar vertoeven tussen de ondernemers, daar voel ik mij als een vis in het water.
Michel Vanderfeesten - 2 september 2016
Keeping the dream alive
The game will never be over,
Because we're keeping the dream alive.
Dit liedje van de Münchener Freiheit spookt al de hele dag door mijn hoofd. En dan vooral dit ene zinnetje. In hoeverre heb jij je dromen en wensen al gerealiseerd? Heb je al durven springen? De grote sprong in het onbekende gewaagd? Het vergt durf. Zeker als je ergens vastgeroest zit. Ergens waar je (financiële) zekerheid hebt tot aan je pensioen.
Het is nu goed zes jaar geleden dat ik het onderwijs omruilde voor een onzeker bestaan als zelfstandig radiobaas. En neen, ik heb het onderwijs geen seconde gemist. Ik denk niet dat ik ooit nog terug richting school trek. Al weet je natuurlijk nooit. De stap van zelfstandige in bijberoep naar zelfstandige in hoofdberoep was een gok. Een beredeneerd risico. En toch... momenten van zwarte sneeuw en minder toffe momenten: elke zelfstandige ondernemer kent ze helaas. Achteraf gezien zijn dat nét de belangrijke leermomenten.
Na al die jaren lopen de zaken niet onaardig. Ik word nooit miljonair - ik speel ook niet op de Lotto - maar ik heb een aantrekkelijk loon en een grote vrijheid. En dat laatste is mij véél waard. Ik vraag me af of ik nu nog voor een baas zou kunnen werken. Laat Michel maar gaan, die komt heus wel aan...
Van je hobby je beroep maken, is fantastisch. Maar de weg is lang en hard. En eerlijk... FM Goud is ondertussen een KMO met twee fulltime-krachten en daar zitten natuurlijk ook nadelen aan. Eén daarvan, is dat het - zeker voor mij - natuurlijk geen hobby meer is. Zelfs het presentatiewerk en toevoegen van nieuwe muziek is part of the job. Daardoor is de liefde voor muziek wat naar de achtergrond verdrongen. Muziek is een middel geworden en geen doel meer. Ergens vind ik dat toch wel jammer. Radio is voor mij duizend keer meer dan muziek. Publiciteit bijvoorbeeld... Ik heb het net even nagekeken: sinds de start hebben er exact 2.683 reclamespotjes op FM Goud gelopen. Dat zijn vele (tevreden) klanten die ook maken dat er een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders rust. Hun reclamespotjes moeten natuurlijk te horen zijn. Een uitval van enkele dagen is onverdedigbaar en zou leiden tot schadeclaims. Hoe makkelijk is het als lege doos zonder lokale identiteit en lokale adverteerders? Overigens, op drie van dergelijke radiostation in Noord-Limburg weerklinkt al dagenlang een draaggolf i.p.v. muziek, maar ik ga het hen niet vertellen...
FM Goud is binnen dit en zes dagen exact twaalf jaar oud. De kleine, beginnende lokale radio is uitgegroeid tot een professioneel Noord-Limburgse mediamerk, en afgaande op de vele positieve reactie: tot een voorbeeld van hoe lokale radio anno 2016 zou moeten klinken. Dat kan je alleen maar bereiken door alles wat je doet met passie te doen. En jezelf steeds opnieuw uit te vinden.
Ik wens mezelf nog minstens twaalf creatieve jaren op het mooiste medium by far.
Michel Vanderfeesten - 2 augustus 2016
Foto: Onze openingsmarathon in de zomer van 2004.
Because we're keeping the dream alive.
Dit liedje van de Münchener Freiheit spookt al de hele dag door mijn hoofd. En dan vooral dit ene zinnetje. In hoeverre heb jij je dromen en wensen al gerealiseerd? Heb je al durven springen? De grote sprong in het onbekende gewaagd? Het vergt durf. Zeker als je ergens vastgeroest zit. Ergens waar je (financiële) zekerheid hebt tot aan je pensioen.
Het is nu goed zes jaar geleden dat ik het onderwijs omruilde voor een onzeker bestaan als zelfstandig radiobaas. En neen, ik heb het onderwijs geen seconde gemist. Ik denk niet dat ik ooit nog terug richting school trek. Al weet je natuurlijk nooit. De stap van zelfstandige in bijberoep naar zelfstandige in hoofdberoep was een gok. Een beredeneerd risico. En toch... momenten van zwarte sneeuw en minder toffe momenten: elke zelfstandige ondernemer kent ze helaas. Achteraf gezien zijn dat nét de belangrijke leermomenten.
Na al die jaren lopen de zaken niet onaardig. Ik word nooit miljonair - ik speel ook niet op de Lotto - maar ik heb een aantrekkelijk loon en een grote vrijheid. En dat laatste is mij véél waard. Ik vraag me af of ik nu nog voor een baas zou kunnen werken. Laat Michel maar gaan, die komt heus wel aan...
Van je hobby je beroep maken, is fantastisch. Maar de weg is lang en hard. En eerlijk... FM Goud is ondertussen een KMO met twee fulltime-krachten en daar zitten natuurlijk ook nadelen aan. Eén daarvan, is dat het - zeker voor mij - natuurlijk geen hobby meer is. Zelfs het presentatiewerk en toevoegen van nieuwe muziek is part of the job. Daardoor is de liefde voor muziek wat naar de achtergrond verdrongen. Muziek is een middel geworden en geen doel meer. Ergens vind ik dat toch wel jammer. Radio is voor mij duizend keer meer dan muziek. Publiciteit bijvoorbeeld... Ik heb het net even nagekeken: sinds de start hebben er exact 2.683 reclamespotjes op FM Goud gelopen. Dat zijn vele (tevreden) klanten die ook maken dat er een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders rust. Hun reclamespotjes moeten natuurlijk te horen zijn. Een uitval van enkele dagen is onverdedigbaar en zou leiden tot schadeclaims. Hoe makkelijk is het als lege doos zonder lokale identiteit en lokale adverteerders? Overigens, op drie van dergelijke radiostation in Noord-Limburg weerklinkt al dagenlang een draaggolf i.p.v. muziek, maar ik ga het hen niet vertellen...
FM Goud is binnen dit en zes dagen exact twaalf jaar oud. De kleine, beginnende lokale radio is uitgegroeid tot een professioneel Noord-Limburgse mediamerk, en afgaande op de vele positieve reactie: tot een voorbeeld van hoe lokale radio anno 2016 zou moeten klinken. Dat kan je alleen maar bereiken door alles wat je doet met passie te doen. En jezelf steeds opnieuw uit te vinden.
Ik wens mezelf nog minstens twaalf creatieve jaren op het mooiste medium by far.
Michel Vanderfeesten - 2 augustus 2016
Foto: Onze openingsmarathon in de zomer van 2004.
De beste frituur van het land
Ronny en Peggy zijn schatjes.
Neen, ik kan absoluut niet zonder mijn wekelijkse portie frietjes. Ik denk dat dat aangeboren is. Duidelijk geërfd van mijn vader en ik zie hetzelfde Bourgondische gedrag bij mijn kinderen. De vrijdagavonden richting het frietkot zijn wekelijkse hoogtepunten.
Ik herinner mij mijn eerste bezoekje aan De Frietboetiek in Meeuwen-Gruitrode nog. Dat was nog op de vorige locatie en ver voor hun eerste verkiezing tot beste frituur van het land. Ik weet zelfs nog wat ik toen bestelde: Broodje Frietboetiek. Daar had ik spijt van. Ik las wel over de twee lange lummels, maar dat zinnetje: "niet voor watjes" was mij ontgaan. Nadat ik de superlekkere frietjes voor het eerst geproefd had, was ik verkocht. Dit is écht een topfrituur met respect voor het product, constante kwaliteit en supervriendelijke zaakvoerders, ook als het pokkedruk is. En dat is het vaak. Eén keer moest ik zelfs terugrijden omdat de rij wachtenden te lang was. Nochtans werken een zestal personeelsleden superhard en gaat het er altijd heel vlot. Maar je hebt maar twee handen om pakweg twintig klanten te bedienen in een halfuur. Je gelooft me niet? Ga eens kijken op een vrijdagavond.
Als het op frieten aankomt, ben ik een ervaringsdeskundige tot en met. Zo zie je vaak dat frituren een megagrote keuze willen aanbieden aan hun veeleisende klanten. Dat is een tendens van de laatste jaren. Helaas gaat dit vaak ten koste van de kwaliteit. Niet zo bij Ronny en Peggy. Echt alles wat ze aanbieden, zelfs hun pasta's, zijn supervers, smaakvol en altijd even lekker. De Frietboetiek is een frituur van de toekomst. Eerder een crossover tussen een frituur en een brasserie. De videe moet je geproefd hebben en ikzelf ben ook fan van de schnitzel met peperroomsaus. Wedden dat je verrast zal zijn door het bijhorende slaatje en dat je het niet ongeroerd laat, ook al ben je geen groenteliefhebber?
Ronny en Peggy zijn atypisch voor de frituristen die snel geld willen verdienen en alles daarom kant-en-klaar laten aanleveren. En dat verschil proeft zelfs het kleinste kind. Dat wil zeggen dat er hard gewerkt moet worden. Dag na dag. Maar zelfs na een lange werkochtend staan Ronny en Peggy er op de middag alweer met de volle glimlach. Het zijn niet alleen goede zaakvoerders, maar ook heerlijke mensen met het hart op de juiste plaats. Echte ondernemers uit het juiste hout gesneden. Echt waar, vele frituristen moeten hier eens gaan kijken hoe het zou moeten...
Michel Vanderfeesten - 21 juli 2016
Neen, ik kan absoluut niet zonder mijn wekelijkse portie frietjes. Ik denk dat dat aangeboren is. Duidelijk geërfd van mijn vader en ik zie hetzelfde Bourgondische gedrag bij mijn kinderen. De vrijdagavonden richting het frietkot zijn wekelijkse hoogtepunten.
Ik herinner mij mijn eerste bezoekje aan De Frietboetiek in Meeuwen-Gruitrode nog. Dat was nog op de vorige locatie en ver voor hun eerste verkiezing tot beste frituur van het land. Ik weet zelfs nog wat ik toen bestelde: Broodje Frietboetiek. Daar had ik spijt van. Ik las wel over de twee lange lummels, maar dat zinnetje: "niet voor watjes" was mij ontgaan. Nadat ik de superlekkere frietjes voor het eerst geproefd had, was ik verkocht. Dit is écht een topfrituur met respect voor het product, constante kwaliteit en supervriendelijke zaakvoerders, ook als het pokkedruk is. En dat is het vaak. Eén keer moest ik zelfs terugrijden omdat de rij wachtenden te lang was. Nochtans werken een zestal personeelsleden superhard en gaat het er altijd heel vlot. Maar je hebt maar twee handen om pakweg twintig klanten te bedienen in een halfuur. Je gelooft me niet? Ga eens kijken op een vrijdagavond.
Als het op frieten aankomt, ben ik een ervaringsdeskundige tot en met. Zo zie je vaak dat frituren een megagrote keuze willen aanbieden aan hun veeleisende klanten. Dat is een tendens van de laatste jaren. Helaas gaat dit vaak ten koste van de kwaliteit. Niet zo bij Ronny en Peggy. Echt alles wat ze aanbieden, zelfs hun pasta's, zijn supervers, smaakvol en altijd even lekker. De Frietboetiek is een frituur van de toekomst. Eerder een crossover tussen een frituur en een brasserie. De videe moet je geproefd hebben en ikzelf ben ook fan van de schnitzel met peperroomsaus. Wedden dat je verrast zal zijn door het bijhorende slaatje en dat je het niet ongeroerd laat, ook al ben je geen groenteliefhebber?
Ronny en Peggy zijn atypisch voor de frituristen die snel geld willen verdienen en alles daarom kant-en-klaar laten aanleveren. En dat verschil proeft zelfs het kleinste kind. Dat wil zeggen dat er hard gewerkt moet worden. Dag na dag. Maar zelfs na een lange werkochtend staan Ronny en Peggy er op de middag alweer met de volle glimlach. Het zijn niet alleen goede zaakvoerders, maar ook heerlijke mensen met het hart op de juiste plaats. Echte ondernemers uit het juiste hout gesneden. Echt waar, vele frituristen moeten hier eens gaan kijken hoe het zou moeten...
Michel Vanderfeesten - 21 juli 2016
Vroeger was alles beter...
De muziek bijvoorbeeld...
Wie mij een beetje kent, weet dat ik een gevoelsmens ben. Ik ben een bijzonder gevoelige jongen die snel emotioneel kan worden door allerlei kunstvormen. Vooral beeldende kunsten dan. Een ontroerend einde van een topfilm of een bepaald muziekstuk waar je herinneringen aan koppelt. Soms echter word je zomaar geraakt door een geniaal stukje muziek. Telkens je het hoort, denk je bij jezelf: "Wat een klasse." Dat is exact het gevoel dat mij overkomt als ik naar de Traveling Wilburys luister.
Af en toe YouTube ik er tijdens mijn pauze eens ferm op los. En dan lees ik meestal ook de reacties onder de filmpjes. Van mensen zoals jij en ik. Als je leest hoe bepaalde nummers mensen hebben aangezet om hun leven om te gooien; of hoe nummer X van artiest Y hen ontroert doordat het op de begrafenis van een dierbare is gespeeld, dan gaat er toch wat door je heen hoor.
Mijn liefde voor Queen heb ik hieronder al meermaals geëtaleerd. Voor mij is Queen de grootste band ooit. Met voorsprong. Het talent van de betreurde Freddy Mercury, daar kan werkelijk niemand aan tippen. Freddy stierf in '91. Hij zal onderstaand meesterwerk van de Traveling Wilburys dus zeker ooit gehoord hebben. Mogelijk dacht ik: "Damn, zat ik daar ook maar bij."
Maar we wijken af... De groep ontstond in 1988. Het initiatief kwam van ex-Beatle George Harrison. Die wilde wat vrienden verzamelen om samen te musiceren. Naast Harrison bestond de supergroep uit Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan. Inderdaad, geen kleine namen. Voor mij, en met mij vele muziekliefhebbers, zijn de Wilburys helden. Die status hebben ze zelf ook in de hand gewerkt. Ze traden nooit op en gaven nagenoeg geen interviews.
"End of the Line" en vooral deze "Handle with Care" zijn twee van mijn eeuwige favorieten. Telkens ik "Handle with Care" hoor, vraag ik me af of er ooit grotere muzikanten zullen opstaan en zich zullen verenigen. Ik durf daaraan twijfelen. Beroepshalve moet ik de huidige hitparade nog volgen, maar ik stel vast - ofwel is dat omdat ik ouder word - dat er bitter weinig uitkomt dat écht tijdloos is.
Daarnet bekeek ik nog eens het clipje van "Somebody to Love". Kan je geloven dat deze Queen-klassieker dit jaar 40 (!) jaar oud is? Het staat er nog steeds als een huis en zelfs 40 jaar later klinkt het nog even fris. Datzelfde geldt voor de Wilburys. Met een schijnbaar gemak en veel lol musiceerden deze muzikale grootheden. Zo hebben we het graag. En sorry, maar van de huidige generatie muzikanten komen de meesten nog niet eens tot aan de enkels van Harrison, Lynne, Orbison, Petty en Dylan.
I'm so tired of being lonely
I still have some love to give
Won't you show me that you really care?
Michel Vanderfeesten - 5 juli 2016
Wie mij een beetje kent, weet dat ik een gevoelsmens ben. Ik ben een bijzonder gevoelige jongen die snel emotioneel kan worden door allerlei kunstvormen. Vooral beeldende kunsten dan. Een ontroerend einde van een topfilm of een bepaald muziekstuk waar je herinneringen aan koppelt. Soms echter word je zomaar geraakt door een geniaal stukje muziek. Telkens je het hoort, denk je bij jezelf: "Wat een klasse." Dat is exact het gevoel dat mij overkomt als ik naar de Traveling Wilburys luister.
Af en toe YouTube ik er tijdens mijn pauze eens ferm op los. En dan lees ik meestal ook de reacties onder de filmpjes. Van mensen zoals jij en ik. Als je leest hoe bepaalde nummers mensen hebben aangezet om hun leven om te gooien; of hoe nummer X van artiest Y hen ontroert doordat het op de begrafenis van een dierbare is gespeeld, dan gaat er toch wat door je heen hoor.
Mijn liefde voor Queen heb ik hieronder al meermaals geëtaleerd. Voor mij is Queen de grootste band ooit. Met voorsprong. Het talent van de betreurde Freddy Mercury, daar kan werkelijk niemand aan tippen. Freddy stierf in '91. Hij zal onderstaand meesterwerk van de Traveling Wilburys dus zeker ooit gehoord hebben. Mogelijk dacht ik: "Damn, zat ik daar ook maar bij."
Maar we wijken af... De groep ontstond in 1988. Het initiatief kwam van ex-Beatle George Harrison. Die wilde wat vrienden verzamelen om samen te musiceren. Naast Harrison bestond de supergroep uit Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan. Inderdaad, geen kleine namen. Voor mij, en met mij vele muziekliefhebbers, zijn de Wilburys helden. Die status hebben ze zelf ook in de hand gewerkt. Ze traden nooit op en gaven nagenoeg geen interviews.
"End of the Line" en vooral deze "Handle with Care" zijn twee van mijn eeuwige favorieten. Telkens ik "Handle with Care" hoor, vraag ik me af of er ooit grotere muzikanten zullen opstaan en zich zullen verenigen. Ik durf daaraan twijfelen. Beroepshalve moet ik de huidige hitparade nog volgen, maar ik stel vast - ofwel is dat omdat ik ouder word - dat er bitter weinig uitkomt dat écht tijdloos is.
Daarnet bekeek ik nog eens het clipje van "Somebody to Love". Kan je geloven dat deze Queen-klassieker dit jaar 40 (!) jaar oud is? Het staat er nog steeds als een huis en zelfs 40 jaar later klinkt het nog even fris. Datzelfde geldt voor de Wilburys. Met een schijnbaar gemak en veel lol musiceerden deze muzikale grootheden. Zo hebben we het graag. En sorry, maar van de huidige generatie muzikanten komen de meesten nog niet eens tot aan de enkels van Harrison, Lynne, Orbison, Petty en Dylan.
I'm so tired of being lonely
I still have some love to give
Won't you show me that you really care?
Michel Vanderfeesten - 5 juli 2016
Keer toch voor je eigen deur...
Terug naar de Middeleeuwen...
Naar aanleiding van de schietpartij in de homonachtclub 'Pulse' in Orlando, nodigde Bart Schols in 'De Afspraak' een imam en een rabbijn uit voor een gesprek over homoseksualiteit in religie. Beide mannen probeerden echter op alle mogelijke manieren de vraag "Wat zou u doen als uw zoon homo was?" te ontwijken.
Als ik dat allemaal hoor en zie, dan denk ik: arme wereld. Is dit wel echt de 21ste eeuw? Wat de wereld nodig heeft, is een beetje meer breeddenkendheid. Zouden we ons niet beter bezighouden met de echte wereldproblemen die er toe doen? Bepaalde religies moeten hun godsdienst dringend moderniseren. Ik beschouw mezelf als christen, maar heb ab-so-luut geen problemen met mensen die anders geaard zijn. Ik geloof ook niet dat je geaardheid een keuze is. Of je kind nu hetero is of niet... het blijft toch je kind, in godsnaam!
Ik heb zelf het geluk om enkele homokoppels te mogen kennen. En weet je wat? Ze verschillen niet eens veel van ons. Echt waar! Ze zijn best OK en je kan er gesprekken op niveau mee voeren. Alsof hun geaardheid van hen mindere mensen zou maken? Een dergelijk denken, dat kan toch geen enkele God tolereren? Als je God een god van liefde is, dan is hij even breeddenkend als mij. Amen.
Michel Vanderfeesten - 17 juni 2016
Naar aanleiding van de schietpartij in de homonachtclub 'Pulse' in Orlando, nodigde Bart Schols in 'De Afspraak' een imam en een rabbijn uit voor een gesprek over homoseksualiteit in religie. Beide mannen probeerden echter op alle mogelijke manieren de vraag "Wat zou u doen als uw zoon homo was?" te ontwijken.
Als ik dat allemaal hoor en zie, dan denk ik: arme wereld. Is dit wel echt de 21ste eeuw? Wat de wereld nodig heeft, is een beetje meer breeddenkendheid. Zouden we ons niet beter bezighouden met de echte wereldproblemen die er toe doen? Bepaalde religies moeten hun godsdienst dringend moderniseren. Ik beschouw mezelf als christen, maar heb ab-so-luut geen problemen met mensen die anders geaard zijn. Ik geloof ook niet dat je geaardheid een keuze is. Of je kind nu hetero is of niet... het blijft toch je kind, in godsnaam!
Ik heb zelf het geluk om enkele homokoppels te mogen kennen. En weet je wat? Ze verschillen niet eens veel van ons. Echt waar! Ze zijn best OK en je kan er gesprekken op niveau mee voeren. Alsof hun geaardheid van hen mindere mensen zou maken? Een dergelijk denken, dat kan toch geen enkele God tolereren? Als je God een god van liefde is, dan is hij even breeddenkend als mij. Amen.
Michel Vanderfeesten - 17 juni 2016
De pedalen kwijt
Soenens, waar zijn wij eigenlijk mee bezig?
Neen, ik ben geen grote televisiekijker meer. Vroeger moest ik alles gezien hebben. Tegenwoordig geniet ik meer van een fikse avondwandeling, dan van een avondje verstand op nul voor de buis. Toch probeer ik dagelijks wel een nieuwsuitzending mee te pikken. Je wil toch weten wat er gebeurt in de wereld?
Kennen jullie Björn Soenens? Hij is sinds drie jaar hoofdredacteur van Het Journaal. Het is de man die de mond vol heeft van 'constructieve journalistiek'. Wat dat betekent voor hem, werd zopas even heel duidelijk. Pijnlijk duidelijk.
Ik heb in het leven zeer weinig mensen die ik niet kan zien. Op televisievlak zijn het er maar twee. Peter Van de Veire en... Björn Soenens. Ik durf dat hier uitspreken. Iedereen heeft wel van die personen die hem of haar doen zappen. Ik ben geen uitzondering hè? ;-)
Even terug naar de feiten. Zaterdag waren er rellen in Molenbeek. Dat lazen we letterlijk ook zo op deredactie.be. Er zijn daarbij een hondertal mensen aangehouden door de politie. VTM opende Het Nieuws met beelden hiervan. In deze tijden, kort na de aanslagen van 22 maart, een bijzonder hot topic. Ik had er doorheen de dag al veel van gehoord en was daarom verbaasd dat de VRT er niet mee opende. Het werd pas... het zesde topic in Het Journaal! Sorry, maar daar kan ik niet bij.
'Constructieve journalistiek' wil toch niet zeggen dat je feiten moet minimaliseren om toch maar een goednieuwsshow te kunnen brengen? Mijn broek zakte gisterenavond pas echt af. Soenens reageerde. Eerst speelde hij ferm op de man door oud-professor Frank Thevissen - die de vergelijking maakte - in een slecht daglicht te stellen. In dit geval helemaal niet relevant. Daarna minimaliseerde hij de feiten: "Er is welgeteld - in beeld - met één stoel gegooid, aan het begin van de brug tussen Brussel-Centrum en Molenbeek, op 50 meter afstand van het politiecordon. Er was veel spanning, maar geen echte rellen." Natuurlijk niet. Daarom zijn er maar honderd mensen opgepakt. Het was wellicht één stoelgooier en 99 onschuldige toeschouwers.
Ik heb beelden gezien op SkyNews, Euronews en VTM die voor zich spraken. Toch deed Het Journaal het item af als een fait divers. Aangezien er op deredactie.be wel degelijk sprake was van rellen, spreekt Soenens zijn eigen mensen tegen. Wellicht waren alle andere TV-zenders niet aan 'constructieve journalistiek' aan het doen, maar gaven ze de feiten weer. En niets dan de feiten.
Kijk, dat de VRT een rood bastion is, weten we allemaal. Dat in het verleden problemen met allochtonen verdoezeld of zelfs verzwegen werden, kan ik mij levendig indenken. Zeker onder het mom van politieke correctheid. Maar dit... gaat wel héél ver. Ik verwacht van de VRT objectiviteit en neutraliteit. Zeker in het België 2.0 van ná de aanslagen. Dat heet: leren uit je fouten.
Mijn kop eraf als hierover geen politieke vragen worden gesteld. Ik zie Soenens als hoofdredacteur regelmatig opduiken. En het is altijd om zichzelf vrij te pleiten. Normaal zou dat niet nodig mogen zijn. In zijn plaats hield ik wellicht de eer aan mezelf.
Ik kijk vanaf nu naar Het Nieuws op VTM. Neh.
Michel Vanderfeesten - 6 april 2016
Neen, ik ben geen grote televisiekijker meer. Vroeger moest ik alles gezien hebben. Tegenwoordig geniet ik meer van een fikse avondwandeling, dan van een avondje verstand op nul voor de buis. Toch probeer ik dagelijks wel een nieuwsuitzending mee te pikken. Je wil toch weten wat er gebeurt in de wereld?
Kennen jullie Björn Soenens? Hij is sinds drie jaar hoofdredacteur van Het Journaal. Het is de man die de mond vol heeft van 'constructieve journalistiek'. Wat dat betekent voor hem, werd zopas even heel duidelijk. Pijnlijk duidelijk.
Ik heb in het leven zeer weinig mensen die ik niet kan zien. Op televisievlak zijn het er maar twee. Peter Van de Veire en... Björn Soenens. Ik durf dat hier uitspreken. Iedereen heeft wel van die personen die hem of haar doen zappen. Ik ben geen uitzondering hè? ;-)
Even terug naar de feiten. Zaterdag waren er rellen in Molenbeek. Dat lazen we letterlijk ook zo op deredactie.be. Er zijn daarbij een hondertal mensen aangehouden door de politie. VTM opende Het Nieuws met beelden hiervan. In deze tijden, kort na de aanslagen van 22 maart, een bijzonder hot topic. Ik had er doorheen de dag al veel van gehoord en was daarom verbaasd dat de VRT er niet mee opende. Het werd pas... het zesde topic in Het Journaal! Sorry, maar daar kan ik niet bij.
'Constructieve journalistiek' wil toch niet zeggen dat je feiten moet minimaliseren om toch maar een goednieuwsshow te kunnen brengen? Mijn broek zakte gisterenavond pas echt af. Soenens reageerde. Eerst speelde hij ferm op de man door oud-professor Frank Thevissen - die de vergelijking maakte - in een slecht daglicht te stellen. In dit geval helemaal niet relevant. Daarna minimaliseerde hij de feiten: "Er is welgeteld - in beeld - met één stoel gegooid, aan het begin van de brug tussen Brussel-Centrum en Molenbeek, op 50 meter afstand van het politiecordon. Er was veel spanning, maar geen echte rellen." Natuurlijk niet. Daarom zijn er maar honderd mensen opgepakt. Het was wellicht één stoelgooier en 99 onschuldige toeschouwers.
Ik heb beelden gezien op SkyNews, Euronews en VTM die voor zich spraken. Toch deed Het Journaal het item af als een fait divers. Aangezien er op deredactie.be wel degelijk sprake was van rellen, spreekt Soenens zijn eigen mensen tegen. Wellicht waren alle andere TV-zenders niet aan 'constructieve journalistiek' aan het doen, maar gaven ze de feiten weer. En niets dan de feiten.
Kijk, dat de VRT een rood bastion is, weten we allemaal. Dat in het verleden problemen met allochtonen verdoezeld of zelfs verzwegen werden, kan ik mij levendig indenken. Zeker onder het mom van politieke correctheid. Maar dit... gaat wel héél ver. Ik verwacht van de VRT objectiviteit en neutraliteit. Zeker in het België 2.0 van ná de aanslagen. Dat heet: leren uit je fouten.
Mijn kop eraf als hierover geen politieke vragen worden gesteld. Ik zie Soenens als hoofdredacteur regelmatig opduiken. En het is altijd om zichzelf vrij te pleiten. Normaal zou dat niet nodig mogen zijn. In zijn plaats hield ik wellicht de eer aan mezelf.
Ik kijk vanaf nu naar Het Nieuws op VTM. Neh.
Michel Vanderfeesten - 6 april 2016
Bangmakerij
Ik kijk door het raam van mijn bureau. En wat zie ik...?
Twee gemaskerde mannen met een Kalasjnikov. Ze komen naar mij toe... In het vredige Peer nog wel.
Vreemd genoeg had ik dat beeld na de aanslagen in Parijs regelmatig. Wat als hier plots een terrorist opduikt? Ik herinner me hoe ik me soms onrustig voelde in de nasleep van de gebeurtenissen in Parijs op 13 november 2015. Gelukkig relativeert de mens snel. Parijs? Dat is nog steeds ver. Herlees mijn post van 5 november vorig jaar hieronder nog eens. Mensen zeiden toen tegen mij "dat ik mensen onnodig bang maak". De realiteit is vandaag anders. Ik probeer terug de gewone (werk)draad op te pikken, maar vanochtend gaat het bijzonder moeilijk. Sinds gisterenochtend is alles anders.
Ik heb gisteren veel tranen gelaten. De liefheid en goedheid van mijn kinderen binnen vs. de boze en slechte wereld buiten. De afbeelding hierboven vat dat mooi samen en doet elke ouder even emotioneel worden. Want doen we het niet allemaal voor onze kinderen? Akkoord, terrorisme is van alle tijden. Akkoord, gekken zullen er altijd zijn. Akkoord, dit heeft niets met religie te maken. Maar face it: het gevaarlijke terrorisme-spook sloop plots onzichtbaar onze maatschappij binnen. Die samenleving vol vrijheden en rechten waar we voor gevochten hebben. Het was nu wel héél dicht in de buurt. De vraag was niet of, maar wanneer...
En, waar was jij op 22 maart 2016? Ik zal het niet snel vergeten. Met mijn moeder op controle in het ziekenhuis in Genk omwille van haar kunstheup. We moesten om 9 uur daar zijn, maar waren er al om 8.15 uur. Ik ging een koffie drinken in het cafetaria. Plots breaking news. In zo'n geval absorbeer ik nieuws. Ik wil alles weten en alles volgen, tot ongenoegen soms van mijn huisgenoten. Dat is een soort journalistieke reflex. Of noem het gerust een afwijking wat mij betreft. De schermen achteraan in de Bar Bouffe stonden op VTM. Dat had ik eerst niet door. Ik veranderde van tafeltje om beter te kunnen volgen en verwittigde vooraf de ober hiervan. Het volume van de televisie stond stil en werd overheerst door de vrolijke liedjes uit de luidsprekers. Ooh, baby, baby, it's a wild world. It's hard to get by, just upon a smile weerklinkt. Het contrast is groot. Koppels komen nietsvermoedend binnen om te ontbijten. Om te babbelen over koetjes en kalfjes. De groep nieuwsjagers voor het televisiescherm groeit langzaam maar zeker. Het meisje dat ons bedient, probeert wat van de beelden mee te pikken. Ook zij ziet bovenaan op het scherm: Aanslagen België staan. Ik hoor Wild World van Mr. Big door de boxen. En bedenk bij mezelf: Mad World van Tears For Fears zou een betere keuze zijn...
Michel Vanderfeesten - 23 maart 2016
Twee gemaskerde mannen met een Kalasjnikov. Ze komen naar mij toe... In het vredige Peer nog wel.
Vreemd genoeg had ik dat beeld na de aanslagen in Parijs regelmatig. Wat als hier plots een terrorist opduikt? Ik herinner me hoe ik me soms onrustig voelde in de nasleep van de gebeurtenissen in Parijs op 13 november 2015. Gelukkig relativeert de mens snel. Parijs? Dat is nog steeds ver. Herlees mijn post van 5 november vorig jaar hieronder nog eens. Mensen zeiden toen tegen mij "dat ik mensen onnodig bang maak". De realiteit is vandaag anders. Ik probeer terug de gewone (werk)draad op te pikken, maar vanochtend gaat het bijzonder moeilijk. Sinds gisterenochtend is alles anders.
Ik heb gisteren veel tranen gelaten. De liefheid en goedheid van mijn kinderen binnen vs. de boze en slechte wereld buiten. De afbeelding hierboven vat dat mooi samen en doet elke ouder even emotioneel worden. Want doen we het niet allemaal voor onze kinderen? Akkoord, terrorisme is van alle tijden. Akkoord, gekken zullen er altijd zijn. Akkoord, dit heeft niets met religie te maken. Maar face it: het gevaarlijke terrorisme-spook sloop plots onzichtbaar onze maatschappij binnen. Die samenleving vol vrijheden en rechten waar we voor gevochten hebben. Het was nu wel héél dicht in de buurt. De vraag was niet of, maar wanneer...
En, waar was jij op 22 maart 2016? Ik zal het niet snel vergeten. Met mijn moeder op controle in het ziekenhuis in Genk omwille van haar kunstheup. We moesten om 9 uur daar zijn, maar waren er al om 8.15 uur. Ik ging een koffie drinken in het cafetaria. Plots breaking news. In zo'n geval absorbeer ik nieuws. Ik wil alles weten en alles volgen, tot ongenoegen soms van mijn huisgenoten. Dat is een soort journalistieke reflex. Of noem het gerust een afwijking wat mij betreft. De schermen achteraan in de Bar Bouffe stonden op VTM. Dat had ik eerst niet door. Ik veranderde van tafeltje om beter te kunnen volgen en verwittigde vooraf de ober hiervan. Het volume van de televisie stond stil en werd overheerst door de vrolijke liedjes uit de luidsprekers. Ooh, baby, baby, it's a wild world. It's hard to get by, just upon a smile weerklinkt. Het contrast is groot. Koppels komen nietsvermoedend binnen om te ontbijten. Om te babbelen over koetjes en kalfjes. De groep nieuwsjagers voor het televisiescherm groeit langzaam maar zeker. Het meisje dat ons bedient, probeert wat van de beelden mee te pikken. Ook zij ziet bovenaan op het scherm: Aanslagen België staan. Ik hoor Wild World van Mr. Big door de boxen. En bedenk bij mezelf: Mad World van Tears For Fears zou een betere keuze zijn...
Michel Vanderfeesten - 23 maart 2016
Do it with passion, or not at all
Volg je passies, tegen elk beter weten in. (Hugo Claus)
Gisterenavond (zondag!) om half 10 dook ik samen met Tim Torfs de studio in om reclamespotjes op te nemen. Is dat normaal gedrag? Voor Tim en mij wel ;-). Eerder lukte niet, omwille van zijn bomvolle agenda. Hardwerkende zelfstandigen hebben geen klok. En zéker niet in de media.
Terwijl er her en der stemmen opgaan om mensen meer te laten telewerken, doe ik al goed vijf jaar lang niets anders. Onder de kerktoren en vrij van verkeersopstoppingen. Tel daar ook nog eens bij dat mijn werk mijn grootste hobby is. Ik ben zo blij als een klein kind als het maandagochtend is en we er weer in kunnen vliegen. Erg hè? Ik geloof er heilig in, dat wie passioneel aan een toekomst als zelfstandige begint, daadwerkelijk gaat slagen. Ook al zijn er mindere momenten van "slikken en weer doorgaan".
In de media bestaat 9 to 5 niet. Ik neem in het weekend gas terug, maar een dag niet werken, dat bestaat voor mij niet. Een zaakvoerder die zijn reclamespot zondag op antenne wil en daarvoor zaterdagavond mailt? Wel, bij ons zal die spot zondag draaien... Zelfs op vakantie check ik, door in te loggen met mijn smartphone, gemiddeld om de twee uur of met FM Goud nog alles in orde is. Het is 's ochtends ook steevast het eerste wat ik doe als ik mijn ogen open. Yep, deze hardwerkende zelfstandige is ook nog eens een controlefreak en perfectionist. Dat maakt ook dat ik van de minste uitval of langere onderbreken dagen in de put kan zitten. Gelukkig is de techniek op dat vlak geëvolueerd in positieve zin.
Ik ben daar eerlijk in. Ik verdien nu meer dan ik het onderwijs ooit zou verdienen. Maar ik werk dan ook minstens twintig uur per week meer. Privé en werk lopen continu door mekaar. Zelfstandigen kennen dat maar al te goed en zeker zij die van thuis uit werken. Daarnet bracht ik mijn moeder naar de kinesist en vanochtend al ging ik naar de supermarkt op het moment dat Jan Modaal aan z'n werkdag begint. Maar vanavond werk ik wel door tot 18 uur en om 20.30 uur heb ik nog een vergadering op de agenda. Middagpauze? Die sla ik altijd over. Ik eet een boterham achter mijn PC. Grote uitzondering is het avondmaal. Dat kook ik zelf, want achter de potten staan, ontspant mij. Voor mij moet dat ook een familiemoment zijn. Praten met mekaar en de dag overlopen met de smartphones aan de kant.
Voila, dat is mijn leven als radiobaas. Gelukkig staat er al 17 jaar een sterke vrouw achter mij. Cindy en ik zijn sinds 14 maart 1999 een koppel. Zij geeft mij vooral de vrijheid die ik nodig heb om mijn dromen te realiseren en om mijn agenda zelf te bepalen. Dat is misschien the secret of our success. Of zie je mij al in de zetel ploffen om samen 'gezellig' naar 'Familie' te kijken? Mij niet gezien hoor... ;-). Ik ben enorm vlot in de omgang en een gemakkelijke mens. Toch is samenleven met mij wellicht niet eenvoudig, net omdat mijn leven in functie staat van mijn job. Daar moet ik Cindy enorm voor bewonderen.
Michel Vanderfeesten - 14 maart 2016
Gisterenavond (zondag!) om half 10 dook ik samen met Tim Torfs de studio in om reclamespotjes op te nemen. Is dat normaal gedrag? Voor Tim en mij wel ;-). Eerder lukte niet, omwille van zijn bomvolle agenda. Hardwerkende zelfstandigen hebben geen klok. En zéker niet in de media.
Terwijl er her en der stemmen opgaan om mensen meer te laten telewerken, doe ik al goed vijf jaar lang niets anders. Onder de kerktoren en vrij van verkeersopstoppingen. Tel daar ook nog eens bij dat mijn werk mijn grootste hobby is. Ik ben zo blij als een klein kind als het maandagochtend is en we er weer in kunnen vliegen. Erg hè? Ik geloof er heilig in, dat wie passioneel aan een toekomst als zelfstandige begint, daadwerkelijk gaat slagen. Ook al zijn er mindere momenten van "slikken en weer doorgaan".
In de media bestaat 9 to 5 niet. Ik neem in het weekend gas terug, maar een dag niet werken, dat bestaat voor mij niet. Een zaakvoerder die zijn reclamespot zondag op antenne wil en daarvoor zaterdagavond mailt? Wel, bij ons zal die spot zondag draaien... Zelfs op vakantie check ik, door in te loggen met mijn smartphone, gemiddeld om de twee uur of met FM Goud nog alles in orde is. Het is 's ochtends ook steevast het eerste wat ik doe als ik mijn ogen open. Yep, deze hardwerkende zelfstandige is ook nog eens een controlefreak en perfectionist. Dat maakt ook dat ik van de minste uitval of langere onderbreken dagen in de put kan zitten. Gelukkig is de techniek op dat vlak geëvolueerd in positieve zin.
Ik ben daar eerlijk in. Ik verdien nu meer dan ik het onderwijs ooit zou verdienen. Maar ik werk dan ook minstens twintig uur per week meer. Privé en werk lopen continu door mekaar. Zelfstandigen kennen dat maar al te goed en zeker zij die van thuis uit werken. Daarnet bracht ik mijn moeder naar de kinesist en vanochtend al ging ik naar de supermarkt op het moment dat Jan Modaal aan z'n werkdag begint. Maar vanavond werk ik wel door tot 18 uur en om 20.30 uur heb ik nog een vergadering op de agenda. Middagpauze? Die sla ik altijd over. Ik eet een boterham achter mijn PC. Grote uitzondering is het avondmaal. Dat kook ik zelf, want achter de potten staan, ontspant mij. Voor mij moet dat ook een familiemoment zijn. Praten met mekaar en de dag overlopen met de smartphones aan de kant.
Voila, dat is mijn leven als radiobaas. Gelukkig staat er al 17 jaar een sterke vrouw achter mij. Cindy en ik zijn sinds 14 maart 1999 een koppel. Zij geeft mij vooral de vrijheid die ik nodig heb om mijn dromen te realiseren en om mijn agenda zelf te bepalen. Dat is misschien the secret of our success. Of zie je mij al in de zetel ploffen om samen 'gezellig' naar 'Familie' te kijken? Mij niet gezien hoor... ;-). Ik ben enorm vlot in de omgang en een gemakkelijke mens. Toch is samenleven met mij wellicht niet eenvoudig, net omdat mijn leven in functie staat van mijn job. Daar moet ik Cindy enorm voor bewonderen.
Michel Vanderfeesten - 14 maart 2016
Been there, done that
't Is voorbij.
Het ging zelfs aan mij geruisloos voorbij. Ik heb het over mijn ontslag op school. Sinds 1 februari ben ik een vrije vogel. Mijn verlofstelsel is definitief voorbij. En - goed nieuws voor mijn opvolgers - ik heb de keuze gemaakt om niet terug naar Agnetendal te gaan.
Je weet hoe dat gaat. In het begin volg je het doen en laten op school nog intensief, ook al loop je er niet meer dagdagelijks rond. Een jaar later kijk je nog één keer per maand op SmartSchool. En nu zijn we meer dan vijf jaar verder en kan ik me de laatste keer dat ik inlogde al niet meer voor de geest halen.
Ik heb op school fijne momenten beleefd. Dan denk ik bijvoorbeeld aan het jaarlijkse St.A.M.-congres (zie foto uit 2009). Ook heb ik aangename mensen leren kennen. Met enkele ex-collega's heb ik nu nog contact, zij het dan vooral via sociale media. Het is zoals het einde van je middelbare schooltijd: "We houden contact"... het waren ook toen al loze woorden. Uit het oog is altijd een beetje uit het hart en er komen andere contacten in de plaats.
Achteraf bekeken was het onderwijs niet 100% mijn wereld. Ik stond graag voor de klas, maar - even kort door de bocht - mijn eeuwige optimisme en positivisme botste maar al te vaak met het negativisme en de immer kritische houding die ik in de leraarskamer mocht ervaren. Ik heb mijn weg in het leven nu écht gevonden. En die ligt niet in het onderwijs. Een kristallen bol heb ook ik niet, maar de kans dat ik ooit terug naar het onderwijs keer, is bijzonder klein. Het cliché zegt dat je vooral moet doen wat je graag doet. Ik blaak daarnaast meer dan ooit van ambitie en als je echt voor carrière wil gaan, biedt het onderwijs zeer weinig mogelijkheden. Er zijn er wel, maar daarbij is de verhouding inzet/vergoeding niet bepaald in evenwicht.
Het was al vaker in het nieuws: meer dan 1/3 van de jonge leerkrachten stapt binnen de vijf jaar uit het onderwijs. Heel vaak omdat jonge, gedreven krachten niet de kansen krijgen die ze verdienen. Ik heb die wel gehad en daarvoor ben ik de vroegere directeur Guy Vermaelen eeuwig dankbaar. Het betekende de start van mijn professionele carrière. Je vaste benoeming over de haag gooien, het is een sprong in het diepe. Of het de juiste keuze was? Dat zal de toekomst uitwijzen. Maar vastroesten en ondernemen zijn geen synoniemen...
Michel Vanderfeesten - 11 februari 2016
Het ging zelfs aan mij geruisloos voorbij. Ik heb het over mijn ontslag op school. Sinds 1 februari ben ik een vrije vogel. Mijn verlofstelsel is definitief voorbij. En - goed nieuws voor mijn opvolgers - ik heb de keuze gemaakt om niet terug naar Agnetendal te gaan.
Je weet hoe dat gaat. In het begin volg je het doen en laten op school nog intensief, ook al loop je er niet meer dagdagelijks rond. Een jaar later kijk je nog één keer per maand op SmartSchool. En nu zijn we meer dan vijf jaar verder en kan ik me de laatste keer dat ik inlogde al niet meer voor de geest halen.
Ik heb op school fijne momenten beleefd. Dan denk ik bijvoorbeeld aan het jaarlijkse St.A.M.-congres (zie foto uit 2009). Ook heb ik aangename mensen leren kennen. Met enkele ex-collega's heb ik nu nog contact, zij het dan vooral via sociale media. Het is zoals het einde van je middelbare schooltijd: "We houden contact"... het waren ook toen al loze woorden. Uit het oog is altijd een beetje uit het hart en er komen andere contacten in de plaats.
Achteraf bekeken was het onderwijs niet 100% mijn wereld. Ik stond graag voor de klas, maar - even kort door de bocht - mijn eeuwige optimisme en positivisme botste maar al te vaak met het negativisme en de immer kritische houding die ik in de leraarskamer mocht ervaren. Ik heb mijn weg in het leven nu écht gevonden. En die ligt niet in het onderwijs. Een kristallen bol heb ook ik niet, maar de kans dat ik ooit terug naar het onderwijs keer, is bijzonder klein. Het cliché zegt dat je vooral moet doen wat je graag doet. Ik blaak daarnaast meer dan ooit van ambitie en als je echt voor carrière wil gaan, biedt het onderwijs zeer weinig mogelijkheden. Er zijn er wel, maar daarbij is de verhouding inzet/vergoeding niet bepaald in evenwicht.
Het was al vaker in het nieuws: meer dan 1/3 van de jonge leerkrachten stapt binnen de vijf jaar uit het onderwijs. Heel vaak omdat jonge, gedreven krachten niet de kansen krijgen die ze verdienen. Ik heb die wel gehad en daarvoor ben ik de vroegere directeur Guy Vermaelen eeuwig dankbaar. Het betekende de start van mijn professionele carrière. Je vaste benoeming over de haag gooien, het is een sprong in het diepe. Of het de juiste keuze was? Dat zal de toekomst uitwijzen. Maar vastroesten en ondernemen zijn geen synoniemen...
Michel Vanderfeesten - 11 februari 2016
Wat is er mis met goedheid?
Goedheid staat onder druk.
Afgelopen zaterdagavond raakte ik, met een glühwein in de hand, aan de praat met een sympathieke dame. Als radiobaas, en daardoor toch een beetje bekend persoon, gebeurt het wel vaker dat mensen mij aanspreken, eerder dan andersom. Meer mensen kennen mij dan ik hen. Op zich kende ik de dame in kwestie niet zo goed, maar toch hadden we een fijn gesprek. Het ging al snel over mijn onderwijsverleden - niet eens zó lang geleden - en het opvoeden van kinderen in deze tijd. Mijn gesprekspartner vroeg zich openlijk af of ze haar dochters niet té braaf had opgevoed.
Dat gesprekje is in mijn hoofd blijven nazinderen. Ik ben zelf immers ook goed. Soms misschien té goed. En inderdaad, het kind is het resultaat van z'n opvoeding. In sommige sectoren moet je kordaat en direct zijn. En soms minder "goed" en "braaf". Ik denk dan aan politieagenten of huisartsen. In mijn huidige job echter, ervaar ik mijn goedheid als een godsgeschenk. Zeker in mijn contacten met handelaars, organisatoren en ondernemers. Goedheid gaat vaak gepaard met flexibiliteit en de anderen helpen en bijstaan. En op dat vlak heeft - al zeg ik het zelf - niemand mij lessen te leren.
Er gebeurt tegenwoordig elke dag wel ergens een aanslag. En face it: de multiculturele samenleving lijkt een utopie. Buren kunnen niet meer samen door één deur. En gewoon eens uitpraten, dat lijkt er niet meer bij. Voor het eerst in mijn leven, vraag ik mij af of het goede het wel van het kwade zal winnen. Ik stel me eerlijk gezegd anno 2016 oprecht vragen bij de goedheid van de mens. Maar laten we samen op z'n minst een poging doen om de goedheid te bewaren. Want als we die overboord gooien, is de mensheid ten dode opgeschreven. Amen.
Michel Vanderfeesten - 12 januari 2016
Afgelopen zaterdagavond raakte ik, met een glühwein in de hand, aan de praat met een sympathieke dame. Als radiobaas, en daardoor toch een beetje bekend persoon, gebeurt het wel vaker dat mensen mij aanspreken, eerder dan andersom. Meer mensen kennen mij dan ik hen. Op zich kende ik de dame in kwestie niet zo goed, maar toch hadden we een fijn gesprek. Het ging al snel over mijn onderwijsverleden - niet eens zó lang geleden - en het opvoeden van kinderen in deze tijd. Mijn gesprekspartner vroeg zich openlijk af of ze haar dochters niet té braaf had opgevoed.
Dat gesprekje is in mijn hoofd blijven nazinderen. Ik ben zelf immers ook goed. Soms misschien té goed. En inderdaad, het kind is het resultaat van z'n opvoeding. In sommige sectoren moet je kordaat en direct zijn. En soms minder "goed" en "braaf". Ik denk dan aan politieagenten of huisartsen. In mijn huidige job echter, ervaar ik mijn goedheid als een godsgeschenk. Zeker in mijn contacten met handelaars, organisatoren en ondernemers. Goedheid gaat vaak gepaard met flexibiliteit en de anderen helpen en bijstaan. En op dat vlak heeft - al zeg ik het zelf - niemand mij lessen te leren.
Er gebeurt tegenwoordig elke dag wel ergens een aanslag. En face it: de multiculturele samenleving lijkt een utopie. Buren kunnen niet meer samen door één deur. En gewoon eens uitpraten, dat lijkt er niet meer bij. Voor het eerst in mijn leven, vraag ik mij af of het goede het wel van het kwade zal winnen. Ik stel me eerlijk gezegd anno 2016 oprecht vragen bij de goedheid van de mens. Maar laten we samen op z'n minst een poging doen om de goedheid te bewaren. Want als we die overboord gooien, is de mensheid ten dode opgeschreven. Amen.
Michel Vanderfeesten - 12 januari 2016
Een veilig 2016
Wordt het een gelukkiger jaar?
Even kijken... Het jaar is nu 5 dagen oud. Wat hebben we al gehad?
- Terreurdreiging waardoor het grote vuurwerk in Brussel en München op oudejaarsavond werd afgelast;
- Een video van IS waarin 5 zogenaamde Britse spionnen worden geëxecuteerd;
- Saoedi-Arabië doodt zijn terroristen én critici;
- Aanrandingen in Keulen op oudejaarsavond en blijkbaar ook op meerdere plekken in Duitsland.
Happy New Year!
Op oudejaarsavond ben ik nog een beetje een klein kind. Ik ben zo het type dat aftelt met een glas cava in de hand en een warme gloed door z'n lijf voelt vloeien als het klokslag middernacht is. Een nieuw jaar. Een jaar waarin alles anders zal zijn. Met de jaren heb ik die naïviteit wel steeds meer moeten opbergen. Er verandert just niks.
2015 was een kanteljaar. Daar ben ik zeker van. Maar met die gebeurtenissen op oudejaarsnacht in Keulen is de toon voor 2016 gezet. Onze normen en waarden, waar we altijd voor hebben gestreden, staan ferm onder druk. Europa is multicultureel. En neen... je kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze hun hebben en houwen achterlaten in oorlogsgebied om te vluchten naar een betere plek. Ik zou wellicht hetzelfde doen. Wat je wel mag verwachten, is dat iedere burger in Europa zich als een goed huisvader gedraagt. Net zoals wij dat horen te doen. Regels en wetten zijn er voor iedereen. Ze maken samenleven mogelijk.
Mij maakt het niet uit of je Jood, christen of boeddhist bent, of welk geloof je ook maar verkiest, maar in ons land zijn er, naast bijvoorbeeld godsdienstvrijheid, ook verworvenheden voor andersdenkenden en neen, is de vrouw niet ondergeschikt. Maar met honderdduizenden komen de vluchtelingen nu naar hier met vaak een verouderd beeld waarbij de vrouw wél ondergeschikt is. Dat is vragen om problemen. Dat beeld moet bijgedraaid. Maar hoe begin je daaraan?
De Duitse media weigerden te berichten over verkrachtingen door moslims, naar het schijnt omdat ze bang zijn dat de honderdduizenden migranten in het land zich mogelijk beledigd zullen voelen en de spanningen met het Duitse volk verder zullen oplopen. Dat was eind vorig jaar al een issue in diezelfde Duitse media. Het tij keert nu. En maar goed. Doodzwijgen kan nooit een oplossing zijn. De media bericht en belicht. Ook dàt is onze democratie.
Michel Vanderfeesten - 5 januari 2016
Even kijken... Het jaar is nu 5 dagen oud. Wat hebben we al gehad?
- Terreurdreiging waardoor het grote vuurwerk in Brussel en München op oudejaarsavond werd afgelast;
- Een video van IS waarin 5 zogenaamde Britse spionnen worden geëxecuteerd;
- Saoedi-Arabië doodt zijn terroristen én critici;
- Aanrandingen in Keulen op oudejaarsavond en blijkbaar ook op meerdere plekken in Duitsland.
Happy New Year!
Op oudejaarsavond ben ik nog een beetje een klein kind. Ik ben zo het type dat aftelt met een glas cava in de hand en een warme gloed door z'n lijf voelt vloeien als het klokslag middernacht is. Een nieuw jaar. Een jaar waarin alles anders zal zijn. Met de jaren heb ik die naïviteit wel steeds meer moeten opbergen. Er verandert just niks.
2015 was een kanteljaar. Daar ben ik zeker van. Maar met die gebeurtenissen op oudejaarsnacht in Keulen is de toon voor 2016 gezet. Onze normen en waarden, waar we altijd voor hebben gestreden, staan ferm onder druk. Europa is multicultureel. En neen... je kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze hun hebben en houwen achterlaten in oorlogsgebied om te vluchten naar een betere plek. Ik zou wellicht hetzelfde doen. Wat je wel mag verwachten, is dat iedere burger in Europa zich als een goed huisvader gedraagt. Net zoals wij dat horen te doen. Regels en wetten zijn er voor iedereen. Ze maken samenleven mogelijk.
Mij maakt het niet uit of je Jood, christen of boeddhist bent, of welk geloof je ook maar verkiest, maar in ons land zijn er, naast bijvoorbeeld godsdienstvrijheid, ook verworvenheden voor andersdenkenden en neen, is de vrouw niet ondergeschikt. Maar met honderdduizenden komen de vluchtelingen nu naar hier met vaak een verouderd beeld waarbij de vrouw wél ondergeschikt is. Dat is vragen om problemen. Dat beeld moet bijgedraaid. Maar hoe begin je daaraan?
De Duitse media weigerden te berichten over verkrachtingen door moslims, naar het schijnt omdat ze bang zijn dat de honderdduizenden migranten in het land zich mogelijk beledigd zullen voelen en de spanningen met het Duitse volk verder zullen oplopen. Dat was eind vorig jaar al een issue in diezelfde Duitse media. Het tij keert nu. En maar goed. Doodzwijgen kan nooit een oplossing zijn. De media bericht en belicht. Ook dàt is onze democratie.
Michel Vanderfeesten - 5 januari 2016
Ik heb mijn ontslag gegeven
... En het werd toegestaan.
Wie mij een beetje volgt, weet dat ik goed vijf jaar geleden in TBS/PA ben gegaan in het onderwijs. Zeg maar gerust een vorm van loopbaanonderbreking. Vijf jaar lang was ik nog steeds in dienst, maar bouwde ik geen pensioenrechten op. Ik mocht gaan en staan waar ik maar wilde en kon mij zo op het ondernemerschap focussen. Ik ben Agnetendal hiervoor nog steeds dankbaar - en dan in het bijzonder de inrichtende macht - want dit verlofstelsel is geen recht, maar een gunst. Het werd mij vijf jaar na mekaar onafgebroken toegestaan. Momenteel neem ik nog wat ouderschapsverlof op, maar op 1 februari volgend jaar is ook dat opgesoupeerd. Ik had twee mogelijkheden: ofwel mijn vaste benoeming in het onderwijs terug opnemen ofwel mijn ontslag indienen. Of ik over die keuze heb getwijfeld? Eerlijk? Geen moment. Goed nieuws voor mijn opvolgers dus. Ik zit nu in een compleet ander leven en dat bevalt mij uitstekend. Ik ben de inrichtende macht opnieuw dankbaar voor het feit ik geen opzeggingstermijn moet doen. In vroegere tijden zou zelfs iemand met mijn relatief beperkte loonbaan - ik stond zeven jaar voor de klas - een compleet jaar terug naar school moeten als opzegtermijn.
Ik heb op Agnetendal mooie tijden beleefd, maar het kriebelde té hard om mijn grote radiodroom waar te maken. Vanmiddag sprak ik met Tim Torfs die in dezelfde situatie als mij verkeerde. Voor ambitieuze mensen die geweldig carrièregericht zijn, zoals wij, biedt het onderwijs weinig mogelijkheden. Er zijn er wel, maar die staan financieel niet in verhouding tot wat je extra moet presteren. Het onderwijs is dan ook een roeping en ik heb veel respect voor mensen die daarvoor kiezen. Hun leven lang. Maar laat mij maar "radiooke spelen". Dàt is mijn passie en daar ligt mijn hart. Bijzondere dank ook aan zij die mij dit hebben afgeraden. Het is dankzij hen dat ik de drive bleef vinden om toch maar door te gaan. En tegen de stroom in mijn zekerheid in het onderwijs heb opgegeven. Ondernemers zijn positivisten, maar meestal ook een tikkeltje eigenwijs ;-).
Michel Vanderfeesten - 11 december 2015
Wie mij een beetje volgt, weet dat ik goed vijf jaar geleden in TBS/PA ben gegaan in het onderwijs. Zeg maar gerust een vorm van loopbaanonderbreking. Vijf jaar lang was ik nog steeds in dienst, maar bouwde ik geen pensioenrechten op. Ik mocht gaan en staan waar ik maar wilde en kon mij zo op het ondernemerschap focussen. Ik ben Agnetendal hiervoor nog steeds dankbaar - en dan in het bijzonder de inrichtende macht - want dit verlofstelsel is geen recht, maar een gunst. Het werd mij vijf jaar na mekaar onafgebroken toegestaan. Momenteel neem ik nog wat ouderschapsverlof op, maar op 1 februari volgend jaar is ook dat opgesoupeerd. Ik had twee mogelijkheden: ofwel mijn vaste benoeming in het onderwijs terug opnemen ofwel mijn ontslag indienen. Of ik over die keuze heb getwijfeld? Eerlijk? Geen moment. Goed nieuws voor mijn opvolgers dus. Ik zit nu in een compleet ander leven en dat bevalt mij uitstekend. Ik ben de inrichtende macht opnieuw dankbaar voor het feit ik geen opzeggingstermijn moet doen. In vroegere tijden zou zelfs iemand met mijn relatief beperkte loonbaan - ik stond zeven jaar voor de klas - een compleet jaar terug naar school moeten als opzegtermijn.
Ik heb op Agnetendal mooie tijden beleefd, maar het kriebelde té hard om mijn grote radiodroom waar te maken. Vanmiddag sprak ik met Tim Torfs die in dezelfde situatie als mij verkeerde. Voor ambitieuze mensen die geweldig carrièregericht zijn, zoals wij, biedt het onderwijs weinig mogelijkheden. Er zijn er wel, maar die staan financieel niet in verhouding tot wat je extra moet presteren. Het onderwijs is dan ook een roeping en ik heb veel respect voor mensen die daarvoor kiezen. Hun leven lang. Maar laat mij maar "radiooke spelen". Dàt is mijn passie en daar ligt mijn hart. Bijzondere dank ook aan zij die mij dit hebben afgeraden. Het is dankzij hen dat ik de drive bleef vinden om toch maar door te gaan. En tegen de stroom in mijn zekerheid in het onderwijs heb opgegeven. Ondernemers zijn positivisten, maar meestal ook een tikkeltje eigenwijs ;-).
Michel Vanderfeesten - 11 december 2015
Stoute mensen
Die mensen zitten ver van ons af. Hier zijn de mensen nog lief.
Enkele dagen na onderstaande blog brak in Parijs de hel los. Ik zat thuis een ferme pot voetbal te kijken. Vrijdag de 13de. Het leek geen ongeluksdag te worden. De wedstrijd zat in z'n laatste kwartier en de Belgen deden het prima tegen de Azzurri. Zonder twijfel overal blije gezichten in de Belgische huiskamers en cafeetjes. Italië? Wir schaffen das! Ongeveer een kwartier voor einde van de wedstrijd rolde er breaking news binnen op mijn smartphone. Doden bij aanslag op café in Parijs. Heel eerlijk? Ik voelde meteen aan dat dit niet koosjer was. Tot en met gisteren hebben mijn familieleden wat minder aan mij gehad. Je moet weten dat ik namelijk heel erg nieuwsverslaafd ben. Al die live tickers online, ik bleef ze maar volgen. Ik kan dat niet laten; het is sterker dan mezelf.
Je kan je afvragen hoe het zover is kunnen komen. Waarom IS een gebied zo groot als Italië kon veroveren. En vooral: waarom de wereld vanaf de zijlijn bleef toekijken, ondanks de gruwelijke videobeelden die ons bereikten. De reden lijkt mij tweeledig. Een grondoorlog zou het Irak-scenario doen herhalen, en daar zit zeker niemand op de wachten. En anderzijds is er de vriendschappelijke (maar onbegrijpelijke) vriendschap tussen die pummel van een Assad en die gladjanus van een Poetin. Dat maakt het er niet gemakkelijker op. Het uitroeien van IS is niet eenvoudig. Ook als de huidige leiders van het kalifaat geneutraliseerd zijn, blijft de kans bestaan dat er nieuwe leiders opstaan. Gekken die religie misbruiken om daden van barbarisme te begaan. En ik maar denken dat God is liefde universeel geldt voor alle religies... Dat is er mij op het regentaat nochtans ingepompt.
Wat zeg je tegen je kind van 5 als er concrete vragen komen? Ze hoorde erover op Ketnet. Die mensen zitten ver van ons af. Hier zijn de mensen nog lief. Ik hoop maar dat mijn woorden kloppen en dat liefde alles blijft overwinnen. En dat mijn kinderen ook in de toekomst nog kunnen genieten van een pastis. Zelfs op een gezellig terrasje in Parijs.
What the world needs now is love, sweet love
It's the only thing that there's just too little of
What the world needs now is love, sweet love,
No not just for some but for everyone.
Michel Vanderfeesten - 19 november 2015
Enkele dagen na onderstaande blog brak in Parijs de hel los. Ik zat thuis een ferme pot voetbal te kijken. Vrijdag de 13de. Het leek geen ongeluksdag te worden. De wedstrijd zat in z'n laatste kwartier en de Belgen deden het prima tegen de Azzurri. Zonder twijfel overal blije gezichten in de Belgische huiskamers en cafeetjes. Italië? Wir schaffen das! Ongeveer een kwartier voor einde van de wedstrijd rolde er breaking news binnen op mijn smartphone. Doden bij aanslag op café in Parijs. Heel eerlijk? Ik voelde meteen aan dat dit niet koosjer was. Tot en met gisteren hebben mijn familieleden wat minder aan mij gehad. Je moet weten dat ik namelijk heel erg nieuwsverslaafd ben. Al die live tickers online, ik bleef ze maar volgen. Ik kan dat niet laten; het is sterker dan mezelf.
Je kan je afvragen hoe het zover is kunnen komen. Waarom IS een gebied zo groot als Italië kon veroveren. En vooral: waarom de wereld vanaf de zijlijn bleef toekijken, ondanks de gruwelijke videobeelden die ons bereikten. De reden lijkt mij tweeledig. Een grondoorlog zou het Irak-scenario doen herhalen, en daar zit zeker niemand op de wachten. En anderzijds is er de vriendschappelijke (maar onbegrijpelijke) vriendschap tussen die pummel van een Assad en die gladjanus van een Poetin. Dat maakt het er niet gemakkelijker op. Het uitroeien van IS is niet eenvoudig. Ook als de huidige leiders van het kalifaat geneutraliseerd zijn, blijft de kans bestaan dat er nieuwe leiders opstaan. Gekken die religie misbruiken om daden van barbarisme te begaan. En ik maar denken dat God is liefde universeel geldt voor alle religies... Dat is er mij op het regentaat nochtans ingepompt.
Wat zeg je tegen je kind van 5 als er concrete vragen komen? Ze hoorde erover op Ketnet. Die mensen zitten ver van ons af. Hier zijn de mensen nog lief. Ik hoop maar dat mijn woorden kloppen en dat liefde alles blijft overwinnen. En dat mijn kinderen ook in de toekomst nog kunnen genieten van een pastis. Zelfs op een gezellig terrasje in Parijs.
What the world needs now is love, sweet love
It's the only thing that there's just too little of
What the world needs now is love, sweet love,
No not just for some but for everyone.
Michel Vanderfeesten - 19 november 2015
Zeker is dat de toekomst onzeker is
En onze kinderen dan...?
Ik ben een ongeruste ouder. Toen ik zelf 18 was, snapte ik er niets van. Waarom was mijn moeder toch zo ongerust in het weekend en viel ze pas in slaap als ik veilig en wel terug thuis was na een nachtje stappen? Nu ik zelf kinderen heb, snap ik haar ongerustheid maar al te goed. We willen natuurlijk allemaal het beste voor onze kinderen. Op een deel hebben we vat. Dat deel heet: "opvoeding". Daarnaast is er het breder kader, waar we als individu niets aan kunnen veranderen. De wereld waarin onze kinderen opgroeien en later zullen leven.
Je kan het niet ontkennen. Er is momenteel in de wereld heel wat aan het gebeuren. En neen, het zal er niet beter op worden. Soms denk ik wel eens dat mijn generatie de laatste zorgeloze generatie is. Als kind speelden wij op straat. Nergens een verzuurde ziel die ons niet kon uitstaan. En als je met de wagen een ritje maakte, kwam je vast en zeker een lifter tegen. Zelfs dames hielden hun duimpje omhoog, stel je voor!
Onze kinderen zullen in een gevaarlijkere wereld leven. Weet je, maanden geleden postte ik op mijn facebook vaak over IS en de terreur die ze overal zaaien. Iemand zei toen eens tegen mij dat ik de mensen bang maak. Het is nochtans realiteit en dankzij de media raken die beelden tot bij ons. Terrorisme is van alle tijden. Dat het sexy is en honderden mensen in positieve zin weet te raken, dat is toch nieuw. De laatste jaren is de link met de islam duidelijk. Een religie die goed 500 jaar jonger is dan het katholicisme. Moet de islam nog een evolutie doormaken, zoals de kerk die in de vorige eeuw doormaakte?
Wij hebben verworvenheden opgebouwd in België. Daar zijn ontzettend veel landen jaloers op. Denk aan het homohuwelijk, vrijheid van meningsuiting, de abortuswetgeving en gelijkheid voor man en vrouw. Mijn vrees is dat dergelijke rechten ooit op de helling komen te staan. En dat mogen we nooit laten gebeuren.
Michel Vanderfeesten - 5 november 2015
Ik ben een ongeruste ouder. Toen ik zelf 18 was, snapte ik er niets van. Waarom was mijn moeder toch zo ongerust in het weekend en viel ze pas in slaap als ik veilig en wel terug thuis was na een nachtje stappen? Nu ik zelf kinderen heb, snap ik haar ongerustheid maar al te goed. We willen natuurlijk allemaal het beste voor onze kinderen. Op een deel hebben we vat. Dat deel heet: "opvoeding". Daarnaast is er het breder kader, waar we als individu niets aan kunnen veranderen. De wereld waarin onze kinderen opgroeien en later zullen leven.
Je kan het niet ontkennen. Er is momenteel in de wereld heel wat aan het gebeuren. En neen, het zal er niet beter op worden. Soms denk ik wel eens dat mijn generatie de laatste zorgeloze generatie is. Als kind speelden wij op straat. Nergens een verzuurde ziel die ons niet kon uitstaan. En als je met de wagen een ritje maakte, kwam je vast en zeker een lifter tegen. Zelfs dames hielden hun duimpje omhoog, stel je voor!
Onze kinderen zullen in een gevaarlijkere wereld leven. Weet je, maanden geleden postte ik op mijn facebook vaak over IS en de terreur die ze overal zaaien. Iemand zei toen eens tegen mij dat ik de mensen bang maak. Het is nochtans realiteit en dankzij de media raken die beelden tot bij ons. Terrorisme is van alle tijden. Dat het sexy is en honderden mensen in positieve zin weet te raken, dat is toch nieuw. De laatste jaren is de link met de islam duidelijk. Een religie die goed 500 jaar jonger is dan het katholicisme. Moet de islam nog een evolutie doormaken, zoals de kerk die in de vorige eeuw doormaakte?
Wij hebben verworvenheden opgebouwd in België. Daar zijn ontzettend veel landen jaloers op. Denk aan het homohuwelijk, vrijheid van meningsuiting, de abortuswetgeving en gelijkheid voor man en vrouw. Mijn vrees is dat dergelijke rechten ooit op de helling komen te staan. En dat mogen we nooit laten gebeuren.
Michel Vanderfeesten - 5 november 2015
Waarom ik zo uitkijk naar zondag
Lekker eten met vrienden, altijd leuk!
Zondag is een dag om naar uit te kijken. Niet omdat ik dan pas 36 geworden ben, maar wel omdat we die dag goed 110 radiovrienden ontvangen op ons jaarlijks etentje. Een smaakvol en gigantisch uitgebreid buffet staat klaar in het Acaciahof. Al sinds een zestal jaar organiseren we daar in het najaar een verwenmomentje voor genodigden. Een klein bedankje voor de medewerkers - we vragen soms veel van hen - en vooral ook voor onze trouwe adverteerders. Wist je dat ruim 80% van onze klanten na hun eerste reclamecampagne op FM Goud opnieuw voor een campagne bij ons kiest?
Het medialandschap is de laatste jaren enorm veranderd en ook op vlak van radio is dat niet anders. Fusies en naamveranderingen aan de lopende band. Onafhankelijke radiozenders ook die het niet meer zien zitten en de handdoek in de ring gooien. In de praktijk komt het er eigenlijk op neer dat ze aansluiten bij een netwerk dat lokale radiofrequenties gebruikt - of zeg maar misbruikt - om daar een landelijk product op uit te zenden. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee, want deze netwerken vormen 0,0 concurrentie op de reclamemarkt. Er blijven minder en minder onafhankelijke lokale radiozenders over, ondanks het feit dat het medium radio nog steeds bijzonder populair is. Ook bij jongeren. Ik vind het zelf ook het aller-aller-allermooiste medium. Met voorsprong.
Dit jaar zullen er goed 400 reclamespotjes op FM Goud gelopen hebben. Een nieuw record. Bestedingen in radiopubliciteit blijven stijgen in Vlaanderen. Dat zien we ook bij ons. Ik ben fier te kunnen melden dat de gekende Tom De Groot ons team is komen versterken. Hij neemt de sales nagenoeg volledig van mij over. Daarmee draag ik ook het etiket van werkgever en kan ik me daarnaast nog meer focussen op het nog beter maken van de radio. Het lijkt allemaal zo eenvoudig. Je zet het bakje aan en er komt een mooie mix van muziek en gesproken woord uit. Toch zit er héél véél achter. Veel denkwerk, administratie, diverse wettelijk verplichtingen, de blijvende zoektocht naar originele acties en noem maar op. Maar ik zou voor geen geld ter wereld deze job willen omruilen voor een andere, net omwille van de grote afwisseling en het feit dat ik met vele karakters in contact kom. Ik krijg ze allemaal over de vloer: arbeiders, landbouwers en ambtenaren, maar ook advocaten en burgemeesters.
Harde sales is ons vreemd bij FM Goud. We houden van geven en nemen. Natuurlijk denken onze medewerkers bij aankoop van product X aan adverteerder Y die product X aanbiedt. En uiteraard gaan we graag eens happen bij horecazaken die bij ons reclame maken. Zo bouw je langetermijnrelaties op. Zo worden adverteerders ook vrienden. Een tijdje geleden hebben we onze adverteerders bijvoorbeeld blij kunnen maken met gratis tickets voor een optreden van The Scabs en nog eerder boden we hen ook gratis filmtickets aan.
Op 11 jaar tijd is mijn boreling uitgegroeid tot een puber waar ik trots op ben. De komende 11 jaar bouwen we er verder aan om FM Goud volwassen te maken. Dat zal in dezelfde sfeer van enthousisme, drive en... positivisme gebeuren. Een mentaliteit die ik gemeen heb met onze adverteerders. Want je kan volgens mij nooit een succesvol ondernemer worden als je niet positief in het leven staat. Het helpt je om - zeker de eerste jaren - tegenslagen te verwerken. Op een positieve radiotoekomst!
Mijn moeder zei: 'Dat is de radio'
Ik dacht: 'Het is een wonder'
En ik kan mijn hele leven
Niet meer zonder
Dat wonder
(Stef Bos - Radio)
Michel Vanderfeesten - 12 oktober 2015
Zondag is een dag om naar uit te kijken. Niet omdat ik dan pas 36 geworden ben, maar wel omdat we die dag goed 110 radiovrienden ontvangen op ons jaarlijks etentje. Een smaakvol en gigantisch uitgebreid buffet staat klaar in het Acaciahof. Al sinds een zestal jaar organiseren we daar in het najaar een verwenmomentje voor genodigden. Een klein bedankje voor de medewerkers - we vragen soms veel van hen - en vooral ook voor onze trouwe adverteerders. Wist je dat ruim 80% van onze klanten na hun eerste reclamecampagne op FM Goud opnieuw voor een campagne bij ons kiest?
Het medialandschap is de laatste jaren enorm veranderd en ook op vlak van radio is dat niet anders. Fusies en naamveranderingen aan de lopende band. Onafhankelijke radiozenders ook die het niet meer zien zitten en de handdoek in de ring gooien. In de praktijk komt het er eigenlijk op neer dat ze aansluiten bij een netwerk dat lokale radiofrequenties gebruikt - of zeg maar misbruikt - om daar een landelijk product op uit te zenden. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee, want deze netwerken vormen 0,0 concurrentie op de reclamemarkt. Er blijven minder en minder onafhankelijke lokale radiozenders over, ondanks het feit dat het medium radio nog steeds bijzonder populair is. Ook bij jongeren. Ik vind het zelf ook het aller-aller-allermooiste medium. Met voorsprong.
Dit jaar zullen er goed 400 reclamespotjes op FM Goud gelopen hebben. Een nieuw record. Bestedingen in radiopubliciteit blijven stijgen in Vlaanderen. Dat zien we ook bij ons. Ik ben fier te kunnen melden dat de gekende Tom De Groot ons team is komen versterken. Hij neemt de sales nagenoeg volledig van mij over. Daarmee draag ik ook het etiket van werkgever en kan ik me daarnaast nog meer focussen op het nog beter maken van de radio. Het lijkt allemaal zo eenvoudig. Je zet het bakje aan en er komt een mooie mix van muziek en gesproken woord uit. Toch zit er héél véél achter. Veel denkwerk, administratie, diverse wettelijk verplichtingen, de blijvende zoektocht naar originele acties en noem maar op. Maar ik zou voor geen geld ter wereld deze job willen omruilen voor een andere, net omwille van de grote afwisseling en het feit dat ik met vele karakters in contact kom. Ik krijg ze allemaal over de vloer: arbeiders, landbouwers en ambtenaren, maar ook advocaten en burgemeesters.
Harde sales is ons vreemd bij FM Goud. We houden van geven en nemen. Natuurlijk denken onze medewerkers bij aankoop van product X aan adverteerder Y die product X aanbiedt. En uiteraard gaan we graag eens happen bij horecazaken die bij ons reclame maken. Zo bouw je langetermijnrelaties op. Zo worden adverteerders ook vrienden. Een tijdje geleden hebben we onze adverteerders bijvoorbeeld blij kunnen maken met gratis tickets voor een optreden van The Scabs en nog eerder boden we hen ook gratis filmtickets aan.
Op 11 jaar tijd is mijn boreling uitgegroeid tot een puber waar ik trots op ben. De komende 11 jaar bouwen we er verder aan om FM Goud volwassen te maken. Dat zal in dezelfde sfeer van enthousisme, drive en... positivisme gebeuren. Een mentaliteit die ik gemeen heb met onze adverteerders. Want je kan volgens mij nooit een succesvol ondernemer worden als je niet positief in het leven staat. Het helpt je om - zeker de eerste jaren - tegenslagen te verwerken. Op een positieve radiotoekomst!
Mijn moeder zei: 'Dat is de radio'
Ik dacht: 'Het is een wonder'
En ik kan mijn hele leven
Niet meer zonder
Dat wonder
(Stef Bos - Radio)
Michel Vanderfeesten - 12 oktober 2015
En dan... is het tijd voor iets nieuws
Ik heb mijn ontslag gegeven.
Nog steeds vragen mensen mij "welke vakken in nu eigenlijk geef". Euhm... ik sta al 5 jaar niet meer voor de klas! Na een jaar van wikken en wegen besloot ik om mijn professioneel leven over een andere boeg te gooien. Blijkbaar komt dat vaker voor bij mensen van rond de 30, dixit de boekhoudster. Ik werkte al 2 jaar als zelfstandige in bijberoep. En dan komt vroeg of laat de dag waarop je je afvraagt of je van je bijberoep niet je hoofdberoep kan maken. Durven springen in het onbekende. Soms bereikt je rollercoaster eens een piekje, meestal - de eerste jaren zeker - vertoef je echter in het dal en is het een kwestie van klimmen en blijven klimmen.
Het onderwijs verlaten was geen makkelijke keuze. Ik was immers volledig vastbenoemd en had dus zekerheid tot aan mijn pensioen. Vele collega's en familieleden verklaarden mij knettergek. Ik ben hen dankbaar, want zij hebben mij net meer gemotiveerd om tegen de wind in te roeien en om out of the box te denken. Al die jaren kwam ik nog een keertje per jaar naar school. Om de papieren voor mijn verlofstelsel in orde te brengen. In het onderwijs heb je die mogelijkheid. Het systeem heet: "ter beschikkingstelling wegens persoonlijke aangelegenheden". Alstublieft. Je kan het 5 jaar opnemen gedurende je carrière. Je krijgt geen loon en bouwt geen pensioenrechten op, maar mag wel gaan en staan waar je wil. Let wel: dit is een gunst, geen absoluut recht. Als de school vond dat mijn afwezigheid niet kon, zou het verlofstelsel niet toegestaan worden. Om die reden moest ik het ook jaar na jaar aanvragen. Gelukkig had ik op school geen leidinggevende functie en was ik 'maar' een leerkrachtje...
We zijn nu 5 jaar later en ik kan in principe terug voor de klas gaan staan. Vreemd genoeg heb ik daar enkele nachtjes geleden nog over gedroomd ;-). Ik ben het echter niet van plan. Dat besluit had ik in mezelf redelijk snel genomen. Ik amuseer mij te goed in mijn leven als zelfstandige. Momenteel neem ik nog wat ouderschapsverlof op, waarop ik recht heb, en in februari volgend jaar trek ik de schooldeur definitief achter mij dicht. Of dat de juiste beslissing is? Dat zal jaren later moeten blijken. We leven echter in het nu en je moet vooral doen wat je graag doet, want de jaren tikken voorbij.
Ik kijk positief terug op die 7 jaren waarin ik "meneer Vanderfeesten" was. Ik gaf graag les, maar de radio stond bij mij altijd hoger in de rangorde van dingen die ik graag deed. Punt aan de lijn. Je hoort de opmerking vaak: "Ik geef graag les, maar als de rest..." Dat kan ik inderdaad beamen. Het zijn dan wel uurtjes van slechts 50 minuten, maar ze tellen wel dubbel, om van al die vergadermomenten en administratieve verplichtingen maar te zwijgen.
Weet je, leerkrachten... het is eigenlijk een ras apart. Het is pas als je er echt uit bent, dat je ziet waarom mensen aan een loket vaak zeggen: "Militairen en leerkrachten, ik haal ze er zo uit" :-).
Michel Vanderfeesten - 1 oktober 2015
Nog steeds vragen mensen mij "welke vakken in nu eigenlijk geef". Euhm... ik sta al 5 jaar niet meer voor de klas! Na een jaar van wikken en wegen besloot ik om mijn professioneel leven over een andere boeg te gooien. Blijkbaar komt dat vaker voor bij mensen van rond de 30, dixit de boekhoudster. Ik werkte al 2 jaar als zelfstandige in bijberoep. En dan komt vroeg of laat de dag waarop je je afvraagt of je van je bijberoep niet je hoofdberoep kan maken. Durven springen in het onbekende. Soms bereikt je rollercoaster eens een piekje, meestal - de eerste jaren zeker - vertoef je echter in het dal en is het een kwestie van klimmen en blijven klimmen.
Het onderwijs verlaten was geen makkelijke keuze. Ik was immers volledig vastbenoemd en had dus zekerheid tot aan mijn pensioen. Vele collega's en familieleden verklaarden mij knettergek. Ik ben hen dankbaar, want zij hebben mij net meer gemotiveerd om tegen de wind in te roeien en om out of the box te denken. Al die jaren kwam ik nog een keertje per jaar naar school. Om de papieren voor mijn verlofstelsel in orde te brengen. In het onderwijs heb je die mogelijkheid. Het systeem heet: "ter beschikkingstelling wegens persoonlijke aangelegenheden". Alstublieft. Je kan het 5 jaar opnemen gedurende je carrière. Je krijgt geen loon en bouwt geen pensioenrechten op, maar mag wel gaan en staan waar je wil. Let wel: dit is een gunst, geen absoluut recht. Als de school vond dat mijn afwezigheid niet kon, zou het verlofstelsel niet toegestaan worden. Om die reden moest ik het ook jaar na jaar aanvragen. Gelukkig had ik op school geen leidinggevende functie en was ik 'maar' een leerkrachtje...
We zijn nu 5 jaar later en ik kan in principe terug voor de klas gaan staan. Vreemd genoeg heb ik daar enkele nachtjes geleden nog over gedroomd ;-). Ik ben het echter niet van plan. Dat besluit had ik in mezelf redelijk snel genomen. Ik amuseer mij te goed in mijn leven als zelfstandige. Momenteel neem ik nog wat ouderschapsverlof op, waarop ik recht heb, en in februari volgend jaar trek ik de schooldeur definitief achter mij dicht. Of dat de juiste beslissing is? Dat zal jaren later moeten blijken. We leven echter in het nu en je moet vooral doen wat je graag doet, want de jaren tikken voorbij.
Ik kijk positief terug op die 7 jaren waarin ik "meneer Vanderfeesten" was. Ik gaf graag les, maar de radio stond bij mij altijd hoger in de rangorde van dingen die ik graag deed. Punt aan de lijn. Je hoort de opmerking vaak: "Ik geef graag les, maar als de rest..." Dat kan ik inderdaad beamen. Het zijn dan wel uurtjes van slechts 50 minuten, maar ze tellen wel dubbel, om van al die vergadermomenten en administratieve verplichtingen maar te zwijgen.
Weet je, leerkrachten... het is eigenlijk een ras apart. Het is pas als je er echt uit bent, dat je ziet waarom mensen aan een loket vaak zeggen: "Militairen en leerkrachten, ik haal ze er zo uit" :-).
Michel Vanderfeesten - 1 oktober 2015
De koe bij de horens vatten
Hard werken is de sleutel tot succes.
Ik las onlangs een tekst van iemand die beweerde dat wie als ondernemer hard werkt, zeker zal slagen. Dat lijkt me wat overdreven, maar toch is er iets van aan. Snel en veel geld verdienen, het is niet iedereen gegeven. En dan nog: als er geld wordt verdiend, is er bijna altijd een laaaange weg bewandeld. Een voor de klant onzichtbare weg vol met twijfels, obstakels, betweters die je het succes niet gunnen en - oooh pijnlijk - verkeerd ingeschatte beslissingen. De meeste ondernemers kennen dit verhaal maar al te goed. Door mijn werk voor de radio, maar zeker ook door de freelance-opdrachten voor Roularta, die een fijne afwisseling vormen, kom ik dagelijks in contact met zaakvoerders. Het is het verhaal van het 'kaf' en het 'koren'. Vanochtend had ik om 10 uur afgesproken met een mevrouw die een zaak runt in Bree. Ik was er om 5 voor 10, de zaak opende om 10 uur, maar mevrouw was er al en ik mocht meteen binnen. Een tijdje geleden echter sprong ik - weliswaar zonder afspraak - binnen bij een chocoladespeciaalzaak in een niet nader genoemde gemeente ;-). De zaak zou om 10 uur openen. Ik was er om 10 uur, maar... de deur bleef dicht tot 10.45 uur! Ondertussen al drie klanten teleurgesteld zien vertrekken. Mevrouw kwam veel te laat aan en meldde doodleuk dat ze zich overslapen had. Excuses voor het ook voor mij verloren uur werden niet aangeboden. Qua eerste kennismaking kon dat tellen. Als je dan ook nog ziet dat er in die zaak middagpauze is van 12 tot 13.30 uur en dat de zaak om 17 uur al sluit, dan weet je het wel. Waarschijnlijk al 'binnen'?
Ik heb de waarheid zeker niet in pacht, maar soms zie ik hoe het zaakvoerders aan inzet en creativiteit ontbreekt. Dan denk ik: "Komaan, steek eens wat dynamiet in uw gat." Hou je consequent aan je openingsuren en kom je afspraken na. Open om 10 uur, wil niet zeggen dat je dan nog je rekken aan het vullen bent. En zie je dat ook vaak? Eerst sluiten op maandag, dan ook op dinsdag "omdat er toch geen kat komt" en voor je het weet... En waarom niet eens openen op een avond, als de tweeverdieners tijd hebben?
Hard werken, nadenken en flexibel zijn. Dàt is de sleutel tot succes.
Michel Vanderfeesten - 16 september 2015
Ik las onlangs een tekst van iemand die beweerde dat wie als ondernemer hard werkt, zeker zal slagen. Dat lijkt me wat overdreven, maar toch is er iets van aan. Snel en veel geld verdienen, het is niet iedereen gegeven. En dan nog: als er geld wordt verdiend, is er bijna altijd een laaaange weg bewandeld. Een voor de klant onzichtbare weg vol met twijfels, obstakels, betweters die je het succes niet gunnen en - oooh pijnlijk - verkeerd ingeschatte beslissingen. De meeste ondernemers kennen dit verhaal maar al te goed. Door mijn werk voor de radio, maar zeker ook door de freelance-opdrachten voor Roularta, die een fijne afwisseling vormen, kom ik dagelijks in contact met zaakvoerders. Het is het verhaal van het 'kaf' en het 'koren'. Vanochtend had ik om 10 uur afgesproken met een mevrouw die een zaak runt in Bree. Ik was er om 5 voor 10, de zaak opende om 10 uur, maar mevrouw was er al en ik mocht meteen binnen. Een tijdje geleden echter sprong ik - weliswaar zonder afspraak - binnen bij een chocoladespeciaalzaak in een niet nader genoemde gemeente ;-). De zaak zou om 10 uur openen. Ik was er om 10 uur, maar... de deur bleef dicht tot 10.45 uur! Ondertussen al drie klanten teleurgesteld zien vertrekken. Mevrouw kwam veel te laat aan en meldde doodleuk dat ze zich overslapen had. Excuses voor het ook voor mij verloren uur werden niet aangeboden. Qua eerste kennismaking kon dat tellen. Als je dan ook nog ziet dat er in die zaak middagpauze is van 12 tot 13.30 uur en dat de zaak om 17 uur al sluit, dan weet je het wel. Waarschijnlijk al 'binnen'?
Ik heb de waarheid zeker niet in pacht, maar soms zie ik hoe het zaakvoerders aan inzet en creativiteit ontbreekt. Dan denk ik: "Komaan, steek eens wat dynamiet in uw gat." Hou je consequent aan je openingsuren en kom je afspraken na. Open om 10 uur, wil niet zeggen dat je dan nog je rekken aan het vullen bent. En zie je dat ook vaak? Eerst sluiten op maandag, dan ook op dinsdag "omdat er toch geen kat komt" en voor je het weet... En waarom niet eens openen op een avond, als de tweeverdieners tijd hebben?
Hard werken, nadenken en flexibel zijn. Dàt is de sleutel tot succes.
Michel Vanderfeesten - 16 september 2015
Working 9 to 5
Workin' 9 to 5,
What a way to make a livin'
Barely gettin' by
It's all takin' and no givin'.
Natuurlijk kennen jullie deze klassieker van Dolly Parton. Voor vele mensen dagdagelijkse realiteit. Iedere dag hetzelfde liedje. Steeds maar weer in de file, je naar het werk sleuren, daar sloten koffie drinken en moeten luisteren naar een irritante baas om dan 's avonds thuis moegetergd... ook nog eens te moeten luisteren naar je vrouw ;-).
Na vijf jaar loopbaanonderbreking heb ik mijn ontslagbrief naar school gestuurd. Ik zit al jaren in een ander leven. Het ondernemerschap heb ik nochtans niet met de paplepel naar binnen gekregen. Het zit zelfs helemaal niet in de familie. Dat maakt het net zo mooi. Ik bouw alles zelf op en... wat je zelf doet doe je beter. Elke ondernemer ziet in het begin zwarte sneeuw. Je leert het 'vak' met vallen en opstaan. Je eigen dag invullen, is heerlijk. Maar vergis je niet: er moet ook gewerkt worden. Je moet een beetje gek zijn en getrouwd zijn met je job. Niet iedereen heeft dat en niet iedereen kan dat. Een 9 to 5 mentaliteit? Mij is het vreemd. Ik werk gewoon iedere dag. Ja, ook op zon- en feestdagen. En op vakantie check ik om de twee uur de stream via m'n smartphone en controleer ik zo of alles nog goed is met FM Goud. Een hotel met WIFI is standaard. Is er een technisch probleem en daardoor een uitval, dan zit ik een dag in de put, ook al is die uitval maar een kwestie van minuten.
Mijn job is mijn leven geworden en mijn leven mijn job. De krijtlijnen tussen privé en werk vervangen continu. Elke ondernemer zal zich hierin herkennen. En zij die weinig offers willen brengen, moeten op een dag sowieso de eer aan zichzelf laten.
Michel Vanderfeesten - 20 augustus 2015
What a way to make a livin'
Barely gettin' by
It's all takin' and no givin'.
Natuurlijk kennen jullie deze klassieker van Dolly Parton. Voor vele mensen dagdagelijkse realiteit. Iedere dag hetzelfde liedje. Steeds maar weer in de file, je naar het werk sleuren, daar sloten koffie drinken en moeten luisteren naar een irritante baas om dan 's avonds thuis moegetergd... ook nog eens te moeten luisteren naar je vrouw ;-).
Na vijf jaar loopbaanonderbreking heb ik mijn ontslagbrief naar school gestuurd. Ik zit al jaren in een ander leven. Het ondernemerschap heb ik nochtans niet met de paplepel naar binnen gekregen. Het zit zelfs helemaal niet in de familie. Dat maakt het net zo mooi. Ik bouw alles zelf op en... wat je zelf doet doe je beter. Elke ondernemer ziet in het begin zwarte sneeuw. Je leert het 'vak' met vallen en opstaan. Je eigen dag invullen, is heerlijk. Maar vergis je niet: er moet ook gewerkt worden. Je moet een beetje gek zijn en getrouwd zijn met je job. Niet iedereen heeft dat en niet iedereen kan dat. Een 9 to 5 mentaliteit? Mij is het vreemd. Ik werk gewoon iedere dag. Ja, ook op zon- en feestdagen. En op vakantie check ik om de twee uur de stream via m'n smartphone en controleer ik zo of alles nog goed is met FM Goud. Een hotel met WIFI is standaard. Is er een technisch probleem en daardoor een uitval, dan zit ik een dag in de put, ook al is die uitval maar een kwestie van minuten.
Mijn job is mijn leven geworden en mijn leven mijn job. De krijtlijnen tussen privé en werk vervangen continu. Elke ondernemer zal zich hierin herkennen. En zij die weinig offers willen brengen, moeten op een dag sowieso de eer aan zichzelf laten.
Michel Vanderfeesten - 20 augustus 2015
Wat ik hele dagen doe... (en zelfs tijdens de vakantie)
Gij hebt toch een plezante job, gewoon wat plaatjes draaien...!
Was het maar waar! Toegegeven, je eigen programma op de radio, voor vele Vlamingen is het een droomjob. En inderdaad, er zijn jobs waar een mens harder moet werken voor minder loon. Een kinderdroom? Voor mij alleszins wel. Maar gaandeweg heb ik de ballon doorprikt. Weet je, alles wordt routine, ook een dagelijkse radioshow op een grote radiozender. Elke dag vier uur in de wagen? Ook dàt is part of the job. Mij niet gezien. Ik werk liever van thuis uit. Of rond de kerktoren. Zo zie ik mijn kinderen opgroeien en kies ik zelf mijn werkuren (ook al zijn er dat méér dan 60 per week, it's a way of life).
Het is nu 11 jaar geleden dat FM Goud bescheiden startte. Ik ben trots op de weg die ik sindsdien met mijn team heb afgelegd. Met 2 fulltimers en een 20-tal vrijwilligers werken we knoerhard. Dat moet ook, want stilstaan is achteruitgaan. Zeker in de mediawereld. Dit jaar zullen we de kaap van de 350 uitgeschreven facturen voor het eerst nemen. Radio, someone still loves you! Het medium heeft alles en iedereen overleeft en is ook nu nog alive and kickin'. Desondanks zie je in de lokale radiowereld nog veel goedbedoeld amateurisme. Charmant, maar niet meer van deze tijd. Anno 2015 verwachten de mensen kwaliteit, want hun oren zijn verwend. In Vlaanderen is het radiolandschap gegroeid vanuit groepjes enthousiastelingen her en der die een zendertje kochten (op de zwarte markt) of nog beter: in mekaar knutselden. En Jan, Piet en Joris mochten wekelijks een klapke doen. Kwaliteit was ondergeschikt. De tijdens zijn veranderd. En maar goed.
Met FM Goud heb ik altijd geprobeerd om het niveau van de gemiddelde lokale radio te overstijgen. Afgaande op de reacties lukt dat ons niet onaardig. Meer dan 2.400 Noord-Limburgs vinden ons leuk op facebook en bij wedstrijden op de radio staat de telefoon roodgloeiend. Overal waar ik kom hoor ik positieve geluiden en onze adverteerders zijn erg tevreden over de verhouding prijs/kwaliteit.
Weet je, de radiowereld is een kleine wereld. Natuurlijk is er nijd en jaloezie. Doorheen de jaren leer je de zijlijnroepers wel kennen. Of er nog mensen bij de radio willen starten? Absoluut. Gemiddeld 1 op de 3 'sollicitanten' komt effectief on air bij FM Goud. We leggen de lat relatief hoog, het moet gewoon klikken en we zoeken vooral ook mensen die meer kunnen en willen doen dan enkel maar hun eigen radioshow. Er ligt altijd genoeg werk op de plank en we trekken heel graag de boer op. Daar zijn mensen voor nodig... Maar je overal laten zien loont! Uit eigen onderzoek blijkt dat we in Peer en ruime regio een marktaandeel hebben van zo'n 13%, wat voor een lokale radiozender héél véél is.
Mijn team beseft één ding heel goed: radio is duizend keer meer dan muziek en DJ's. Muziek is maar één facet. Net als techniek. Akkoord, content is belangrijk, maar sales is dat ook. Die in verhouding houden, is de sleutel tot het succes. Goeie radio maken en actief werk maken van je reclameverkoop. Het zijn eilandjes op zich, maar er is wel continu een kruisbestuiving tussen. FM Goud is een gezonde onderneming en ik zal er alles aan doen om dat zo te houden.
Michel Vanderfeesten - 18 juli 2015
Was het maar waar! Toegegeven, je eigen programma op de radio, voor vele Vlamingen is het een droomjob. En inderdaad, er zijn jobs waar een mens harder moet werken voor minder loon. Een kinderdroom? Voor mij alleszins wel. Maar gaandeweg heb ik de ballon doorprikt. Weet je, alles wordt routine, ook een dagelijkse radioshow op een grote radiozender. Elke dag vier uur in de wagen? Ook dàt is part of the job. Mij niet gezien. Ik werk liever van thuis uit. Of rond de kerktoren. Zo zie ik mijn kinderen opgroeien en kies ik zelf mijn werkuren (ook al zijn er dat méér dan 60 per week, it's a way of life).
Het is nu 11 jaar geleden dat FM Goud bescheiden startte. Ik ben trots op de weg die ik sindsdien met mijn team heb afgelegd. Met 2 fulltimers en een 20-tal vrijwilligers werken we knoerhard. Dat moet ook, want stilstaan is achteruitgaan. Zeker in de mediawereld. Dit jaar zullen we de kaap van de 350 uitgeschreven facturen voor het eerst nemen. Radio, someone still loves you! Het medium heeft alles en iedereen overleeft en is ook nu nog alive and kickin'. Desondanks zie je in de lokale radiowereld nog veel goedbedoeld amateurisme. Charmant, maar niet meer van deze tijd. Anno 2015 verwachten de mensen kwaliteit, want hun oren zijn verwend. In Vlaanderen is het radiolandschap gegroeid vanuit groepjes enthousiastelingen her en der die een zendertje kochten (op de zwarte markt) of nog beter: in mekaar knutselden. En Jan, Piet en Joris mochten wekelijks een klapke doen. Kwaliteit was ondergeschikt. De tijdens zijn veranderd. En maar goed.
Met FM Goud heb ik altijd geprobeerd om het niveau van de gemiddelde lokale radio te overstijgen. Afgaande op de reacties lukt dat ons niet onaardig. Meer dan 2.400 Noord-Limburgs vinden ons leuk op facebook en bij wedstrijden op de radio staat de telefoon roodgloeiend. Overal waar ik kom hoor ik positieve geluiden en onze adverteerders zijn erg tevreden over de verhouding prijs/kwaliteit.
Weet je, de radiowereld is een kleine wereld. Natuurlijk is er nijd en jaloezie. Doorheen de jaren leer je de zijlijnroepers wel kennen. Of er nog mensen bij de radio willen starten? Absoluut. Gemiddeld 1 op de 3 'sollicitanten' komt effectief on air bij FM Goud. We leggen de lat relatief hoog, het moet gewoon klikken en we zoeken vooral ook mensen die meer kunnen en willen doen dan enkel maar hun eigen radioshow. Er ligt altijd genoeg werk op de plank en we trekken heel graag de boer op. Daar zijn mensen voor nodig... Maar je overal laten zien loont! Uit eigen onderzoek blijkt dat we in Peer en ruime regio een marktaandeel hebben van zo'n 13%, wat voor een lokale radiozender héél véél is.
Mijn team beseft één ding heel goed: radio is duizend keer meer dan muziek en DJ's. Muziek is maar één facet. Net als techniek. Akkoord, content is belangrijk, maar sales is dat ook. Die in verhouding houden, is de sleutel tot het succes. Goeie radio maken en actief werk maken van je reclameverkoop. Het zijn eilandjes op zich, maar er is wel continu een kruisbestuiving tussen. FM Goud is een gezonde onderneming en ik zal er alles aan doen om dat zo te houden.
Michel Vanderfeesten - 18 juli 2015
Aangenaam zomerweer, and I love it!
't Is mich viels te wèèrem.
Zo uitgekeken naar de zomer en nu natuurlijk klagen aan de lopende band. Neen, aan mij is het niet besteed. Wie mij kent, weet dat ik geen zeurkous ben. Ik ben blij dat het zomert. Toegegeven, toen ik 50 kilo zwaarder was (zie foto van 4 zomers geleden), had ik er meer moeite mee. Dat voortdurend gezweet, daar lijk ik nu helemaal vanaf. Ik kan er véél en véél beter tegen!
Deze zomer zal ik waarschijnlijk dagelijks complimenten krijgen over mijn gewonnen strijd tegen de kilo's. Dat blijft altijd onwennig aanvoelen, maar doet toch altijd deugd. Wist je trouwens dat ik drie mensen die mijn boek gekocht hebben, intensief aan het volgen ben? Zij mailen mij wekelijks en ik coach hen zo goed als ik kan.
Het verschil is inderdaad groot en de vele voordelen die zijn dan ook duidelijk. Na een dag live-radio, en dus 10 uur rechtstaan, was ik vroeger geen mens meer. Ik moest gaan liggen, omwille van de gigantische pijn in mijn benen. En nu? Nu maak ik 's avonds nog in alle rust een avondwandeling van een vijftal kilometer.
De zomer is een goed seizoen om nog wat aan de kilo's te doen. Zeker met zo'n mooi weer. Dan eet je minder en drink je meer. Ik zit nog net boven de 80 te zweven; mijn doel is om tegen het einde van de zomer op de weegschaal eens een getalletje te zien dat begint met een 7. Zou dat mij lukken?
Michel Vanderfeesten - 3 juli 2015
Zo uitgekeken naar de zomer en nu natuurlijk klagen aan de lopende band. Neen, aan mij is het niet besteed. Wie mij kent, weet dat ik geen zeurkous ben. Ik ben blij dat het zomert. Toegegeven, toen ik 50 kilo zwaarder was (zie foto van 4 zomers geleden), had ik er meer moeite mee. Dat voortdurend gezweet, daar lijk ik nu helemaal vanaf. Ik kan er véél en véél beter tegen!
Deze zomer zal ik waarschijnlijk dagelijks complimenten krijgen over mijn gewonnen strijd tegen de kilo's. Dat blijft altijd onwennig aanvoelen, maar doet toch altijd deugd. Wist je trouwens dat ik drie mensen die mijn boek gekocht hebben, intensief aan het volgen ben? Zij mailen mij wekelijks en ik coach hen zo goed als ik kan.
Het verschil is inderdaad groot en de vele voordelen die zijn dan ook duidelijk. Na een dag live-radio, en dus 10 uur rechtstaan, was ik vroeger geen mens meer. Ik moest gaan liggen, omwille van de gigantische pijn in mijn benen. En nu? Nu maak ik 's avonds nog in alle rust een avondwandeling van een vijftal kilometer.
De zomer is een goed seizoen om nog wat aan de kilo's te doen. Zeker met zo'n mooi weer. Dan eet je minder en drink je meer. Ik zit nog net boven de 80 te zweven; mijn doel is om tegen het einde van de zomer op de weegschaal eens een getalletje te zien dat begint met een 7. Zou dat mij lukken?
Michel Vanderfeesten - 3 juli 2015
Ik ben geen kankeraar
Ik zie u als een voorbeeld. Ik vind jouw enthousiasme en uitstraling gewoon top.
Als je zo'n bericht van een facebook-vriend leest, moet je toch even slikken. En dan moet je weten dat een journalist mij een paar weken terug ook al omschreef als: "de meest positieve mens die ik ooit heb ontmoet".
Het is wel waar. Ik geloof in de kracht van het positivisme. Er zijn in het leven maar twee dingen waar ik écht moeite mee heb: geduld uitoefenen (het kan mij nooit snel genoeg gaan) en... gekanker. Je kent ze wel, van die 'zijlijnroepers'. Niets is goed en alles loopt vierkant. Tot je ze vraagt: "Hoe zou jij het dan doen?". Dan blijft het ijzig stil.
Neen, in dit land loopt lang niet alles zoals het zou moeten. Er is altijd ruimte voor verbetering. Maar wees eerlijk: slecht hebben we het niet. We hebben een dak boven ons hoofd, mogen openlijk onze mening verkondigen, moeten niet op de vlucht voor oorlog en zelfs wie kiest voor een partner van hetzelfde geslacht, wordt niet neergesabeld.
Mijn positivisme heb ik van thuis uit met de paplepel meegekregen. Ik ben er best fier op dat ik werkelijk iedereen in de ogen kan kijken en mij niet moet verstoppen bij het zien van persoon X of Y. Een leraar op het middelbaar noemde mij toen ik 18 was al "een geboren diplomaat". Positief zijn, respectvol omgaan met mensen en dieren en elkaar het licht gunnen; het zijn waarden en normen die ik ook aan mijn kinderen zal doorgeven. Wat is daar mis mee?
En eerlijk...? Het is niet iedereen gegeven. Ik zie ook mensen die hét gewoon niet hebben. Laat ze maar... ik betwijfel echter of zij ooit van hun hobby hun beroep kunnen maken. Daar heb je doorzettingsvermogen voor nodig. En... optimisme.
Michel Vanderfeesten - 16 juni 2015
Als je zo'n bericht van een facebook-vriend leest, moet je toch even slikken. En dan moet je weten dat een journalist mij een paar weken terug ook al omschreef als: "de meest positieve mens die ik ooit heb ontmoet".
Het is wel waar. Ik geloof in de kracht van het positivisme. Er zijn in het leven maar twee dingen waar ik écht moeite mee heb: geduld uitoefenen (het kan mij nooit snel genoeg gaan) en... gekanker. Je kent ze wel, van die 'zijlijnroepers'. Niets is goed en alles loopt vierkant. Tot je ze vraagt: "Hoe zou jij het dan doen?". Dan blijft het ijzig stil.
Neen, in dit land loopt lang niet alles zoals het zou moeten. Er is altijd ruimte voor verbetering. Maar wees eerlijk: slecht hebben we het niet. We hebben een dak boven ons hoofd, mogen openlijk onze mening verkondigen, moeten niet op de vlucht voor oorlog en zelfs wie kiest voor een partner van hetzelfde geslacht, wordt niet neergesabeld.
Mijn positivisme heb ik van thuis uit met de paplepel meegekregen. Ik ben er best fier op dat ik werkelijk iedereen in de ogen kan kijken en mij niet moet verstoppen bij het zien van persoon X of Y. Een leraar op het middelbaar noemde mij toen ik 18 was al "een geboren diplomaat". Positief zijn, respectvol omgaan met mensen en dieren en elkaar het licht gunnen; het zijn waarden en normen die ik ook aan mijn kinderen zal doorgeven. Wat is daar mis mee?
En eerlijk...? Het is niet iedereen gegeven. Ik zie ook mensen die hét gewoon niet hebben. Laat ze maar... ik betwijfel echter of zij ooit van hun hobby hun beroep kunnen maken. Daar heb je doorzettingsvermogen voor nodig. En... optimisme.
Michel Vanderfeesten - 16 juni 2015
Ga jij een boek schrijven?
Michel, wat zie jij er goed uit?
Ben jij dat Michel? Ik ken je niet meer terug! Man, wat een metamorfose!
Je ziet er nu véél jonger uit!
Nu ik bijna 50 kilogram vermagerd ben op een dik jaar tijd, krijg ik dit soort complimenten dagelijks te horen.
Aangenaam, ik ben Michel Vanderfeesten ;-). Zowat de grootste Bourgondiër die je tegen het (vroeger omvangrijke) lijf kan lopen. Ik leefde 35 jaar om te eten. Tot ik de knop volledig omdraaide en zonder chirurgische ingreep bijna 50 kilo wist af te vallen. Vaarwel verkeerd eetpatroon, vaarwel luie zetel. Welkom aan de voor mij ideale combinatie van gezonde en gevarieerde voeding. Het is echt zo: ik heb mijn leven terug in handen gekregen.
Mijn ervaringen en adviezen heb ik in boekvorm gegoten. Dit omdat ik zo ontzettend vaak de vraag kreeg: Hoe hebt ge dat toch gedaan? Het is geen kook- of dieetboek, maar een inspirerend verhaal van een ervaringsdeskundige dat je in één ruk uitleest. Al zeg ik het zelf ;-).
Het boek is geschreven en aandachtig nagelezen, de uitgeverij is gevonden, de lay-out is wat ie zou moeten zijn en de begeleidende website is al klaar. Het boek, "Mijn 35 vette jaren" getiteld, is momenteel in druk. Nu duurt het niet lang meer. Ik hoop dat het tegen midden mei klaar zal zijn. Vanaf dan kan je het online bestellen. Natuurlijk houd ik je op de hoogte ;-). Nog héél even geduld.
Michel Vanderfeesten - 24 april 2015
Ben jij dat Michel? Ik ken je niet meer terug! Man, wat een metamorfose!
Je ziet er nu véél jonger uit!
Nu ik bijna 50 kilogram vermagerd ben op een dik jaar tijd, krijg ik dit soort complimenten dagelijks te horen.
Aangenaam, ik ben Michel Vanderfeesten ;-). Zowat de grootste Bourgondiër die je tegen het (vroeger omvangrijke) lijf kan lopen. Ik leefde 35 jaar om te eten. Tot ik de knop volledig omdraaide en zonder chirurgische ingreep bijna 50 kilo wist af te vallen. Vaarwel verkeerd eetpatroon, vaarwel luie zetel. Welkom aan de voor mij ideale combinatie van gezonde en gevarieerde voeding. Het is echt zo: ik heb mijn leven terug in handen gekregen.
Mijn ervaringen en adviezen heb ik in boekvorm gegoten. Dit omdat ik zo ontzettend vaak de vraag kreeg: Hoe hebt ge dat toch gedaan? Het is geen kook- of dieetboek, maar een inspirerend verhaal van een ervaringsdeskundige dat je in één ruk uitleest. Al zeg ik het zelf ;-).
Het boek is geschreven en aandachtig nagelezen, de uitgeverij is gevonden, de lay-out is wat ie zou moeten zijn en de begeleidende website is al klaar. Het boek, "Mijn 35 vette jaren" getiteld, is momenteel in druk. Nu duurt het niet lang meer. Ik hoop dat het tegen midden mei klaar zal zijn. Vanaf dan kan je het online bestellen. Natuurlijk houd ik je op de hoogte ;-). Nog héél even geduld.
Michel Vanderfeesten - 24 april 2015
Wanneer journalistiek voyeurisme wordt
Deze afbeelding is de samenvatting van 2 april 2015.
2 april 2015. Het had alles om een typische Belgische lentedag te worden. De maartse buien én aprilse grillen gingen samen hand-in-hand. Ik was uitgenodigd op een persmoment rond de voorstelling van de nieuwe Vesparoute door Peer. Met Italiaanse lunch, dus dan zegt deze kerel geen 'neen'.
Peer is een stad, maar met een typerende en vooral charmante dorpsmentaliteit. Het ongeval in Kleine-Brogel van zondag heeft de gemeenschap duidelijk geraakt en is overal the talk of the town. Tijdens de lunch, waar dit onderwerp ook op de tafel wordt gegooid, zit ik tegenover de werkgever van de papa van de betreurde Alissa, die zelf ook nog zeer kritiek is. Mijn gesprekspartner heeft het over de collega's van de kritieke vader. Stoere kerels die met tranen in de ogen vragen of ze toch niet naar huis mogen. Tegelijk geeft hij een sneer naar de pers. Ieder uur blijven de telefoontjes komen. Wie is die man? Is het een goeie werknemer? Wat typeert hem? Schrijnend. In plaats van de sereniteit te bewaren.
13u11. De mail van HBvL belandt in mijn mailbox. Breaking news. De titel maakt alles duidelijk: Stevaert vermist, fiets aan kanaal gevonden. Ik deel het nieuws met mijn tafelgenoten in het Italiaans restaurant. Het is opmerkelijk hoe meteen over hem wordt gesproken in de verleden tijd. Het lijkt dan al duidelijk te zijn dat het om een spijtige wanhoopsdaad gaat.
16u04. Ik ben terug thuis en zie een mail binnenvallen van Politiezone Kempenland betreffende de begrafenis van Alissa nu zaterdag. De familie heeft uiting gegeven van haar bekommernis over de opkomst van de pers naar de uitvaartplechtigheid. Aan de pers wordt gevraagd om zich terughoudend en discreet te gedragen. Logisch, want zoiets heet goed fatsoen. Al kennen niet alle journalisten dat.
16u30. TVL is fier. De regionale tv-zender was als tweede aanwezig op de plek waar Stevaert verdween. Meteen gaat de regionale zender all the way live. Journalistiek wordt voyeurisme. Drie uur lang kunnen we kijken naar het bootje met de speurders op het kanaal.
- Onze reporter staat daar. Is er al meer nieuws?
- Neen, er is niets meer bekend.
De vroeger gebruikelijke tekstuele live-ticker op de website van HBvL wordt vervangen door een link naar de beelden van TV Limburg. Wij - en wellicht ook de partner van Stevaert (?) - volgen op televisie hoe het rode tentje wordt opgezet. Gelukkig waren er nog agenten die zo vriendelijk waren op de pers en omstaanders op afstand te houden, zeker toen het lichaam uit het water werd gehaald. Anders had de camera van TVL daar zéker op ingezoomd. Alles voor een ferme primeur. Ik vind dat wansmakelijk.
Ik wil beide feiten niet op een hoopje gooien, maar ze tonen wel aan dat de pers zijn pedalen kwijt is. Waar is de sereniteit en het inlevingsvermogen toch naar toe? Waarom extra schade berokkenen aan nabestaanden die het al zo ontzettend moeilijk hebben?
Natuurlijk zal TVL Zeggen: Tja, als wij het niet doen, gaat daar straks een toeschouwer staan met een smartphone met goedkoop data-abonnement en alles op Meerkat of Periscope zwieren. Dat is toch hetzelfde. Neen, dat is het dus niet. De pers moet ook voorlichten. De pers heeft een voorbeeldfunctie. Alle begrip voor een beknopt extra journaal met een reporter ter plekke, maar live-beelden gedurende drie uur, wat bereik je daar eigenlijk mee? En vooral... wie wordt daar beter van?
Ik heb de eer en het genoegen gehad om Steve Stevaert twee keer te mogen ontmoeten. In 2006 kondigde ik hem aan en af op een businessmeeting van Lommel United. In 2009 kwam hij als gouverneur op interview bij FM Goud. Vooral die laatste ontmoeting herinner ik mij nog zeer goed. Steve had tijd. Na het uitgebreide radio-interview, overliep ik met hem de door mij opgestelde visietekst over de toekomst van de lokale radiozenders. Hij had daar oor naar, wegens zelf een actief radioverleden. Stevaert is toen wel twee uur gebleven, al gaf hij vooraf aan slechts een uurtje te hebben. Ik herinner me die gewone boy next door-mentaliteit. Hij had niets hautain. Het was zo iemand waarmee je aan de toog kon hangen en die over alles kon meepraten en overal een uitgesproken mening over had. Kort daarna verdween Stevaert volledig van het toneel.
De beerput die social media heet, maakt eens te meer duidelijk hoe hard we geworden zijn. Over de doden niets dan goeds, dat leerde men mij altijd. Helaas, met een toetsenbord in de aanslag durven mensen héél ver gaan. Wat ik gisterenavond allemaal las over man, was misselijkmakend. Het toont voor mij ook aan dat onze normen en waarden vervagen. Ik praat niet slecht over de mensen en dat geef ik ook zo door aan mijn kinderen. Dat neemt niet weg dat Steve Stunt wellicht ook foute dingen heeft gedaan in zijn leven. Maar wie niet? Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
De vele reacties maken duidelijk dat Stevaert niet door iedereen geliefd was. Daar heb ik geen moeite mee, als men gefundeerd uitlegt waarom. Maar hem - sorry voor de beeldspraak, uitgerekend vandaag - aan het kruis nagelen op basis van vermoedens en zonder een eerlijk proces, dat gaat te ver.
Michel Vanderfeesten - 3 april 2015
2 april 2015. Het had alles om een typische Belgische lentedag te worden. De maartse buien én aprilse grillen gingen samen hand-in-hand. Ik was uitgenodigd op een persmoment rond de voorstelling van de nieuwe Vesparoute door Peer. Met Italiaanse lunch, dus dan zegt deze kerel geen 'neen'.
Peer is een stad, maar met een typerende en vooral charmante dorpsmentaliteit. Het ongeval in Kleine-Brogel van zondag heeft de gemeenschap duidelijk geraakt en is overal the talk of the town. Tijdens de lunch, waar dit onderwerp ook op de tafel wordt gegooid, zit ik tegenover de werkgever van de papa van de betreurde Alissa, die zelf ook nog zeer kritiek is. Mijn gesprekspartner heeft het over de collega's van de kritieke vader. Stoere kerels die met tranen in de ogen vragen of ze toch niet naar huis mogen. Tegelijk geeft hij een sneer naar de pers. Ieder uur blijven de telefoontjes komen. Wie is die man? Is het een goeie werknemer? Wat typeert hem? Schrijnend. In plaats van de sereniteit te bewaren.
13u11. De mail van HBvL belandt in mijn mailbox. Breaking news. De titel maakt alles duidelijk: Stevaert vermist, fiets aan kanaal gevonden. Ik deel het nieuws met mijn tafelgenoten in het Italiaans restaurant. Het is opmerkelijk hoe meteen over hem wordt gesproken in de verleden tijd. Het lijkt dan al duidelijk te zijn dat het om een spijtige wanhoopsdaad gaat.
16u04. Ik ben terug thuis en zie een mail binnenvallen van Politiezone Kempenland betreffende de begrafenis van Alissa nu zaterdag. De familie heeft uiting gegeven van haar bekommernis over de opkomst van de pers naar de uitvaartplechtigheid. Aan de pers wordt gevraagd om zich terughoudend en discreet te gedragen. Logisch, want zoiets heet goed fatsoen. Al kennen niet alle journalisten dat.
16u30. TVL is fier. De regionale tv-zender was als tweede aanwezig op de plek waar Stevaert verdween. Meteen gaat de regionale zender all the way live. Journalistiek wordt voyeurisme. Drie uur lang kunnen we kijken naar het bootje met de speurders op het kanaal.
- Onze reporter staat daar. Is er al meer nieuws?
- Neen, er is niets meer bekend.
De vroeger gebruikelijke tekstuele live-ticker op de website van HBvL wordt vervangen door een link naar de beelden van TV Limburg. Wij - en wellicht ook de partner van Stevaert (?) - volgen op televisie hoe het rode tentje wordt opgezet. Gelukkig waren er nog agenten die zo vriendelijk waren op de pers en omstaanders op afstand te houden, zeker toen het lichaam uit het water werd gehaald. Anders had de camera van TVL daar zéker op ingezoomd. Alles voor een ferme primeur. Ik vind dat wansmakelijk.
Ik wil beide feiten niet op een hoopje gooien, maar ze tonen wel aan dat de pers zijn pedalen kwijt is. Waar is de sereniteit en het inlevingsvermogen toch naar toe? Waarom extra schade berokkenen aan nabestaanden die het al zo ontzettend moeilijk hebben?
Natuurlijk zal TVL Zeggen: Tja, als wij het niet doen, gaat daar straks een toeschouwer staan met een smartphone met goedkoop data-abonnement en alles op Meerkat of Periscope zwieren. Dat is toch hetzelfde. Neen, dat is het dus niet. De pers moet ook voorlichten. De pers heeft een voorbeeldfunctie. Alle begrip voor een beknopt extra journaal met een reporter ter plekke, maar live-beelden gedurende drie uur, wat bereik je daar eigenlijk mee? En vooral... wie wordt daar beter van?
Ik heb de eer en het genoegen gehad om Steve Stevaert twee keer te mogen ontmoeten. In 2006 kondigde ik hem aan en af op een businessmeeting van Lommel United. In 2009 kwam hij als gouverneur op interview bij FM Goud. Vooral die laatste ontmoeting herinner ik mij nog zeer goed. Steve had tijd. Na het uitgebreide radio-interview, overliep ik met hem de door mij opgestelde visietekst over de toekomst van de lokale radiozenders. Hij had daar oor naar, wegens zelf een actief radioverleden. Stevaert is toen wel twee uur gebleven, al gaf hij vooraf aan slechts een uurtje te hebben. Ik herinner me die gewone boy next door-mentaliteit. Hij had niets hautain. Het was zo iemand waarmee je aan de toog kon hangen en die over alles kon meepraten en overal een uitgesproken mening over had. Kort daarna verdween Stevaert volledig van het toneel.
De beerput die social media heet, maakt eens te meer duidelijk hoe hard we geworden zijn. Over de doden niets dan goeds, dat leerde men mij altijd. Helaas, met een toetsenbord in de aanslag durven mensen héél ver gaan. Wat ik gisterenavond allemaal las over man, was misselijkmakend. Het toont voor mij ook aan dat onze normen en waarden vervagen. Ik praat niet slecht over de mensen en dat geef ik ook zo door aan mijn kinderen. Dat neemt niet weg dat Steve Stunt wellicht ook foute dingen heeft gedaan in zijn leven. Maar wie niet? Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
De vele reacties maken duidelijk dat Stevaert niet door iedereen geliefd was. Daar heb ik geen moeite mee, als men gefundeerd uitlegt waarom. Maar hem - sorry voor de beeldspraak, uitgerekend vandaag - aan het kruis nagelen op basis van vermoedens en zonder een eerlijk proces, dat gaat te ver.
Michel Vanderfeesten - 3 april 2015
|
|
|
Vrienden voor het leven
Eén keer trek je de conclusie...
En dan vullen we samen aan: "Vriendschap is een illusie". Het Goede Doel wist het al. Een jaar of 17 geleden dacht ik daar nochtans anders over. En jij wellicht ook. Die laatste dagen van het middelbaar zweer je elkaar eeuwige trouw en spreek je af dat je mekaar nog héél vaak zult ontmoeten. In de maanden daarna gebeurt dat ook nog vaak, maar daarna...? Die 'eeuwige vriendschappen' stoppen met het begin van de hogeschooltijd. Nieuwe vriendschappen komen in de plaats en die tienerjaren zijn zo weer vergeten.
Vanochtend zei iemand tegen mij: "Gij zijt toch nogal bekend in Peer en omgeving hè". Wel ja, met 2.697 facebookies heb ik niet te klagen. De radio brengt veel bekendheid met zich mee. Ook voordelen, daar moet je niet flauw over doen. Als ik op alle uitnodigingen voor persmomenten en voorstellingen die ik hier ontvang zou ingaan, dan zou ik nooit nog moeten koken.
Wat is voor jou een vriend? Iedereen vult dat begrip anders in. Als je ouder wordt, komt je gezin en je werk voor een groot stuk in de plaats van al die vriendschappen. Het cliché klopt: tijd is er altijd te weinig om die gekoesterde vriendschappen te onderhouden. Ik heb bijzonder veel relaties en mijn kennissenkring is - ook weer door mijn radiowerk - bovengemiddeld groot. Maar als je mij vraagt hoeveel vrienden ik heb, dan zijn die op één hand te tellen. Voor mij is een vriend iemand waarmee je over alles kan praten. Je moet niet continu in contact staan met elkaar, maar er wel zijn voor mekaar op die momenten dat het nodig of gewenst is. En af en toe maak je tijd voor mekaar, liefst nog bij een lekker etentje met een ferme fles kwaliteitswijn.
In mijn job ben ik dagelijks met mensen bezig. Interview hier, meeting daar. Dat is bijzonder leerrijk en daardoor groeit mijn netwerk dag na dag aan. De keerzijde van de medaille, is toch ook dat je meer en meer de avondlijke rust leert appreciëren. Mijn wandeling - helemaal in mijn eentje - is geweldig verrijkend en rustgevend. Daar laat ik niet veel voor staan. Tenzij... een lekker etentje met een ferme fles kwaliteitswijn. Onder vrienden.
Michel Vanderfeesten - 13 maart 2015
En dan vullen we samen aan: "Vriendschap is een illusie". Het Goede Doel wist het al. Een jaar of 17 geleden dacht ik daar nochtans anders over. En jij wellicht ook. Die laatste dagen van het middelbaar zweer je elkaar eeuwige trouw en spreek je af dat je mekaar nog héél vaak zult ontmoeten. In de maanden daarna gebeurt dat ook nog vaak, maar daarna...? Die 'eeuwige vriendschappen' stoppen met het begin van de hogeschooltijd. Nieuwe vriendschappen komen in de plaats en die tienerjaren zijn zo weer vergeten.
Vanochtend zei iemand tegen mij: "Gij zijt toch nogal bekend in Peer en omgeving hè". Wel ja, met 2.697 facebookies heb ik niet te klagen. De radio brengt veel bekendheid met zich mee. Ook voordelen, daar moet je niet flauw over doen. Als ik op alle uitnodigingen voor persmomenten en voorstellingen die ik hier ontvang zou ingaan, dan zou ik nooit nog moeten koken.
Wat is voor jou een vriend? Iedereen vult dat begrip anders in. Als je ouder wordt, komt je gezin en je werk voor een groot stuk in de plaats van al die vriendschappen. Het cliché klopt: tijd is er altijd te weinig om die gekoesterde vriendschappen te onderhouden. Ik heb bijzonder veel relaties en mijn kennissenkring is - ook weer door mijn radiowerk - bovengemiddeld groot. Maar als je mij vraagt hoeveel vrienden ik heb, dan zijn die op één hand te tellen. Voor mij is een vriend iemand waarmee je over alles kan praten. Je moet niet continu in contact staan met elkaar, maar er wel zijn voor mekaar op die momenten dat het nodig of gewenst is. En af en toe maak je tijd voor mekaar, liefst nog bij een lekker etentje met een ferme fles kwaliteitswijn.
In mijn job ben ik dagelijks met mensen bezig. Interview hier, meeting daar. Dat is bijzonder leerrijk en daardoor groeit mijn netwerk dag na dag aan. De keerzijde van de medaille, is toch ook dat je meer en meer de avondlijke rust leert appreciëren. Mijn wandeling - helemaal in mijn eentje - is geweldig verrijkend en rustgevend. Daar laat ik niet veel voor staan. Tenzij... een lekker etentje met een ferme fles kwaliteitswijn. Onder vrienden.
Michel Vanderfeesten - 13 maart 2015
Of ik ooit van job zou veranderen...?
Ik amuseer mij nog te goed.
Vanochtend werd ik geïnterviewd over mijn job als radiobaas. Zo stond ik ook eens 'aan de andere kant'. Tobias Van den Berckt kwam speciaal uit Wezemaal. Het werd een aangename voormiddag en dito ontmoeting. Ik kon op elke vraag nagenoeg meteen antwoorden, behalve dan op die ene... Zie je jezelf ooit van job veranderen? Euhm... euhm...
Goeie vraag eigenlijk. Waar ik mezelf zie over tien jaar? Wel, eerlijk? Ik hoop gewoon dat ik dit werk kan en mag blijven doen. Ik zit nu in mijn laatste jaar terbeschikkingstelling wegens persoonlijke aangelegenheid in het onderwijs. Velen verklaren mij gek, maar ik heb geen plannen om na dit schooljaar terug te keren naar het onderwijs. Been there, done that. Jaja, ik geef daarbij zelfs mijn vaste benoeming op. Je moet niet gek zijn om in de mediawereld te werken, maar het helpt wel.
Sinds ik fulltime met FM Goud in de weer ben, heb ik mij volledig gesmeten. Van 2011 tot nu heb ik weken van 60 uur en meer geklopt. Wat ik alleen doe, daar is bij een nationale radiozender een team van twintig man mee in de weer. Dan weet je het wel ;-). Natuurlijk heb ik in die jaren als zelfstandige radiobaas ook fouten gemaakt. Ik ben er wel fier op dat er in mijn team van 20 radiomakers weinig tot geen verloop is. Het zijn trouwe honden die dan ook vakkundig geselecteerd zijn. Al zeg ik het zelf :-). Op dat vlak ben ik wat eigenwijs. Vaak hoor ik stemmen die bij ons tevergeefs gesolliciteerd hebben enkele weken later op een ander radiostation opduiken. Ik lig daar niet wakker van. Het blijft een regionaal gegeven, dus mag er wat couleur locale in de stem zitten. Er zijn nog andere dingen die minstens zo belangrijk zijn. Kan ik die sollicitant ook op een podium laten presenteren? Is dit iemand die bereid is om meer te doen dan enkel zijn/haar programma? Is dit iemand die tijd en werk in zijn/haar radioshow kan en wil steken?
Het belangrijkste is dat zo'n radiomaker beseft dat hij deel van een geheel is. FM Goud is nu eenmaal een commerciële machine die maar kan draaien dankzij de input van adverteerders. Die moeten we ook tevreden houden. Sinds 2004 ervaar ik dagelijks wat het is om zo'n regionale radiozender in de lucht te houden. En dat is een pak meer dan ik vroeger als radiomaker ook maar kon vermoeden. Onze radiomakers beseffen dat gelukkig.
Op onze laatste medewerkersvergadering heb ik het passend trachten te verwoorden. Het succes van een regionaal radiostation ligt niet primair in de muziek. Ik heb dan ook geen zin meer in discussies over geuren en kleuren waarbij er toch niemand 'wint'. Natuurlijk is je muziekmix niet onbelangrijk, maar de modale luisteraar ligt er niet wakker van of je nu plaat X van The Beatles of plaat Y van Lost Frequencies draait. Als het format toegankelijk is, zal hij wel blijven hangen. Maar... dan moet je wel bouwen aan een community. Je luisteraar verwennen, betrekken en ernstig nemen. Pas dan stromen de telefoons binnen als je een prijsje weg mag schenken. Pas dan krijg je op facebook 150 likers voor een cadeaubonnetje van 10 euro van een frituur. Pas dan krijg je 89 valentijnsgedichten binnen op twee weken tijd.
Neen, rijk zal ik niet worden van 'radiobaasje spelen'. Maar ik mag allesbehalve klagen, zeker als ik sommige andere radiobazen aanhoor. Ik kan nog elke dag boterhammen eten. Wel geen croissants meer. Dat mag niet van de diëtiste namelijk... Dus ja, als het enigszins kan en mag wil ik dit graag nog jaren verder blijven doen. Dat wil niet zeggen dat ik een ander aanbod nooit zal overwegen. Maar dan zal het al de moeite moeten zijn. Ik amuseer mij nog te goed. Ah ja, wie wil er nu niet van zijn hobby zijn beroep maken?
Michel Vanderfeesten - 20 februari 2015
Vanochtend werd ik geïnterviewd over mijn job als radiobaas. Zo stond ik ook eens 'aan de andere kant'. Tobias Van den Berckt kwam speciaal uit Wezemaal. Het werd een aangename voormiddag en dito ontmoeting. Ik kon op elke vraag nagenoeg meteen antwoorden, behalve dan op die ene... Zie je jezelf ooit van job veranderen? Euhm... euhm...
Goeie vraag eigenlijk. Waar ik mezelf zie over tien jaar? Wel, eerlijk? Ik hoop gewoon dat ik dit werk kan en mag blijven doen. Ik zit nu in mijn laatste jaar terbeschikkingstelling wegens persoonlijke aangelegenheid in het onderwijs. Velen verklaren mij gek, maar ik heb geen plannen om na dit schooljaar terug te keren naar het onderwijs. Been there, done that. Jaja, ik geef daarbij zelfs mijn vaste benoeming op. Je moet niet gek zijn om in de mediawereld te werken, maar het helpt wel.
Sinds ik fulltime met FM Goud in de weer ben, heb ik mij volledig gesmeten. Van 2011 tot nu heb ik weken van 60 uur en meer geklopt. Wat ik alleen doe, daar is bij een nationale radiozender een team van twintig man mee in de weer. Dan weet je het wel ;-). Natuurlijk heb ik in die jaren als zelfstandige radiobaas ook fouten gemaakt. Ik ben er wel fier op dat er in mijn team van 20 radiomakers weinig tot geen verloop is. Het zijn trouwe honden die dan ook vakkundig geselecteerd zijn. Al zeg ik het zelf :-). Op dat vlak ben ik wat eigenwijs. Vaak hoor ik stemmen die bij ons tevergeefs gesolliciteerd hebben enkele weken later op een ander radiostation opduiken. Ik lig daar niet wakker van. Het blijft een regionaal gegeven, dus mag er wat couleur locale in de stem zitten. Er zijn nog andere dingen die minstens zo belangrijk zijn. Kan ik die sollicitant ook op een podium laten presenteren? Is dit iemand die bereid is om meer te doen dan enkel zijn/haar programma? Is dit iemand die tijd en werk in zijn/haar radioshow kan en wil steken?
Het belangrijkste is dat zo'n radiomaker beseft dat hij deel van een geheel is. FM Goud is nu eenmaal een commerciële machine die maar kan draaien dankzij de input van adverteerders. Die moeten we ook tevreden houden. Sinds 2004 ervaar ik dagelijks wat het is om zo'n regionale radiozender in de lucht te houden. En dat is een pak meer dan ik vroeger als radiomaker ook maar kon vermoeden. Onze radiomakers beseffen dat gelukkig.
Op onze laatste medewerkersvergadering heb ik het passend trachten te verwoorden. Het succes van een regionaal radiostation ligt niet primair in de muziek. Ik heb dan ook geen zin meer in discussies over geuren en kleuren waarbij er toch niemand 'wint'. Natuurlijk is je muziekmix niet onbelangrijk, maar de modale luisteraar ligt er niet wakker van of je nu plaat X van The Beatles of plaat Y van Lost Frequencies draait. Als het format toegankelijk is, zal hij wel blijven hangen. Maar... dan moet je wel bouwen aan een community. Je luisteraar verwennen, betrekken en ernstig nemen. Pas dan stromen de telefoons binnen als je een prijsje weg mag schenken. Pas dan krijg je op facebook 150 likers voor een cadeaubonnetje van 10 euro van een frituur. Pas dan krijg je 89 valentijnsgedichten binnen op twee weken tijd.
Neen, rijk zal ik niet worden van 'radiobaasje spelen'. Maar ik mag allesbehalve klagen, zeker als ik sommige andere radiobazen aanhoor. Ik kan nog elke dag boterhammen eten. Wel geen croissants meer. Dat mag niet van de diëtiste namelijk... Dus ja, als het enigszins kan en mag wil ik dit graag nog jaren verder blijven doen. Dat wil niet zeggen dat ik een ander aanbod nooit zal overwegen. Maar dan zal het al de moeite moeten zijn. Ik amuseer mij nog te goed. Ah ja, wie wil er nu niet van zijn hobby zijn beroep maken?
Michel Vanderfeesten - 20 februari 2015
#20jaarradio
Vol contentement
Hoe? De radio bestaat in ons land toch al 100 jaar? Helemaal juist... maar net drong het tot mij door dat ik dit jaar exact twintig jaar rondloop in 'het wereldje'.
De radiowereld is een kleine wereld. Geloof me vrij, er liepen en lopen kleurrijke personages rond. Mensen waarbij je je afvraagt wat er van hen gekomen zou zijn als ze nooit met radio begonnen waren. In mijn geval zou ik dan wellicht nog steeds voor de klas staan. Maar hoe graag ik dat ook deed: het medium radio stond altijd torenhoog (met 'stip' :-)) op nummmeeeerrrr één - één - één.
Sinds vier jaar leid ik beroepshalve mijn geesteskindje FM Goud. Dat kon pas na overname van een tweede frequentie. En ja, dat voelt goed. Zelfs na meer dan tien jaar on air is de vibe er nog steeds. Meer dan ooit zelfs. Ik heb de radio bijna waar ik 'm wil hebben, al zal ik nooit helemaal tevreden zijn. Noem het een combinatie van het sterrenbeeld weegschaal (twijfelaar) en een Vanderfeesten-karaktereigenschap (perfectionisme). Al moet je toegeven: twee freaks die zich fulltime voor 200% geven en een gedreven team van een kleine twintig medewerkers... het is niet elke lokale radiozender gegeven.
Of ik geen ambities heb om op een grote nationale zender programma te doen? Wel, tien jaar geleden had ik volmondig 'ja' geantwoord. Maar tijden veranderen. Elke dag drie uur in de wagen zitten om naar het centrum van het land te rijden voor de mooiste job ter wereld? Mij niet gezien. Ik wil liever mijn kinderen zien opgroeien en mijn eigen agenda bepalen. Lekker thuis met de verwarming hoog en mijn oudste trui aan... Daarnaast wordt alles op den duur een sleur, zelfs je eigen radioshow. Waar ik vroeger mijn eigen radioprogramma het summum vond, is dat nu slechts hobby geworden. Ik haal mijn voldoening veel meer uit het werken achter de schermen en het runnen van FM Goud in al zijn facetten. Wie mij écht goed kent, weet dat ik geen tafelspringer ben. Misschien atypisch voor een radiobeest...?
Terugblikken op die twintig jaar? Ik doe het met een bijzonder goed gevoel. Van interessante gasten ontvangen en aanmoedigende berichtjes van luisteraars over superprijzen uitdelen en adverteerders en medewerkers ferm trakteren tot spreken op de Staten-Generaal van de Media en visieteksten toelichten op het kabinet van de mediaminister. Maar vergis je niet... voltijds je eigen radiozender runnen, is ook offers brengen. Het is een job die elke dag inzet vraagt. Ja, ook op zon- en feestdagen. En neen, 's ochtends voor dag en dauw uit je bed moeten omdat een medewerker belt dat er een technisch probleem is terwijl het die dag nét sneeuwt (of Kerstochtend is, echt gebeurd), leuk is dat niet. Mijn naasten weten dat FM Goud a way of life is. Wat en wanneer er ook maar iets uitvalt... ik verdwijn. Dat brengt ook een continu gevoel van ongerustheid met zich mee. Buiten het ontvangstgebied wil zeggen: om de twee uur VNC'en en kijken of alles nog netjes draait. En op vakantie... idem, dus altijd een hotel met WIFI graag.
Michel Vanderfeesten - 19 januari 2015
Hoe? De radio bestaat in ons land toch al 100 jaar? Helemaal juist... maar net drong het tot mij door dat ik dit jaar exact twintig jaar rondloop in 'het wereldje'.
De radiowereld is een kleine wereld. Geloof me vrij, er liepen en lopen kleurrijke personages rond. Mensen waarbij je je afvraagt wat er van hen gekomen zou zijn als ze nooit met radio begonnen waren. In mijn geval zou ik dan wellicht nog steeds voor de klas staan. Maar hoe graag ik dat ook deed: het medium radio stond altijd torenhoog (met 'stip' :-)) op nummmeeeerrrr één - één - één.
Sinds vier jaar leid ik beroepshalve mijn geesteskindje FM Goud. Dat kon pas na overname van een tweede frequentie. En ja, dat voelt goed. Zelfs na meer dan tien jaar on air is de vibe er nog steeds. Meer dan ooit zelfs. Ik heb de radio bijna waar ik 'm wil hebben, al zal ik nooit helemaal tevreden zijn. Noem het een combinatie van het sterrenbeeld weegschaal (twijfelaar) en een Vanderfeesten-karaktereigenschap (perfectionisme). Al moet je toegeven: twee freaks die zich fulltime voor 200% geven en een gedreven team van een kleine twintig medewerkers... het is niet elke lokale radiozender gegeven.
Of ik geen ambities heb om op een grote nationale zender programma te doen? Wel, tien jaar geleden had ik volmondig 'ja' geantwoord. Maar tijden veranderen. Elke dag drie uur in de wagen zitten om naar het centrum van het land te rijden voor de mooiste job ter wereld? Mij niet gezien. Ik wil liever mijn kinderen zien opgroeien en mijn eigen agenda bepalen. Lekker thuis met de verwarming hoog en mijn oudste trui aan... Daarnaast wordt alles op den duur een sleur, zelfs je eigen radioshow. Waar ik vroeger mijn eigen radioprogramma het summum vond, is dat nu slechts hobby geworden. Ik haal mijn voldoening veel meer uit het werken achter de schermen en het runnen van FM Goud in al zijn facetten. Wie mij écht goed kent, weet dat ik geen tafelspringer ben. Misschien atypisch voor een radiobeest...?
Terugblikken op die twintig jaar? Ik doe het met een bijzonder goed gevoel. Van interessante gasten ontvangen en aanmoedigende berichtjes van luisteraars over superprijzen uitdelen en adverteerders en medewerkers ferm trakteren tot spreken op de Staten-Generaal van de Media en visieteksten toelichten op het kabinet van de mediaminister. Maar vergis je niet... voltijds je eigen radiozender runnen, is ook offers brengen. Het is een job die elke dag inzet vraagt. Ja, ook op zon- en feestdagen. En neen, 's ochtends voor dag en dauw uit je bed moeten omdat een medewerker belt dat er een technisch probleem is terwijl het die dag nét sneeuwt (of Kerstochtend is, echt gebeurd), leuk is dat niet. Mijn naasten weten dat FM Goud a way of life is. Wat en wanneer er ook maar iets uitvalt... ik verdwijn. Dat brengt ook een continu gevoel van ongerustheid met zich mee. Buiten het ontvangstgebied wil zeggen: om de twee uur VNC'en en kijken of alles nog netjes draait. En op vakantie... idem, dus altijd een hotel met WIFI graag.
Michel Vanderfeesten - 19 januari 2015
In de naam van God
Ik word bang.
Vandaag is er een schietpartij geweest in het gebouw van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo, in Parijs. Het parket van Parijs bevestigt dat er twaalf doden en tien gewonden zijn gevallen. Een laffe daad. Moslimextremisme.
Even dacht ik dat we in 2015 op weg zouden zijn naar meer wereldvrede. Het heeft nog geen week geduurd. Wat mij verontrust, is dat het gevaar nadert. Spanningen in het Midden-Oosten zijn er al sinds jaar en dag. En in het nieuws gaat het zo ontzettend vaak over Israël en Palestina dat we dat amper nog als nieuws beschouwen. De daden van vandaag speelden zich echter af op amper 400 km van onze deur. Stof tot nadenken. Moslimextremisme op weg naar de ziekte van deze eeuw?
Soms heb ik het gevoel dat de Islam nog een evolutie moet doormaken. Wij hadden de beeldenstorm in de 16de eeuw, zijn nu geen notoire kerkgangers meer en vinden het recht op vrije meningsuiting en de journalistieke vrijheid het hoogste goed. Bij ons kijkt niemand nog op van 'Koken met Jezus' of een 'bakske vol met stro'.
Natuurlijk gaat het hier - en gelukkig maar - om geïsoleerde gevallen. Ik ken wel wat moslims en die zijn allemaal even aangenaam in de omgang. Ook zij keuren dit geweld af. Ook zij delen de leuze: 'God is liefde' die er bij ons werd ingepompt vroeger.
Een satirisch blad belegeren omdat je het niet eens bent met wat ze publiceren? Als normaal-denkende mensen kunnen wij het niet vatten. Persvrijheid en vrije meningsuiting gaan hand in hand. Zij mogen nooit vermoord worden. Door niemand. In God's name!
Michel Vanderfeesten - 7 januari 2015
Vandaag is er een schietpartij geweest in het gebouw van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo, in Parijs. Het parket van Parijs bevestigt dat er twaalf doden en tien gewonden zijn gevallen. Een laffe daad. Moslimextremisme.
Even dacht ik dat we in 2015 op weg zouden zijn naar meer wereldvrede. Het heeft nog geen week geduurd. Wat mij verontrust, is dat het gevaar nadert. Spanningen in het Midden-Oosten zijn er al sinds jaar en dag. En in het nieuws gaat het zo ontzettend vaak over Israël en Palestina dat we dat amper nog als nieuws beschouwen. De daden van vandaag speelden zich echter af op amper 400 km van onze deur. Stof tot nadenken. Moslimextremisme op weg naar de ziekte van deze eeuw?
Soms heb ik het gevoel dat de Islam nog een evolutie moet doormaken. Wij hadden de beeldenstorm in de 16de eeuw, zijn nu geen notoire kerkgangers meer en vinden het recht op vrije meningsuiting en de journalistieke vrijheid het hoogste goed. Bij ons kijkt niemand nog op van 'Koken met Jezus' of een 'bakske vol met stro'.
Natuurlijk gaat het hier - en gelukkig maar - om geïsoleerde gevallen. Ik ken wel wat moslims en die zijn allemaal even aangenaam in de omgang. Ook zij keuren dit geweld af. Ook zij delen de leuze: 'God is liefde' die er bij ons werd ingepompt vroeger.
Een satirisch blad belegeren omdat je het niet eens bent met wat ze publiceren? Als normaal-denkende mensen kunnen wij het niet vatten. Persvrijheid en vrije meningsuiting gaan hand in hand. Zij mogen nooit vermoord worden. Door niemand. In God's name!
Michel Vanderfeesten - 7 januari 2015
Mijn 34 vette jaren
Tada! Er komt een boek aan!
Dit is ze dus. De foto die op mijn facebook bijna 320 likes kreeg. En inderdaad: ik mag terecht trots zijn op de 30 kilo die ik nu minder meedraag. In 2010 woog ik zo'n 125 kilogram. Nu zijn er dat nog 93. And still counting, want de diëtiste zegt mij dat ik moet gaan voor de 85. En aangezien ik thuis ook geleerd heb om altijd naar de vrouw te luisteren... :-). Als ik op 85 zit, heb ik een BMI van 25. Dan mag ik mezelf qua gewicht dus als 'normaal' beschouwen. Als je 125 weegt, lijkt die weg naar 85 immens lang. De kans op 'vreetbuienherval' is bijzonder groot. Ik weet waar ik over spreek met mijn verleden van diëten en diëtisten. Gek genoeg heeft mijn diabetes mij voor een stuk geholpen in de strijd tegen de kilo's. Ik was immers al goed 15 kilo vermagerd op een jaartje tijd. Door de suikerziekte dronk ik enorme hoeveelheden tot wel 6 liter per dag. Gelukkig was ik zo verstandig om veel light-frisdrank en bruisend water tot mij te nemen. Door het vele drinken at ik al minder dan vroeger en moest ik vaak naar het toilet. Zo kwam het dat ik, toen de diagnose werd gesteld begin september dit jaar, op 109 kilogram zat.
Hoe ik mij nu voel? Goed, maar om eerlijk te zijn... ook met mijn overgewicht voelde ik mij nooit slecht. Dat komt door mijn van nature uit aanwezige positivisme. En ja, mannen zijn wellicht sowieso wat minder gevoelig voor uiterlijkheden. Ik moet wel zeggen dat september en oktober als 'suikerafkickmaanden' bijzonder moeilijk waren. Niet alleen emotioneel, want je lichaam is suikers en vetten gewend en in mijn geval waren dat nooit kleine hoeveelheden.
Mijn streefdoel is om tegen de lente van volgend jaar op mijn gewicht van 85 te zitten. Die laatste 8 kilo pits ik er nog wel vanaf. Ik ben zodanig gedreven dat mij dat vast en zeker gaat lukken. En omdat ik dagelijks de vraag krijg hoe ik dit allemaal doe, ben ik begonnen aan het schrijven van een (e-)book. De domeinnaam kocht ik al maanden geleden. Hou vermageren.nu maar in de gaten :-).
Fijne feestdagen, hou maat (net als ik) en alvast Einen guten Rutsch!
Michel Vanderfeesten - 23 december 2014
Dit is ze dus. De foto die op mijn facebook bijna 320 likes kreeg. En inderdaad: ik mag terecht trots zijn op de 30 kilo die ik nu minder meedraag. In 2010 woog ik zo'n 125 kilogram. Nu zijn er dat nog 93. And still counting, want de diëtiste zegt mij dat ik moet gaan voor de 85. En aangezien ik thuis ook geleerd heb om altijd naar de vrouw te luisteren... :-). Als ik op 85 zit, heb ik een BMI van 25. Dan mag ik mezelf qua gewicht dus als 'normaal' beschouwen. Als je 125 weegt, lijkt die weg naar 85 immens lang. De kans op 'vreetbuienherval' is bijzonder groot. Ik weet waar ik over spreek met mijn verleden van diëten en diëtisten. Gek genoeg heeft mijn diabetes mij voor een stuk geholpen in de strijd tegen de kilo's. Ik was immers al goed 15 kilo vermagerd op een jaartje tijd. Door de suikerziekte dronk ik enorme hoeveelheden tot wel 6 liter per dag. Gelukkig was ik zo verstandig om veel light-frisdrank en bruisend water tot mij te nemen. Door het vele drinken at ik al minder dan vroeger en moest ik vaak naar het toilet. Zo kwam het dat ik, toen de diagnose werd gesteld begin september dit jaar, op 109 kilogram zat.
Hoe ik mij nu voel? Goed, maar om eerlijk te zijn... ook met mijn overgewicht voelde ik mij nooit slecht. Dat komt door mijn van nature uit aanwezige positivisme. En ja, mannen zijn wellicht sowieso wat minder gevoelig voor uiterlijkheden. Ik moet wel zeggen dat september en oktober als 'suikerafkickmaanden' bijzonder moeilijk waren. Niet alleen emotioneel, want je lichaam is suikers en vetten gewend en in mijn geval waren dat nooit kleine hoeveelheden.
Mijn streefdoel is om tegen de lente van volgend jaar op mijn gewicht van 85 te zitten. Die laatste 8 kilo pits ik er nog wel vanaf. Ik ben zodanig gedreven dat mij dat vast en zeker gaat lukken. En omdat ik dagelijks de vraag krijg hoe ik dit allemaal doe, ben ik begonnen aan het schrijven van een (e-)book. De domeinnaam kocht ik al maanden geleden. Hou vermageren.nu maar in de gaten :-).
Fijne feestdagen, hou maat (net als ik) en alvast Einen guten Rutsch!
Michel Vanderfeesten - 23 december 2014
Moeder, waarom staken wij?
Het recht om te werken is ook absoluut.
En jij... staak jij mee? Het is me wat in dit mooie land hè? Als ik die beelden van betogers zie, dan lijkt het alsof we in het Midden-Oosten terecht zijn gekomen. En dat terwijl 95% van de wereldbevolking - ik verzin dit niet - minder verdient dan wij, Belgen.
De vakbonden hebben in dit extreem politiek gekleurde land bijzonder veel macht. Te veel. Ik vraag me altijd af hoeveel procent van die betogers nu eigenlijk daadwerkelijk erbij is omdat ze écht geloven dat hun protest ook maar iets uithaalt...? Een dagje congé? Waarom ook niet. Aaah, de Anspachlaan? Heel goed idee. Daar zijn veel cafeekes. Het is mij ook niet helemaal duidelijk waarom er nu eigenlijk gestaakt wordt. Er is niet één duidelijke reden op te sommen, hoor ik dan. Kijk, de normale gang van zaken is: eerst sociaal overleg. Is er echt, echt, echt géén uitweg meer, dan wordt er gestaakt. Ik vind dat men nu véél te snel is om te staken tegen gedurfde politieke beslissingen waarvan we binnen tien jaar zeggen: "Maar goed dat die regering de moed had." De put is diep - met dank aan de vorige generaties van politici - maar hem nog dieper maken is 100% onverantwoord t.o.v. onze kinderen en kleinkinderen.
Maatregelen zijn broodnodig, want in dit land gaan er elke maand liefst 10.000 mensen op pensioen. De baby boom generatie. Er is geen enkel land in Europa waar men op zo'n jonge leeftijd van brugpensioen kan/kon genieten. Dit is het enige land waar mensen rondlopen die nooit gewerkt hebben en toch netjes meer dan duizend euro per maand op hun rekening ontvangen. Het kon zo absoluut niet verder! In Nederland werd de pensioenleeftijd verhoogd en het eigenlijke pensioen - daarmee bedoel ik de centjes op de rekening - werd voor iedereen verlaagd. Daar werd links en rechts over gemord, maar torenhoog protest zoals bij ons...? Misschien heeft het met nuchterheid te maken: beseffen dat we in moeilijk tijden zitten en we de tering naar de nering moeten zetten. Nederlanders zijn daar beter in.
Dan moeten de zwaarste schouders maar de zwaarste lasten dragen, hoor je vaak. Dan ga je toch voorbij aan het feit dat die grootverdieners vaak mensen zijn die alles zelf hebben opgebouwd, dag en nacht gewerkt hebben, risico's hebben genomen en honderden mensen aan het werk hebben gezet en gehouden. De belastingdruk voor een Marc Coucke was ook torenhoog hoor. Die man heeft in heel zijn leven al 45 à 50% belastingen betaald. Waarom hem dan nu nog eens straffen? In het buitenland worden dergelijke ondernemers op een voetstuk geplaatst. In België spreekt men over poenscheppers en profiteurs.
Het mag duidelijk zijn dat ik maandag even hard werk als op andere dagen. Dat heeft ook veel met goesting te maken. Weet je, als je doet wat je graag doet hè, dan tel je niet af naar je pensioen.
Michel Vanderfeesten - 11 december 2014
En jij... staak jij mee? Het is me wat in dit mooie land hè? Als ik die beelden van betogers zie, dan lijkt het alsof we in het Midden-Oosten terecht zijn gekomen. En dat terwijl 95% van de wereldbevolking - ik verzin dit niet - minder verdient dan wij, Belgen.
De vakbonden hebben in dit extreem politiek gekleurde land bijzonder veel macht. Te veel. Ik vraag me altijd af hoeveel procent van die betogers nu eigenlijk daadwerkelijk erbij is omdat ze écht geloven dat hun protest ook maar iets uithaalt...? Een dagje congé? Waarom ook niet. Aaah, de Anspachlaan? Heel goed idee. Daar zijn veel cafeekes. Het is mij ook niet helemaal duidelijk waarom er nu eigenlijk gestaakt wordt. Er is niet één duidelijke reden op te sommen, hoor ik dan. Kijk, de normale gang van zaken is: eerst sociaal overleg. Is er echt, echt, echt géén uitweg meer, dan wordt er gestaakt. Ik vind dat men nu véél te snel is om te staken tegen gedurfde politieke beslissingen waarvan we binnen tien jaar zeggen: "Maar goed dat die regering de moed had." De put is diep - met dank aan de vorige generaties van politici - maar hem nog dieper maken is 100% onverantwoord t.o.v. onze kinderen en kleinkinderen.
Maatregelen zijn broodnodig, want in dit land gaan er elke maand liefst 10.000 mensen op pensioen. De baby boom generatie. Er is geen enkel land in Europa waar men op zo'n jonge leeftijd van brugpensioen kan/kon genieten. Dit is het enige land waar mensen rondlopen die nooit gewerkt hebben en toch netjes meer dan duizend euro per maand op hun rekening ontvangen. Het kon zo absoluut niet verder! In Nederland werd de pensioenleeftijd verhoogd en het eigenlijke pensioen - daarmee bedoel ik de centjes op de rekening - werd voor iedereen verlaagd. Daar werd links en rechts over gemord, maar torenhoog protest zoals bij ons...? Misschien heeft het met nuchterheid te maken: beseffen dat we in moeilijk tijden zitten en we de tering naar de nering moeten zetten. Nederlanders zijn daar beter in.
Dan moeten de zwaarste schouders maar de zwaarste lasten dragen, hoor je vaak. Dan ga je toch voorbij aan het feit dat die grootverdieners vaak mensen zijn die alles zelf hebben opgebouwd, dag en nacht gewerkt hebben, risico's hebben genomen en honderden mensen aan het werk hebben gezet en gehouden. De belastingdruk voor een Marc Coucke was ook torenhoog hoor. Die man heeft in heel zijn leven al 45 à 50% belastingen betaald. Waarom hem dan nu nog eens straffen? In het buitenland worden dergelijke ondernemers op een voetstuk geplaatst. In België spreekt men over poenscheppers en profiteurs.
Het mag duidelijk zijn dat ik maandag even hard werk als op andere dagen. Dat heeft ook veel met goesting te maken. Weet je, als je doet wat je graag doet hè, dan tel je niet af naar je pensioen.
Michel Vanderfeesten - 11 december 2014
Zo'n schatjes van patatjes
- Geike wat vond jij het leukste gisteren? Ik vond dat uurtje met jou in het zwembad het tofste.
- En ik knuffelen met jou, papa.
*smelt*
Zijn het geen lieverdjes? Mijn zoontje Mats is nu 2 jaar. Na Pasen mag hij al naar het instapklasje. De tijd vliegt, en niet alleen volgens het cliché. Mats is een echte jongen. Druk, druk druk, maar ook altijd vrolijk en altijd maar aan het zingen. Het is ook een echt mamakindje. Jongens en hun moeder hè. Ik was ook zo. Iets minder leuk vond ik dat hij eergisteren om 4 uur 's ochtends om zijn mama aan het roepen was. Mamaaa... moemie... en dat in repeat. De volgende ochtend hadden we allemaal ferme wallen onder onze ogen.
En Geike... tja, dat is mijn pateeke. Een echt papakindje. Ze is bijna 5 en ondanks het feit dat elke leeftijd z'n charmes heeft, vind ik dit toch wel een hele mooie leeftijd. Ze kunnen zo lief zijn! Die eigen logica doet je soms in een deuk liggen van het lachen. Soms komen zo'n kinderen heel pienter uit de hoek en slaan ze blijkbaar details op. En die naïviteit van nog in de Sint te geloven... toch is dat mooi.
Eerlijk, spontaan, open en leven van dag tot dag. Wij leren veel aan onze kinderen, maar kunnen ook nog veel leren van onze kinderen. Al beseffen we dat vaak niet.
Michel Vanderfeesten - 4 december 2014
- En ik knuffelen met jou, papa.
*smelt*
Zijn het geen lieverdjes? Mijn zoontje Mats is nu 2 jaar. Na Pasen mag hij al naar het instapklasje. De tijd vliegt, en niet alleen volgens het cliché. Mats is een echte jongen. Druk, druk druk, maar ook altijd vrolijk en altijd maar aan het zingen. Het is ook een echt mamakindje. Jongens en hun moeder hè. Ik was ook zo. Iets minder leuk vond ik dat hij eergisteren om 4 uur 's ochtends om zijn mama aan het roepen was. Mamaaa... moemie... en dat in repeat. De volgende ochtend hadden we allemaal ferme wallen onder onze ogen.
En Geike... tja, dat is mijn pateeke. Een echt papakindje. Ze is bijna 5 en ondanks het feit dat elke leeftijd z'n charmes heeft, vind ik dit toch wel een hele mooie leeftijd. Ze kunnen zo lief zijn! Die eigen logica doet je soms in een deuk liggen van het lachen. Soms komen zo'n kinderen heel pienter uit de hoek en slaan ze blijkbaar details op. En die naïviteit van nog in de Sint te geloven... toch is dat mooi.
Eerlijk, spontaan, open en leven van dag tot dag. Wij leren veel aan onze kinderen, maar kunnen ook nog veel leren van onze kinderen. Al beseffen we dat vaak niet.
Michel Vanderfeesten - 4 december 2014
En hoe is het met u?
Ik krijg de vraag dagelijks...
Dat ik vanaf nu als diabeet door het leven moet gaan, heb ik niet voor mij gehouden. Sterker nog: ik heb het meteen met al mijn facebookies gedeeld. Zo wisten alle 2.609 vriendjes en vriendinnetjes het in één muisklik. Beter zo, dan dat mensen het via-via horen, zo luidde mijn redenering. Gevolg is wel dat ik nu meermaals per dag moet uitleggen 'hoe het nu met mij gaat'.
Eerst even terug in de tijd. Die donderdag 4 september werd ik plots duizelig. Ik zat gewoon te werken achter mijn PC. Niet dat ik alles dubbel begon te zien of wazig, maar alles stond precies 15 graden naar rechts gekanteld. Heel vreemd en ook heel beangstigend. Ik dacht aanvankelijk dat het zou overgaan, maar dat gebeurde niet. Toch niet in eerste instantie, wel een uur of 4 later. Er ontstond die middag lichte paniek - je weet immers nooit wat er aan de hand is - en daarom besloot ik om rond 15u meteen naar spoed in Overpelt te rijden. Daar aangekomen werden er verschillende onderzoeken gedaan: hart, neurologisch, neus-keel-oren,... Er kon niet onmiddellijk een reden gevonden worden van mijn duizeligheid en nu is die er eigenlijk ook nog steeds niet. Al werd er gedacht aan een soort bloeddrukval. Exact een week later kreeg ik thuis rond slaaptijd overigens exact hetzelfde opnieuw te verwerken! Ben toen rond 22u in bed gekropen en de ochtend erna was ik terug de oude.
Terug naar 4 september. Er werd die dag ook bloed getrokken. En dat was minder goed nieuws. Mijn suikergehalte bedroeg 350, terwijl dat normaal rond de 100 zou moeten schommelen. Dat was een eerste teken, maar een momentopname. Als je snelle suikers (chocoladereep, cola,...) eet of drinkt of plots veel stress hebt, kan zo'n waarde perfect. Vandaar dat het bloed intensiever werd onderzocht. Die resultaten kreeg ik een dag later bij dr. Joosen te horen, de diabetes-specialist in het Mariaziekenhuis. Mijn HbA1c-waarde was vééél te hoog. Dit is eigenlijk - simpel uitgelegd - de hoeveelheid suiker die in je bloedcellen zit. Normaal zou dat rond de 7% moeten zijn. Bij mij was het toen 12,8. Dat getal is een gemiddelde van de voorbije drie maanden. Vreemd genoeg heb ik nooit iets ondervonden of gemerkt, maar suikerziekte wordt ook ‘het sluipend gif’ genoemd. Als ik niets ondernam, waren de mogelijke gevolgen bijzonder ernstig. Dit betekende echt een wake up call voor mij.
Er zijn twee types van diabetes: type 1 (met blijvende inspuitingen omdat de alvleesklier 'kapot' is) en type 2 (met medicatie en een dieet en soms insuline inspuiten). 9 mensen op de 10 met suikerziekte hebben type 2 en zowel de specialist, diabetes-educatoren, diëtisten in het ziekenhuis als mijn huisarts vermoeden dit ook bij mij, maar de specialist wil zekerheid. Zij twijfelt ergens nog omdat ik op korte tijd toch al flink vermagerd ben en ondertussen toch ongezond ben blijven leven (alhoewel dit bij type 2 ook kan). Type 2 werd vroeger ‘ouderdomssuikerziekte’ genoemd. De laatste jaren komt die echter ook veel vaker voor bij jonge mensen. Een zittend beroep, ongezonde levensstijl, overgewicht (vooral rond de buik), stress en erfelijkheid spelen een rol. En ja, met mijn grootvader en vader als diabeet, was de kans via erfelijkheid alleen al een 20%.
Ik heb mijn leven dus moeten omgooien. Meer rust, meer bewegen en vooral: vet en suiker bannen. En voor mij misschien het moeilijkste: regelmaat. Na 20 jaar terug ontbijten 's ochtends, 's middags om 12u eten en 's avonds rond 18u.
Tijdens mijn opname in het ziekenhuis hebben ze mij leren prikken, meten en inspuiten en heb ik bijzonder veel uitleg gekregen over het dieet dat ik moet volgen. Dat ging heel vlot. Ik werd 'een goede leerling' genoemd en mocht na drie dagen al naar huis. Dat komt uiteraard ook omdat ik in het verleden al twee keer in behandeling was bij een diëtiste.
Gezien de omstandigheden gaat het eigenlijk goed met mij. Ik troost me met de gedachte dat het levensbedreigend had kunnen zijn. Mijn positivisme helpt me erdoor, al zijn er ook momenten dat ik alleen ben en het even moeilijk wordt. Mijn objectief nu is 10 kilo vermageren. De eerste twee zijn er al vanaf op evenveel weken en ik heb mijn bloedsuikerwaardes perfect onder controle. Ze zitten nu bijna altijd tussen de 75 en de 100, wat zelfs aan de lage kant is. Daardoor leeft de hoop bij mij dat ik misschien al snel minder insuline zal moeten inspuiten. Normaal is het zo: des te meer overgewicht, des te meer spuiten. Het vervelende is echter dat ik nog altijd niet weet of ik nu een type 1 of type 2 ben. Die analyse gebeurt voor een stukje in een gespecialiseerd centrum in Brussel en dat laat blijkbaar weken op zich wachten. Voorlopig moet ik dus vier keer per dag prikken en spuiten. Ik hoop echt dat ik een type 2-patiënt ben en wil mijn leven blijvend terug op de rails krijgen. Het is voor mijn gezondheid en dan is de motivering er natuurlijk wel.
Michel Vanderfeesten - 28 september 2014
Dat ik vanaf nu als diabeet door het leven moet gaan, heb ik niet voor mij gehouden. Sterker nog: ik heb het meteen met al mijn facebookies gedeeld. Zo wisten alle 2.609 vriendjes en vriendinnetjes het in één muisklik. Beter zo, dan dat mensen het via-via horen, zo luidde mijn redenering. Gevolg is wel dat ik nu meermaals per dag moet uitleggen 'hoe het nu met mij gaat'.
Eerst even terug in de tijd. Die donderdag 4 september werd ik plots duizelig. Ik zat gewoon te werken achter mijn PC. Niet dat ik alles dubbel begon te zien of wazig, maar alles stond precies 15 graden naar rechts gekanteld. Heel vreemd en ook heel beangstigend. Ik dacht aanvankelijk dat het zou overgaan, maar dat gebeurde niet. Toch niet in eerste instantie, wel een uur of 4 later. Er ontstond die middag lichte paniek - je weet immers nooit wat er aan de hand is - en daarom besloot ik om rond 15u meteen naar spoed in Overpelt te rijden. Daar aangekomen werden er verschillende onderzoeken gedaan: hart, neurologisch, neus-keel-oren,... Er kon niet onmiddellijk een reden gevonden worden van mijn duizeligheid en nu is die er eigenlijk ook nog steeds niet. Al werd er gedacht aan een soort bloeddrukval. Exact een week later kreeg ik thuis rond slaaptijd overigens exact hetzelfde opnieuw te verwerken! Ben toen rond 22u in bed gekropen en de ochtend erna was ik terug de oude.
Terug naar 4 september. Er werd die dag ook bloed getrokken. En dat was minder goed nieuws. Mijn suikergehalte bedroeg 350, terwijl dat normaal rond de 100 zou moeten schommelen. Dat was een eerste teken, maar een momentopname. Als je snelle suikers (chocoladereep, cola,...) eet of drinkt of plots veel stress hebt, kan zo'n waarde perfect. Vandaar dat het bloed intensiever werd onderzocht. Die resultaten kreeg ik een dag later bij dr. Joosen te horen, de diabetes-specialist in het Mariaziekenhuis. Mijn HbA1c-waarde was vééél te hoog. Dit is eigenlijk - simpel uitgelegd - de hoeveelheid suiker die in je bloedcellen zit. Normaal zou dat rond de 7% moeten zijn. Bij mij was het toen 12,8. Dat getal is een gemiddelde van de voorbije drie maanden. Vreemd genoeg heb ik nooit iets ondervonden of gemerkt, maar suikerziekte wordt ook ‘het sluipend gif’ genoemd. Als ik niets ondernam, waren de mogelijke gevolgen bijzonder ernstig. Dit betekende echt een wake up call voor mij.
Er zijn twee types van diabetes: type 1 (met blijvende inspuitingen omdat de alvleesklier 'kapot' is) en type 2 (met medicatie en een dieet en soms insuline inspuiten). 9 mensen op de 10 met suikerziekte hebben type 2 en zowel de specialist, diabetes-educatoren, diëtisten in het ziekenhuis als mijn huisarts vermoeden dit ook bij mij, maar de specialist wil zekerheid. Zij twijfelt ergens nog omdat ik op korte tijd toch al flink vermagerd ben en ondertussen toch ongezond ben blijven leven (alhoewel dit bij type 2 ook kan). Type 2 werd vroeger ‘ouderdomssuikerziekte’ genoemd. De laatste jaren komt die echter ook veel vaker voor bij jonge mensen. Een zittend beroep, ongezonde levensstijl, overgewicht (vooral rond de buik), stress en erfelijkheid spelen een rol. En ja, met mijn grootvader en vader als diabeet, was de kans via erfelijkheid alleen al een 20%.
Ik heb mijn leven dus moeten omgooien. Meer rust, meer bewegen en vooral: vet en suiker bannen. En voor mij misschien het moeilijkste: regelmaat. Na 20 jaar terug ontbijten 's ochtends, 's middags om 12u eten en 's avonds rond 18u.
Tijdens mijn opname in het ziekenhuis hebben ze mij leren prikken, meten en inspuiten en heb ik bijzonder veel uitleg gekregen over het dieet dat ik moet volgen. Dat ging heel vlot. Ik werd 'een goede leerling' genoemd en mocht na drie dagen al naar huis. Dat komt uiteraard ook omdat ik in het verleden al twee keer in behandeling was bij een diëtiste.
Gezien de omstandigheden gaat het eigenlijk goed met mij. Ik troost me met de gedachte dat het levensbedreigend had kunnen zijn. Mijn positivisme helpt me erdoor, al zijn er ook momenten dat ik alleen ben en het even moeilijk wordt. Mijn objectief nu is 10 kilo vermageren. De eerste twee zijn er al vanaf op evenveel weken en ik heb mijn bloedsuikerwaardes perfect onder controle. Ze zitten nu bijna altijd tussen de 75 en de 100, wat zelfs aan de lage kant is. Daardoor leeft de hoop bij mij dat ik misschien al snel minder insuline zal moeten inspuiten. Normaal is het zo: des te meer overgewicht, des te meer spuiten. Het vervelende is echter dat ik nog altijd niet weet of ik nu een type 1 of type 2 ben. Die analyse gebeurt voor een stukje in een gespecialiseerd centrum in Brussel en dat laat blijkbaar weken op zich wachten. Voorlopig moet ik dus vier keer per dag prikken en spuiten. Ik hoop echt dat ik een type 2-patiënt ben en wil mijn leven blijvend terug op de rails krijgen. Het is voor mijn gezondheid en dan is de motivering er natuurlijk wel.
Michel Vanderfeesten - 28 september 2014
En dan... krijg je zelf kinderen
- Schatteke, zijt voorzichtig. En niet te laat thuis hè.
- Neen neen, ma. Man man, gij kunt een stukske zagen.
En dan... krijg je zelf kinderen.
Heb je het verhaal van Noah ook gevolgd? Ik ben één van die meer dan 23.000 likers van 'Noah's Ark'. De laatste dagen checkte ik meermaals per dag die facebookpagina om toch vooral maar niet te moeten lezen... wat ik vandaag las. Geen hoop meer. Noah, de kleine piraat, is kort na de middag vredig ingeslapen. Laat die duizenden reacties toch een beetje troost bieden aan de ontroostbare ouders. Lieve ouders die alles op alles hebben gezet. Hoe zou je zelf zijn? En al ken je ze niet, je leeft toch intens mee.
Natuurlijk zijn er ook mensen die zich openlijk afvragen waarom dit verhaal zo de media haalt. En ja, natuurlijk is het komkommertijd. En ja, natuurlijk sterven er dagelijks kinderen. Maar dit specifieke verhaal raakt mij tot in mijn ziel, en jou wellicht ook, omdat je het verhaal perfect hebt kunnen volgen langs de kant van de ouders en je je in hun plaats kunt stellen. Ik moet toegeven: ik ben altijd een gevoelsmens geweest, maar sinds ik zelf twee pagadders heb rondlopen op de wereld, is het alleen maar erger geworden. Bij het verhaal van Noah heb ik tranen gelaten, gewoon omdat je je het afschuwelijke leed van de ouders perfect kunt inbeelden. En sorry, maar zonder kinderen kan je dat niet of nauwelijks.
Als mijn moeder vroeger vertelde dat ze pas in slaap viel als ze hoorde dat ik 's nachts veilig thuis was gekomen na een nachtje op de zwier, dan vond ik dat maar flauwekul. Dan begreep ik dat niet en vond ik haar ouderwets. Nu... begrijp ik haar bijzonder goed. Die bezorgdheid gaat nooit meer weg. Na een lange werkdag je kids die je een knuffel of kus geven, is er iets mooier dan dat? De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Een kind moeten afgeven, dat moet het ergste zijn dat je kan overkomen. Als dat hier thuis zou gebeuren, vraag ik me openlijk af welke kwaliteit mijn leven nog zou hebben.
Rust nu maar, dappere, kleine piraat. Je hebt je strijd tegen de verwoestende vijand niet gehaald :-((.
Michel Vanderfeesten - 21 augustus 2014
- Neen neen, ma. Man man, gij kunt een stukske zagen.
En dan... krijg je zelf kinderen.
Heb je het verhaal van Noah ook gevolgd? Ik ben één van die meer dan 23.000 likers van 'Noah's Ark'. De laatste dagen checkte ik meermaals per dag die facebookpagina om toch vooral maar niet te moeten lezen... wat ik vandaag las. Geen hoop meer. Noah, de kleine piraat, is kort na de middag vredig ingeslapen. Laat die duizenden reacties toch een beetje troost bieden aan de ontroostbare ouders. Lieve ouders die alles op alles hebben gezet. Hoe zou je zelf zijn? En al ken je ze niet, je leeft toch intens mee.
Natuurlijk zijn er ook mensen die zich openlijk afvragen waarom dit verhaal zo de media haalt. En ja, natuurlijk is het komkommertijd. En ja, natuurlijk sterven er dagelijks kinderen. Maar dit specifieke verhaal raakt mij tot in mijn ziel, en jou wellicht ook, omdat je het verhaal perfect hebt kunnen volgen langs de kant van de ouders en je je in hun plaats kunt stellen. Ik moet toegeven: ik ben altijd een gevoelsmens geweest, maar sinds ik zelf twee pagadders heb rondlopen op de wereld, is het alleen maar erger geworden. Bij het verhaal van Noah heb ik tranen gelaten, gewoon omdat je je het afschuwelijke leed van de ouders perfect kunt inbeelden. En sorry, maar zonder kinderen kan je dat niet of nauwelijks.
Als mijn moeder vroeger vertelde dat ze pas in slaap viel als ze hoorde dat ik 's nachts veilig thuis was gekomen na een nachtje op de zwier, dan vond ik dat maar flauwekul. Dan begreep ik dat niet en vond ik haar ouderwets. Nu... begrijp ik haar bijzonder goed. Die bezorgdheid gaat nooit meer weg. Na een lange werkdag je kids die je een knuffel of kus geven, is er iets mooier dan dat? De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Een kind moeten afgeven, dat moet het ergste zijn dat je kan overkomen. Als dat hier thuis zou gebeuren, vraag ik me openlijk af welke kwaliteit mijn leven nog zou hebben.
Rust nu maar, dappere, kleine piraat. Je hebt je strijd tegen de verwoestende vijand niet gehaald :-((.
Michel Vanderfeesten - 21 augustus 2014
Tien Gouden Jaren
Als optimist ben ik een grote uitzondering...
Time flies when you're havin' fun. Het is bijna niet te geloven dat 'mijn' FM Goud inmiddels al tien jaar lang de Noord-Limburgse ether teistert :-). De hobby werd een passie en is daarnaast nu ook sinds vier jaar mijn beroep. Door een samenloop van omstandigheden heb ik rond mijn dertigste de grote sprong in het onbekende durven wagen. Het pad van een startende zelfstandige gaat niet over rozen en bij mij was dat zeker niet anders. Voor het eerst kom je in contact met sociale bijdragen, BTW, fiscale optimalisatie, VAPZ en noem maar op. Toch heb ik mij de keuze nog geen seconde beklaagd. Inderdaad, je moet een beetje gek zijn om een vaste benoeming in het onderwijs te laten schieten. Anderzijds moet je ook voldoening uit je job halen en vooral 'doen wat je graag doet'. Torenhoge cliché, ik weet het, maar het klopt wel.
Afgelopen zaterdag tijdens onze marathonuitzending op de radio, had ik vriend-aan-huis Jeff Hoeyberghs te gast. Hij is naar eigen zeggen 'mijn grootste fan'. Ik vind het absoluut geweldig dat hij ook een regelmatige FM Goud-luisteraar is (net zoals Robbie Longo overigens). Jeff deed off air een hele uiteenzetting over optimisten en pessimisten. Volgens hem zijn alle sterke ondernemers pessimisten omdat ze 'de beren op de weg zien'. Hij noemde mij dé grote uitzondering en bewonderde mijn keuze om 'geen onderwijzerke' meer te zijn. Durven springen... daar gaat het om. En wie hard werkt, heeft een grotere kans om zijn dromen te realiseren. Daar ben ik van overtuigd.
In die tien jaren is er veel gebeurd. Mooie en ook minder mooie momenten. Ik denk dan vooral aan de onvermijdelijke technische problemen (zoals de blikseminslag van vorige dinsdag). Die wegen echter niet op tegen al die complimenten, schouderklopjes en vooral ook de collegialiteit die ik dag na dag in mijn radiojob mag ervaren. Bedankt daarvoor! En vergis je niet: 'radio spelen' is verdomd hard werken hoe sexy het etiket 'radioman' ook moge klinken.
Op naar de volgende tien jaar! Aan opgeven denk ik zeker niet. Ik ben dan ook een grote optimist :-).
Michel Vanderfeesten - 3 augustus 2014
Time flies when you're havin' fun. Het is bijna niet te geloven dat 'mijn' FM Goud inmiddels al tien jaar lang de Noord-Limburgse ether teistert :-). De hobby werd een passie en is daarnaast nu ook sinds vier jaar mijn beroep. Door een samenloop van omstandigheden heb ik rond mijn dertigste de grote sprong in het onbekende durven wagen. Het pad van een startende zelfstandige gaat niet over rozen en bij mij was dat zeker niet anders. Voor het eerst kom je in contact met sociale bijdragen, BTW, fiscale optimalisatie, VAPZ en noem maar op. Toch heb ik mij de keuze nog geen seconde beklaagd. Inderdaad, je moet een beetje gek zijn om een vaste benoeming in het onderwijs te laten schieten. Anderzijds moet je ook voldoening uit je job halen en vooral 'doen wat je graag doet'. Torenhoge cliché, ik weet het, maar het klopt wel.
Afgelopen zaterdag tijdens onze marathonuitzending op de radio, had ik vriend-aan-huis Jeff Hoeyberghs te gast. Hij is naar eigen zeggen 'mijn grootste fan'. Ik vind het absoluut geweldig dat hij ook een regelmatige FM Goud-luisteraar is (net zoals Robbie Longo overigens). Jeff deed off air een hele uiteenzetting over optimisten en pessimisten. Volgens hem zijn alle sterke ondernemers pessimisten omdat ze 'de beren op de weg zien'. Hij noemde mij dé grote uitzondering en bewonderde mijn keuze om 'geen onderwijzerke' meer te zijn. Durven springen... daar gaat het om. En wie hard werkt, heeft een grotere kans om zijn dromen te realiseren. Daar ben ik van overtuigd.
In die tien jaren is er veel gebeurd. Mooie en ook minder mooie momenten. Ik denk dan vooral aan de onvermijdelijke technische problemen (zoals de blikseminslag van vorige dinsdag). Die wegen echter niet op tegen al die complimenten, schouderklopjes en vooral ook de collegialiteit die ik dag na dag in mijn radiojob mag ervaren. Bedankt daarvoor! En vergis je niet: 'radio spelen' is verdomd hard werken hoe sexy het etiket 'radioman' ook moge klinken.
Op naar de volgende tien jaar! Aan opgeven denk ik zeker niet. Ik ben dan ook een grote optimist :-).
Michel Vanderfeesten - 3 augustus 2014
Solid as a rock
Ik ben trots.
Radiovriendjes, het is zover. Vorige week lanceerde ik mijn nieuwste kindje: Powerradio. Het warme water is al lang uitgevonden en dus haalde ook ik ergens de mosterd. Het nieuwe Radio Veronica en Jack FM (2) waren mijn bronnen van inspiratie. Ik denk niet dat ik een betere radio had kunnen creëren. Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk ben ik ook fier op Planet Rock en FM Goud. Die laatste bestaat deze zomer trouwens 10 jaar. Maar toch is Powerradio 100% 'mijn' ding en dat van wellicht nog heel wat 30'ers en 40'ers. Mensen zoals jij en ik, met goede smaak :-).
Geen storende DJ-speaks en vervelende spelletjes op Powerradio. Muziek, muziek en nog eens muziek. Wereldhits van wereldsterren, met focus op 80s power pop. Meer moet dat niet zijn... En toch... radio is meer dan een playlistje op Spotify. Vandaar de keuze voor grappige, opvallende jingles. Het was wachten op de juiste creatieve momenten om liners uit te schrijven. Het nadeel van dergelijke tekstjes, is wel dat ze snel beginnen te vervelen. Vandaar dat het jinglepakket minstens twee keer per jaar wordt aangepast. De huisstem is the one and only David Claes.
Powerradio heeft duidelijk zijn start niet gemist. Mede dankzij artikeltjes in Het Nieuwsblad en Het Belang van Limburg groeit het aantal luisteraars dag na dag. Nog twee jaartjes... tegen 2016 moet Powerradio er staan en moet het 'bijgeschaaf' achter de schermen voltooid verleden tijd zijn. Hopelijk is er tegen dan ergens in de regio een fijne etherfrequentie voorzien in het nieuwe frequentieplan? Ik ga ervoor. U kent mij.
Tune jij ook eens in? www.powerradio.be.
Michel Vanderfeesten - 13 juni 2014
Radiovriendjes, het is zover. Vorige week lanceerde ik mijn nieuwste kindje: Powerradio. Het warme water is al lang uitgevonden en dus haalde ook ik ergens de mosterd. Het nieuwe Radio Veronica en Jack FM (2) waren mijn bronnen van inspiratie. Ik denk niet dat ik een betere radio had kunnen creëren. Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk ben ik ook fier op Planet Rock en FM Goud. Die laatste bestaat deze zomer trouwens 10 jaar. Maar toch is Powerradio 100% 'mijn' ding en dat van wellicht nog heel wat 30'ers en 40'ers. Mensen zoals jij en ik, met goede smaak :-).
Geen storende DJ-speaks en vervelende spelletjes op Powerradio. Muziek, muziek en nog eens muziek. Wereldhits van wereldsterren, met focus op 80s power pop. Meer moet dat niet zijn... En toch... radio is meer dan een playlistje op Spotify. Vandaar de keuze voor grappige, opvallende jingles. Het was wachten op de juiste creatieve momenten om liners uit te schrijven. Het nadeel van dergelijke tekstjes, is wel dat ze snel beginnen te vervelen. Vandaar dat het jinglepakket minstens twee keer per jaar wordt aangepast. De huisstem is the one and only David Claes.
Powerradio heeft duidelijk zijn start niet gemist. Mede dankzij artikeltjes in Het Nieuwsblad en Het Belang van Limburg groeit het aantal luisteraars dag na dag. Nog twee jaartjes... tegen 2016 moet Powerradio er staan en moet het 'bijgeschaaf' achter de schermen voltooid verleden tijd zijn. Hopelijk is er tegen dan ergens in de regio een fijne etherfrequentie voorzien in het nieuwe frequentieplan? Ik ga ervoor. U kent mij.
Tune jij ook eens in? www.powerradio.be.
Michel Vanderfeesten - 13 juni 2014
Verschrikkelijk ongeduldig
Meneer Vanderfeesten, wat zijn uw minder goede eigenschappen?
Ik moet Cindy toch bewonderen hoor. Met mij samenleven, kan niet gemakkelijk zijn. Op zich ben ik een positivist en 'ne gemakkelijke', maar ik heb toch ook een zwart kantje hoor. Het wordt er de laatste jaren steeds erger op... eigenlijk is het begonnen toen ik zelfstandige werd. Sindsdien ben ik verschrikkelijk ongeduldig geworden. Mijn molentje draait continu en wie een radiostation leidt - en ik doe dan nog duizend-en-een andere dingen waarvan de meesten onder jullie niets afweten - weet dat het werk nóóit af is. Het leven dat ik nu leid, is dan ook in niets te vergelijken met mijn bestaan als leraar. De bel betekende het einde van de werkdag én van de zorgen.
Tegenwoordig combineer ik zoveel jobs, dat ik continu last heb van mindfulness. Mijn agenda staat barstensvol en nog stuur ik vaak mailtjes naar mezelf bij wijze van reminder voor iets dat later op de dag geregeld moet worden. Het molentje draait vanaf dat de wekker afloopt. En meestal ben ik al veel eerder aan het woelen. Ik dwaal ook snel af tijdens gelul. Met de collega's praten over koetjes en kalfjes, nu zou ik het niet meer kunnen. Als het niet voor het werk is, ervaar ik het al snel al tijdsverlies, zeker tijdens de werkuren. En die lopen bij mij minstens van 8u30-18u. Doorlopend, dus zonder middagpauze. In het beste geval hap ik iets weg achter mijn scherm of als ik in de wagen zit. Mijn auto is een mix tussen een voertuig, kantoor en kantine.
Ondernemers onder u zullen het herkennen: it's a way of life. Mijn job en mijn privé, daar is geen onderscheid meer tussen. Vanavond heb ik tussen 10 en middernacht nog twee uurtjes hard gewerkt. Morgen - zaterdag - ben ik ook nog een paar uurtjes aan de slag. En ja, op zondag moet ik ook nog voicen voor Geel FM, het regionieuws samenstellen en presenteren voor FM Goud en nog tientallen mails beantwoorden. Ik heb inderdaad een droomjob en het voelt niet aan als werken, maar 60 uur per week 'in de weer' kan toch ook tellen. En in alle eerlijkheid: voor dat 'hongerloontje' dat ik als leraar had, zou ik het - na drie jaar zwoegen, zweten en opbouwen - nu ook niet blijven doen als zelfstandige.
Michel Vanderfeesten - 2 mei 2014
Ik moet Cindy toch bewonderen hoor. Met mij samenleven, kan niet gemakkelijk zijn. Op zich ben ik een positivist en 'ne gemakkelijke', maar ik heb toch ook een zwart kantje hoor. Het wordt er de laatste jaren steeds erger op... eigenlijk is het begonnen toen ik zelfstandige werd. Sindsdien ben ik verschrikkelijk ongeduldig geworden. Mijn molentje draait continu en wie een radiostation leidt - en ik doe dan nog duizend-en-een andere dingen waarvan de meesten onder jullie niets afweten - weet dat het werk nóóit af is. Het leven dat ik nu leid, is dan ook in niets te vergelijken met mijn bestaan als leraar. De bel betekende het einde van de werkdag én van de zorgen.
Tegenwoordig combineer ik zoveel jobs, dat ik continu last heb van mindfulness. Mijn agenda staat barstensvol en nog stuur ik vaak mailtjes naar mezelf bij wijze van reminder voor iets dat later op de dag geregeld moet worden. Het molentje draait vanaf dat de wekker afloopt. En meestal ben ik al veel eerder aan het woelen. Ik dwaal ook snel af tijdens gelul. Met de collega's praten over koetjes en kalfjes, nu zou ik het niet meer kunnen. Als het niet voor het werk is, ervaar ik het al snel al tijdsverlies, zeker tijdens de werkuren. En die lopen bij mij minstens van 8u30-18u. Doorlopend, dus zonder middagpauze. In het beste geval hap ik iets weg achter mijn scherm of als ik in de wagen zit. Mijn auto is een mix tussen een voertuig, kantoor en kantine.
Ondernemers onder u zullen het herkennen: it's a way of life. Mijn job en mijn privé, daar is geen onderscheid meer tussen. Vanavond heb ik tussen 10 en middernacht nog twee uurtjes hard gewerkt. Morgen - zaterdag - ben ik ook nog een paar uurtjes aan de slag. En ja, op zondag moet ik ook nog voicen voor Geel FM, het regionieuws samenstellen en presenteren voor FM Goud en nog tientallen mails beantwoorden. Ik heb inderdaad een droomjob en het voelt niet aan als werken, maar 60 uur per week 'in de weer' kan toch ook tellen. En in alle eerlijkheid: voor dat 'hongerloontje' dat ik als leraar had, zou ik het - na drie jaar zwoegen, zweten en opbouwen - nu ook niet blijven doen als zelfstandige.
Michel Vanderfeesten - 2 mei 2014
Peer is uniek
Je bent van Peer als...
Yups, de hype is over zijn hoogtepunt. Maar... het doek over de immens populaire Facebookpagina is nog niet helemaal gevallen. De tijd dat er elke seconde collectieve herinneringen werden opgehaald is wel gepasseerd. En ja, wellicht zal het initiatief een stille dood sterven. Maar eerst... wordt er gefeest! Na Genk en Tongeren plant ook 'kleine garnaal' Peer zijn 'Ge zijt van Peer beijienkomst'. Als rasechte Perenaar zal ik er vrijdagavond ook bij zijn in de TOS. En as ge nie wit boe da is, dan zijde ooch nie van Peer.
Ik herinner me nog een verkiezingspublicatie in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Daarin begon toenmalig lijsttrekker Steven Matheï met de woorden: "Peer is uniek". En ik kan hem alleen maar gelijk geven. Ik ben hier geboren en getogen en neen, ik wil hier niet weg. Het Limburggevoel bestaat effectief, maar er is zeker ook zoiets als het 'Peers gevoel'. Voor buitenstaanders moeilijk te vatten, voor ons moeilijk te omschrijven. Het is een vorm van fierheid die typerend is voor inwoners van een stad gekoppeld aan de goede inborst van de typische dorpsbewoner met daarover een saus van gezond boerenverstand. Zoiets. Laat het een poging zijn om het gevoel te omschrijven :-).
Weet je, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Hechtel-Eksel heeft Peer die 'dorpsrivaliteit' niet. Staat er een evenement gepland in Peer-centrum, dan komen daar ook mensen van de kerk- en duodorpen op af. En andersom. Daarnaast heeft Peer een geweldig verenigingsleven. Vrijwilligerwerk, engagement opnemen, dat is goed voor jezelf en voor de maatschappij. Verenigingen vormen ook dé motor tegen de verzuring. Zeker sinds ik zelf kinderen heb, ben ik daar wat bang van geworden. Dat zij opgroeien in een verzuurde samenleving. Koud en kil. Waar mensen geen goeiendag meer knikken. Waar mensen meteen naar de rechtbank trekken in plaats van te praten met elkaar. Waar mensen hun buren niet meer kennen, zelfs niet van naam. Waar mensen graag afbreken en in alles het slechte zien. Eerlijk... dat lijkt mij een tendens te worden. En ja, soms vrees ik dat die warme samenleving in zijn laatste fase zit. Maar dan denk ik... koud, kil en onpersoonlijk? Dat is zo on-Peers. Laten we dat vooral zo houden :-).
Nu al proficiat aan Chandra, Carlo, Patricia, Gerald, Pascal en alle anderen die hun steentje hebben bijgedragen tot het welslagen van de 'beijienkomst'. Mijn PR-steentje was klein, maar ik kijk er evenwel even hard naar uit als jullie. De TOS zal te klein zijn.
Michel Vanderfeesten - 7 april 2014
Yups, de hype is over zijn hoogtepunt. Maar... het doek over de immens populaire Facebookpagina is nog niet helemaal gevallen. De tijd dat er elke seconde collectieve herinneringen werden opgehaald is wel gepasseerd. En ja, wellicht zal het initiatief een stille dood sterven. Maar eerst... wordt er gefeest! Na Genk en Tongeren plant ook 'kleine garnaal' Peer zijn 'Ge zijt van Peer beijienkomst'. Als rasechte Perenaar zal ik er vrijdagavond ook bij zijn in de TOS. En as ge nie wit boe da is, dan zijde ooch nie van Peer.
Ik herinner me nog een verkiezingspublicatie in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Daarin begon toenmalig lijsttrekker Steven Matheï met de woorden: "Peer is uniek". En ik kan hem alleen maar gelijk geven. Ik ben hier geboren en getogen en neen, ik wil hier niet weg. Het Limburggevoel bestaat effectief, maar er is zeker ook zoiets als het 'Peers gevoel'. Voor buitenstaanders moeilijk te vatten, voor ons moeilijk te omschrijven. Het is een vorm van fierheid die typerend is voor inwoners van een stad gekoppeld aan de goede inborst van de typische dorpsbewoner met daarover een saus van gezond boerenverstand. Zoiets. Laat het een poging zijn om het gevoel te omschrijven :-).
Weet je, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Hechtel-Eksel heeft Peer die 'dorpsrivaliteit' niet. Staat er een evenement gepland in Peer-centrum, dan komen daar ook mensen van de kerk- en duodorpen op af. En andersom. Daarnaast heeft Peer een geweldig verenigingsleven. Vrijwilligerwerk, engagement opnemen, dat is goed voor jezelf en voor de maatschappij. Verenigingen vormen ook dé motor tegen de verzuring. Zeker sinds ik zelf kinderen heb, ben ik daar wat bang van geworden. Dat zij opgroeien in een verzuurde samenleving. Koud en kil. Waar mensen geen goeiendag meer knikken. Waar mensen meteen naar de rechtbank trekken in plaats van te praten met elkaar. Waar mensen hun buren niet meer kennen, zelfs niet van naam. Waar mensen graag afbreken en in alles het slechte zien. Eerlijk... dat lijkt mij een tendens te worden. En ja, soms vrees ik dat die warme samenleving in zijn laatste fase zit. Maar dan denk ik... koud, kil en onpersoonlijk? Dat is zo on-Peers. Laten we dat vooral zo houden :-).
Nu al proficiat aan Chandra, Carlo, Patricia, Gerald, Pascal en alle anderen die hun steentje hebben bijgedragen tot het welslagen van de 'beijienkomst'. Mijn PR-steentje was klein, maar ik kijk er evenwel even hard naar uit als jullie. De TOS zal te klein zijn.
Michel Vanderfeesten - 7 april 2014
De radio is springlevend!
Vandaag is het feest!
... en daarom verwen ik mezelf en mijn naasten vanavond op een ferm pak friet. Zoals elke vrijdag trouwens... Alle gekheid op een stokje: vandaag vieren we 100 jaar radio in ons landje. Zelf draag ik daar ook al bijna 19 jaar mijn beperkte steentje aan bij. Bij FM Goud vieren we deze zomer feest, want dan bestaat mijn geesteskindje exact 10 jaar. Reden tot feesten? Absoluut.
Tijdens de viering van '100 jaar radio' in Flagey op 12 maart kwamen ook de lokale radiozenders aan bod. Volgens sommige (lokale) radiomakers té beperkt. Dat heeft te maken met 'wie het feestje organiseerde', maar... als lokale radio moeten we ook onze plaats kennen. Johan Henneman (nu Nostalgie, in vervlogen vrije radiotijden beter bekend als 'Bert de Groef') sprak wijze woorden: "De lokale radio kan zeker overleven als ie maar een lokale werking heeft. Lokale radiozenders moeten geen mini-VRT'tjes willen zijn." Dàt is de nagel op de kop!
Ik heb in die 19 jaar veel gezien en gehoord. Véél charlatans tegengekomen op mijn radiopad. Radiozenders die in de jaren 80 zijn blijven steken, maar ook radiozenders met een goed uitgebouwde sales. Ik heb één ding geleerd: als je wil scoren op lokaal vlak, dan moet je product in orde zijn, moet je je verankeren in het lokale gebeuren en moet je actief aan prospectie en sales doen. Het is de combinatie die maakt dat lokale radiozenders nog kunnen overleven en zelfs op economisch vlak een rol van betekenis kunnen spelen. Voorzichtig wordt FM Goud ook 'werkgever' naast mijn eigen job als 'radiobaas' die ik al ruim drie jaar fulltime en met hart en ziel op mij neem.
Sven Ornelis zei op het radiofeestje: "Radio moet verhalen vertellen. En zolang het dat doet, overleeft het medium". Ik geloof er ook in dat radio nog zeker 100 jaar zal bestaan. Voor de toekomst van de lokale radiozenders zal ik blijven strijden. In de commissie media werd dinsdag alvast één van de vier speerpunten in de visietekst van de VRRO (Vereniging Regionale Radio Omroepen, waarvan ik stichter ben) goedgekeurd. In tegenstelling tot het verleden, is de politiek anno 2014 de onafhankelijke lokale radiozenders best wel genegen. Het zijn kweekvijvers voor de nationale radiozenders, ze zorgen voor diversiteit in het radiolandschap, maar bovenal: ze overleven zelfs in minder gunstige economische tijden.
De radio is springlevend. Als een medium de televisie kan overleven, dan overleeft het alles. Je kan de radio niet 'doorspoelen'. Daardoor ook de reclame niet. Overigens, het was eergisteren in de media, vinden luisteraars radioreclame veel minder storend dan kijkers televisiereclame. En dan nu een geheimpje :-). Ook handelaars lezen en horen dat de radio het nog steeds zo goed doet. In het UNIZO-ledenblad stond in december 2013 dat 2 op de 3 KMO's tevreden zijn van zijn radiocampagne. De bakker en de slager om de hoek hebben ook een reclamebudget. Een beperkt, maar het is wel een budget. Net doordat de meeste onafhankelijke lokale radiozenders voor het toetreden tot een keten gekozen hebben, is het voor ons nu veel makkelijker op de reclamemarkt, want de concurrentie in ons ontvangstgebied is zéér beperkt. Dàt, gekoppeld aan naambekendheid, marketing, het overal en altijd trekken van de lokale kaart, en een toegankelijk product, is ook de reden dat de jaaromzet van FM Goud jaar na jaar blijft groeien. Je moet vooral ook weten waar je mee bezig bent. Dat handelaars zelf contact opnemen voor een reclamespotje, is iets wat ik nooit had durven dromen. Toch gebeurt het nu, maar zoiets komt niet uit de lucht gevallen. Daar moet je voor knokken en blijven knokken.
Voor adverteerders is het bereik belangrijk, de naam 'FM Goud' moet hen bekend in oren klinken en de muziekmix moet toegankelijk zijn. De discussies over geuren en kleuren en 'welke plaat wel en welke niet' zijn tijdrovend en heb ik gelukkig niet binnen ons radioteam van 15 vrijwilligers. Dat Phil Collins in januari 1985 'Sussudio' uitbracht, is interessant voor die 5% muziekfreaks die luisteren. Dat je als inwoner van Peer volgende week je huisvuilzaken weer mag afhalen, dàt is voor elke inwoner van tel.
Vroeger stonden mensen 's avonds voor hun deur met de buren te kletsen. Nu kennen ze hun buren nog amper. Desondanks blijft de honger naar wat er zich lokaal afspeelt, meer dan ooit aanwezig. Net daarop moet de lokale radio zich focussen. En je zal het zien: ook op het feestje n.a.v. '200 jaar radio' zullen we er staan.
Mijn moeder zei: 'Dat is de radio'
Ik dacht: 'Het is een wonder'
En ik kan mijn hele leven
Niet meer zonder
Dat wonder
Ik hou van de radio
Ik hou van de radio
Ik hou van de radio
Radio
(Stef Bos)
Michel Vanderfeesten - 28 maart 2014
... en daarom verwen ik mezelf en mijn naasten vanavond op een ferm pak friet. Zoals elke vrijdag trouwens... Alle gekheid op een stokje: vandaag vieren we 100 jaar radio in ons landje. Zelf draag ik daar ook al bijna 19 jaar mijn beperkte steentje aan bij. Bij FM Goud vieren we deze zomer feest, want dan bestaat mijn geesteskindje exact 10 jaar. Reden tot feesten? Absoluut.
Tijdens de viering van '100 jaar radio' in Flagey op 12 maart kwamen ook de lokale radiozenders aan bod. Volgens sommige (lokale) radiomakers té beperkt. Dat heeft te maken met 'wie het feestje organiseerde', maar... als lokale radio moeten we ook onze plaats kennen. Johan Henneman (nu Nostalgie, in vervlogen vrije radiotijden beter bekend als 'Bert de Groef') sprak wijze woorden: "De lokale radio kan zeker overleven als ie maar een lokale werking heeft. Lokale radiozenders moeten geen mini-VRT'tjes willen zijn." Dàt is de nagel op de kop!
Ik heb in die 19 jaar veel gezien en gehoord. Véél charlatans tegengekomen op mijn radiopad. Radiozenders die in de jaren 80 zijn blijven steken, maar ook radiozenders met een goed uitgebouwde sales. Ik heb één ding geleerd: als je wil scoren op lokaal vlak, dan moet je product in orde zijn, moet je je verankeren in het lokale gebeuren en moet je actief aan prospectie en sales doen. Het is de combinatie die maakt dat lokale radiozenders nog kunnen overleven en zelfs op economisch vlak een rol van betekenis kunnen spelen. Voorzichtig wordt FM Goud ook 'werkgever' naast mijn eigen job als 'radiobaas' die ik al ruim drie jaar fulltime en met hart en ziel op mij neem.
Sven Ornelis zei op het radiofeestje: "Radio moet verhalen vertellen. En zolang het dat doet, overleeft het medium". Ik geloof er ook in dat radio nog zeker 100 jaar zal bestaan. Voor de toekomst van de lokale radiozenders zal ik blijven strijden. In de commissie media werd dinsdag alvast één van de vier speerpunten in de visietekst van de VRRO (Vereniging Regionale Radio Omroepen, waarvan ik stichter ben) goedgekeurd. In tegenstelling tot het verleden, is de politiek anno 2014 de onafhankelijke lokale radiozenders best wel genegen. Het zijn kweekvijvers voor de nationale radiozenders, ze zorgen voor diversiteit in het radiolandschap, maar bovenal: ze overleven zelfs in minder gunstige economische tijden.
De radio is springlevend. Als een medium de televisie kan overleven, dan overleeft het alles. Je kan de radio niet 'doorspoelen'. Daardoor ook de reclame niet. Overigens, het was eergisteren in de media, vinden luisteraars radioreclame veel minder storend dan kijkers televisiereclame. En dan nu een geheimpje :-). Ook handelaars lezen en horen dat de radio het nog steeds zo goed doet. In het UNIZO-ledenblad stond in december 2013 dat 2 op de 3 KMO's tevreden zijn van zijn radiocampagne. De bakker en de slager om de hoek hebben ook een reclamebudget. Een beperkt, maar het is wel een budget. Net doordat de meeste onafhankelijke lokale radiozenders voor het toetreden tot een keten gekozen hebben, is het voor ons nu veel makkelijker op de reclamemarkt, want de concurrentie in ons ontvangstgebied is zéér beperkt. Dàt, gekoppeld aan naambekendheid, marketing, het overal en altijd trekken van de lokale kaart, en een toegankelijk product, is ook de reden dat de jaaromzet van FM Goud jaar na jaar blijft groeien. Je moet vooral ook weten waar je mee bezig bent. Dat handelaars zelf contact opnemen voor een reclamespotje, is iets wat ik nooit had durven dromen. Toch gebeurt het nu, maar zoiets komt niet uit de lucht gevallen. Daar moet je voor knokken en blijven knokken.
Voor adverteerders is het bereik belangrijk, de naam 'FM Goud' moet hen bekend in oren klinken en de muziekmix moet toegankelijk zijn. De discussies over geuren en kleuren en 'welke plaat wel en welke niet' zijn tijdrovend en heb ik gelukkig niet binnen ons radioteam van 15 vrijwilligers. Dat Phil Collins in januari 1985 'Sussudio' uitbracht, is interessant voor die 5% muziekfreaks die luisteren. Dat je als inwoner van Peer volgende week je huisvuilzaken weer mag afhalen, dàt is voor elke inwoner van tel.
Vroeger stonden mensen 's avonds voor hun deur met de buren te kletsen. Nu kennen ze hun buren nog amper. Desondanks blijft de honger naar wat er zich lokaal afspeelt, meer dan ooit aanwezig. Net daarop moet de lokale radio zich focussen. En je zal het zien: ook op het feestje n.a.v. '200 jaar radio' zullen we er staan.
Mijn moeder zei: 'Dat is de radio'
Ik dacht: 'Het is een wonder'
En ik kan mijn hele leven
Niet meer zonder
Dat wonder
Ik hou van de radio
Ik hou van de radio
Ik hou van de radio
Radio
(Stef Bos)
Michel Vanderfeesten - 28 maart 2014
De kracht van het positivisme
Ja, ik ben een vrolijke jongen.
Het is me nogal wat hè. Verzuring, verzuring, verzuring. De typische keuterboermentaliteit van de verzuurde Vlaming. Not in my backyard! De krant brengt elke dag weer een nieuw verhaal. Mensen praten niet meer met elkaar. Vroeger was de rechtbank de laatste oplossing. Nu vaak de eerste.
Je moet weten: ik ben opgevoed door positivisten. Vroeger dacht ik wel eens: Ik ben een softy, maar gaandeweg heb ik dat net als een enorme troef weten te ervaren. Zo ben ik dagdagelijks met sales bezig en handelaars waarderen dat ik geen harde verkoper ben, maar ga voor een gemoedelijk gesprek met daaruit volgend vaak een vriendschapsband. Zo ontstaan langetermijnrelaties. En daar geloof ik in.
Wie goed doet, goed ontmoet. Ik heb een hekel aan azijnpissers en mensen die alles door de zwarte bril bekijken. Als ik zie hoe mijn kinderen (van 1,5 en 4 jaar) tegen het leven aankijken, dan kan ik niet anders dan besluiten dat wij van nature uit net hele opgewekte en positieve mensen zijn. Als ik dan die verhalen in de krant lees, denk ik... hoe is het ooit zover kunnen komen?
Michel Vanderfeesten - 7 maart 2014
Het is me nogal wat hè. Verzuring, verzuring, verzuring. De typische keuterboermentaliteit van de verzuurde Vlaming. Not in my backyard! De krant brengt elke dag weer een nieuw verhaal. Mensen praten niet meer met elkaar. Vroeger was de rechtbank de laatste oplossing. Nu vaak de eerste.
Je moet weten: ik ben opgevoed door positivisten. Vroeger dacht ik wel eens: Ik ben een softy, maar gaandeweg heb ik dat net als een enorme troef weten te ervaren. Zo ben ik dagdagelijks met sales bezig en handelaars waarderen dat ik geen harde verkoper ben, maar ga voor een gemoedelijk gesprek met daaruit volgend vaak een vriendschapsband. Zo ontstaan langetermijnrelaties. En daar geloof ik in.
Wie goed doet, goed ontmoet. Ik heb een hekel aan azijnpissers en mensen die alles door de zwarte bril bekijken. Als ik zie hoe mijn kinderen (van 1,5 en 4 jaar) tegen het leven aankijken, dan kan ik niet anders dan besluiten dat wij van nature uit net hele opgewekte en positieve mensen zijn. Als ik dan die verhalen in de krant lees, denk ik... hoe is het ooit zover kunnen komen?
Michel Vanderfeesten - 7 maart 2014
Dromen, denken, durven, doen
Guten Rutsch!
Gisterenavond was ik uitgenodigd op de Krokusdrink van de Ondernemers Hechtel-Eksel. Leo Jaeken, voorzitter, nam het woord. In zijn toespraak had het hij over ondernemen. Dat begint met dromen en denken, gevolgd door durven en doen. Tegenwoordig wordt mij vaak gevraagd waarom ik die zekerheid van het onderwijs - inclusief vaste benoeming - opgeef. En ja, misschien is dat een beslissing waar ik ooit nog spijt van krijg. Maar we leven in het nu en niet in de toekomst. En nù wil ik alles op alles zetten om mijn dromen te realiseren. Geloof mij vrij: de moeilijkste stap is die tussen denken en durven. Het risico nemen. De sprong in het onbekende wagen. En beseffen dat er in het begin veel spaarcenten in worden gestoken en dat je niet onmiddellijk resultaat ziet.
Ondernemen is vooral ook volhouden. Hoogtes en laagtes, iedere ondernemer weet hoe moeilijk de eerste jaren zijn. Goede en minder goede maanden die mekaar afwisselen, maar de facturenstroom die wel constant blijft. Sociale lasten, BTW, belastingen, VAPZ,... kleine bedragen zijn het niet. Om nog maar te zwijgen van de torenhoge loonlasten. Ik geef toe dat je toch wel even schrikt als je de eerste 4.000 euro hebt omgezet en dan tot het besef komt dat je er met moeite de helft van overhoudt. Komt dan ook nog eens bij dat ondernemers in dit land altijd maar met de vinger worden gewezen. In het buitenland worden ze op een podium geplaatst omdat ze werk verschaffen. In ons land zijn het een stelletje profiteurs die 'rijden met dikke bakken'. Dat voor elke cent ook keihard gewerkt werd, dat schijnt men te vergeten. Dat die ondernemer werkweken van 60 uur en meer klopt, daar staat men niet bij stil. Ook niet bij het feit dat hij/zij 's avonds nog offertes moet maken of klanten moet ontvangen, terwijl Jan Modaal... plat in de zetel ligt.
But hey... klagen ligt niet in de aard van de doorwinterde ondernemer. Die is altijd zo druk bezig dat hij daar geen tijd voor heeft.
Wie er zin in heeft: twijfel niet en probeer het gewoon! Waag de sprong zodat je achteraf niet zegt: "Had ik maar...". Leef in het nu en spring in het diepe. Ik wens je alvast een Guten Rutsch!
Michel Vanderfeesten - 27 februari 2014
Gisterenavond was ik uitgenodigd op de Krokusdrink van de Ondernemers Hechtel-Eksel. Leo Jaeken, voorzitter, nam het woord. In zijn toespraak had het hij over ondernemen. Dat begint met dromen en denken, gevolgd door durven en doen. Tegenwoordig wordt mij vaak gevraagd waarom ik die zekerheid van het onderwijs - inclusief vaste benoeming - opgeef. En ja, misschien is dat een beslissing waar ik ooit nog spijt van krijg. Maar we leven in het nu en niet in de toekomst. En nù wil ik alles op alles zetten om mijn dromen te realiseren. Geloof mij vrij: de moeilijkste stap is die tussen denken en durven. Het risico nemen. De sprong in het onbekende wagen. En beseffen dat er in het begin veel spaarcenten in worden gestoken en dat je niet onmiddellijk resultaat ziet.
Ondernemen is vooral ook volhouden. Hoogtes en laagtes, iedere ondernemer weet hoe moeilijk de eerste jaren zijn. Goede en minder goede maanden die mekaar afwisselen, maar de facturenstroom die wel constant blijft. Sociale lasten, BTW, belastingen, VAPZ,... kleine bedragen zijn het niet. Om nog maar te zwijgen van de torenhoge loonlasten. Ik geef toe dat je toch wel even schrikt als je de eerste 4.000 euro hebt omgezet en dan tot het besef komt dat je er met moeite de helft van overhoudt. Komt dan ook nog eens bij dat ondernemers in dit land altijd maar met de vinger worden gewezen. In het buitenland worden ze op een podium geplaatst omdat ze werk verschaffen. In ons land zijn het een stelletje profiteurs die 'rijden met dikke bakken'. Dat voor elke cent ook keihard gewerkt werd, dat schijnt men te vergeten. Dat die ondernemer werkweken van 60 uur en meer klopt, daar staat men niet bij stil. Ook niet bij het feit dat hij/zij 's avonds nog offertes moet maken of klanten moet ontvangen, terwijl Jan Modaal... plat in de zetel ligt.
But hey... klagen ligt niet in de aard van de doorwinterde ondernemer. Die is altijd zo druk bezig dat hij daar geen tijd voor heeft.
Wie er zin in heeft: twijfel niet en probeer het gewoon! Waag de sprong zodat je achteraf niet zegt: "Had ik maar...". Leef in het nu en spring in het diepe. Ik wens je alvast een Guten Rutsch!
Michel Vanderfeesten - 27 februari 2014
Wat hoor jij eigenlijk zelf graag?
Brede muzikale smaak
De vraag wordt mij best wel vaak gesteld: hoor jij al die muziek op FM Goud (of Planet Rock) zelf eigenlijk graag? Het antwoord is simpel: natuurlijk niet. We maken dan ook radio voor een breed publiek en wat ik zelf graag hoor, is niet van tel. Zo geef ik grif toe dat ik alle James Bond-liedjes echt vreselijk vind. Zelfs Skyfall van Adele kan mij absoluut niet bekoren, terwijl ik voor de rest alles van Adele best te pruimen vind.
Liedjes kunnen mij raken om twee redenen. Ofwel omdat er telkens een welbepaalde herinnering naar boven komt als ik een bepaald nummer hoor. Ofwel omdat de zanger of zangeres een uniek stemgeluid heeft. Een stem die mij raakt. Natuurlijk zijn dat twee zaken die persoonsgebonden zijn.
Ik hoor heel veel graag, dus een keuze voor mijn all time favourite maken, vind ik echt moeilijk. Als je mij nu in een dilemma vraagt: pop of rock, dan zou ik toch eerder rock antwoorden. Maar dat belet mij niet dat ik bijvoorbeeld Get Lucky van Daft Punk ge-wel-dig vind, net zoals Strong van London Grammar. Wat een wereldplaat is dat zeg!
Michel Vanderfeesten - 11 februari 2014
De vraag wordt mij best wel vaak gesteld: hoor jij al die muziek op FM Goud (of Planet Rock) zelf eigenlijk graag? Het antwoord is simpel: natuurlijk niet. We maken dan ook radio voor een breed publiek en wat ik zelf graag hoor, is niet van tel. Zo geef ik grif toe dat ik alle James Bond-liedjes echt vreselijk vind. Zelfs Skyfall van Adele kan mij absoluut niet bekoren, terwijl ik voor de rest alles van Adele best te pruimen vind.
Liedjes kunnen mij raken om twee redenen. Ofwel omdat er telkens een welbepaalde herinnering naar boven komt als ik een bepaald nummer hoor. Ofwel omdat de zanger of zangeres een uniek stemgeluid heeft. Een stem die mij raakt. Natuurlijk zijn dat twee zaken die persoonsgebonden zijn.
Ik hoor heel veel graag, dus een keuze voor mijn all time favourite maken, vind ik echt moeilijk. Als je mij nu in een dilemma vraagt: pop of rock, dan zou ik toch eerder rock antwoorden. Maar dat belet mij niet dat ik bijvoorbeeld Get Lucky van Daft Punk ge-wel-dig vind, net zoals Strong van London Grammar. Wat een wereldplaat is dat zeg!
Michel Vanderfeesten - 11 februari 2014
Lokale radio is dood
Wie luistert daar nog naar?
Het antwoord? In het ontvangstgebied van FM Goud ongeveer 1 inwoner op de 2. Dat blijkt uit onze eigen bevraging waarbij 200 inwoners uit de regio telefonisch bevraagd werden.
Graag blijf ik koppig ingaan tegen die doemdenkers die betwijfelen of mensen nog nood hebben aan ultralokale informatie. Natuurlijk wel. Daarom startte Het Belang van Limburg ook met zijn ultralokale bijlage op vrijdag. Vroeger... toen de dieren nog spraken en de mensen nog meer, stond iedereen op zijn stoep te buurten. Je hoorde nog eens wat. Nu kennen we onze buren niet meer, maar willen we toch nog weten wat er in onze omgeving gebeurt. De nieuwshonger is er niet minder op geworden. Als lokale radio kan je nog steeds het verschil maken door blijvend in te zetten op je Unique Selling Proposition. Als je je lokale kaart optimaal trekt, als je mensen uit de regio op antenne steekt, als je aanwezig bent op elk groot evenement in de buurt en alle verenigingen een forum biedt, dan volgen de adverteerders vanzelf. Ik mag met fierheid zeggen dat ik zopas factuur 255/2013 uitgeschreven heb. Ja, het loopt goed, maar... je oogst wat je zaait. En ik heb er dan ook bijna tien jaar bijzonder hard aan gewerkt. Zelfs roofbouw op mijn lichaam gepleegd, zeker als de techniek faalde en de drang naar perfectie ervoor zorgde dat ik weer eens voor dag en dauw in de studio stond...
De geschreven pers heeft het heel erg moeilijk. Advertentie-inkomsten dalen jaar na jaar, net als de verkoop. Gelukkig overleeft de radio. En ik denk niet dat het einde al in zicht is. Wel voor de jukeboxradio's. Die bieden geen meerwaarde ten opzichte van Spotify en YouTube. Maar zeker niet voor de radiozenders die weten dat radio niet alleen entertainment en muziek, maar ook informatie en stem is. Dat mannetje in de radio dat je persoonlijk benadert... dat is nog lang niet dood.
Als initiatiefnemer van de Vlaamse Regionale Radio Omroepen (VRRO), een belangenvereniging die nu al een dertigtal onafhankelijke radiozenders groepeert, strijd ik dagdagelijks voor het behoud van de lokale radio die goed werk levert, het decreet volgt en dus ook zijn luisteraars informeert over datgene wat er in zijn buurt gebeurt. Ik blijf erin geloven en met mij ook tientallen tevreden adverteerders.
Michel Vanderfeesten - 3 december 2013
Het antwoord? In het ontvangstgebied van FM Goud ongeveer 1 inwoner op de 2. Dat blijkt uit onze eigen bevraging waarbij 200 inwoners uit de regio telefonisch bevraagd werden.
Graag blijf ik koppig ingaan tegen die doemdenkers die betwijfelen of mensen nog nood hebben aan ultralokale informatie. Natuurlijk wel. Daarom startte Het Belang van Limburg ook met zijn ultralokale bijlage op vrijdag. Vroeger... toen de dieren nog spraken en de mensen nog meer, stond iedereen op zijn stoep te buurten. Je hoorde nog eens wat. Nu kennen we onze buren niet meer, maar willen we toch nog weten wat er in onze omgeving gebeurt. De nieuwshonger is er niet minder op geworden. Als lokale radio kan je nog steeds het verschil maken door blijvend in te zetten op je Unique Selling Proposition. Als je je lokale kaart optimaal trekt, als je mensen uit de regio op antenne steekt, als je aanwezig bent op elk groot evenement in de buurt en alle verenigingen een forum biedt, dan volgen de adverteerders vanzelf. Ik mag met fierheid zeggen dat ik zopas factuur 255/2013 uitgeschreven heb. Ja, het loopt goed, maar... je oogst wat je zaait. En ik heb er dan ook bijna tien jaar bijzonder hard aan gewerkt. Zelfs roofbouw op mijn lichaam gepleegd, zeker als de techniek faalde en de drang naar perfectie ervoor zorgde dat ik weer eens voor dag en dauw in de studio stond...
De geschreven pers heeft het heel erg moeilijk. Advertentie-inkomsten dalen jaar na jaar, net als de verkoop. Gelukkig overleeft de radio. En ik denk niet dat het einde al in zicht is. Wel voor de jukeboxradio's. Die bieden geen meerwaarde ten opzichte van Spotify en YouTube. Maar zeker niet voor de radiozenders die weten dat radio niet alleen entertainment en muziek, maar ook informatie en stem is. Dat mannetje in de radio dat je persoonlijk benadert... dat is nog lang niet dood.
Als initiatiefnemer van de Vlaamse Regionale Radio Omroepen (VRRO), een belangenvereniging die nu al een dertigtal onafhankelijke radiozenders groepeert, strijd ik dagdagelijks voor het behoud van de lokale radio die goed werk levert, het decreet volgt en dus ook zijn luisteraars informeert over datgene wat er in zijn buurt gebeurt. Ik blijf erin geloven en met mij ook tientallen tevreden adverteerders.
Michel Vanderfeesten - 3 december 2013
Hoe mooi mijn leven is
Michel, gij hebt écht van uw hobby uw beroep gemaakt hè?
Dat klopt inderdaad. En ik ben (wellicht zo goed als) de gelukkigste mens ter wereld. Let wel: rijk worden zal ik nooit. Daarvoor zit ik in de verkeerde sector. Gelukkig bestaat er zoiets als persoonlijk geluk. En dat is onbetaalbaar. Van thuis uit werken is zalig en... je bent heel productief. Geen vervelende collega tegenover je die kost wat kost in detail wil vertellen hoe hij de vorige nacht vier keer uit zijn bed moest komen voor die huilende baby... Vergis je echter niet: ik werk van half 9 tot 6, en soms 's avonds nog door, met een middagpauze van maximum een halfuurtje. Een vrij weekend? Wat is dat? Zelfs op zaterdag en zondag moet er gewerkt worden. Al is het maar om het regionieuws samen te stellen en in te teksten. Kan je moeilijk een halve week op voorhand doen hè.
Ik heb het allemaal zelf opgebouwd en nu ik er goed van kan leven, is mijn grote droom echt uitgekomen: beroepshalve met mijn eigen radiostation bezig zijn. Simpel hè, zo wa plaatjes draaien. Wel nu, dat is het dus niet hè. Af en toe eens een vervangprogramma, maar dat is maar hobby. Een radiostation runnen is toch hele andere koek hoor. Nieuwe nummers toevoegen, programma's klaarzetten, interviews afnemen, medewerkers opleiden en blijvend coachen, vergaderen, prospectie doen en klanten onderhouden, boekhouding, facturatie, slechte betalers manen, briefwisseling afhandelen, mails sturen en beantwoorden en noem maar op. Het maakt voor mij elke dag wel heel erg afwisselend. Ik ga al fluitend naar het werk en kom nooit een file tegen tijdens mijn woon-werkverkeer van exact 5 meter. En zo hebben we het graag :-).
Of ik nog ooit terug naar het onderwijs ga? Wie weet...? Zeg nooit nooit. Maar komend schooljaar alvast zeker niet. Ik amuseer mij nog te goed in mijn nieuwe leven. Ik ben - en dat is een familietrekje - een enorme positivist. Dat komt mij nu in mijn contact met artiesten, medewerkers en handelaars goed van pas. Mijn grootste troef is dat ik met iedereen goed om kan. Ik heb landbouwers en schoonmaaksters, maar net zo goed advocaten en schepenen in mijn vriendenkring. Soms denk ik, achteraf gezien, dat ik te optimistisch was voor het onderwijs. Toch zeker bovengemiddeld, afgaand op het geklaag in de leraarskamer :-).
Michel Vanderfeesten - 31 augustus 2013
Dat klopt inderdaad. En ik ben (wellicht zo goed als) de gelukkigste mens ter wereld. Let wel: rijk worden zal ik nooit. Daarvoor zit ik in de verkeerde sector. Gelukkig bestaat er zoiets als persoonlijk geluk. En dat is onbetaalbaar. Van thuis uit werken is zalig en... je bent heel productief. Geen vervelende collega tegenover je die kost wat kost in detail wil vertellen hoe hij de vorige nacht vier keer uit zijn bed moest komen voor die huilende baby... Vergis je echter niet: ik werk van half 9 tot 6, en soms 's avonds nog door, met een middagpauze van maximum een halfuurtje. Een vrij weekend? Wat is dat? Zelfs op zaterdag en zondag moet er gewerkt worden. Al is het maar om het regionieuws samen te stellen en in te teksten. Kan je moeilijk een halve week op voorhand doen hè.
Ik heb het allemaal zelf opgebouwd en nu ik er goed van kan leven, is mijn grote droom echt uitgekomen: beroepshalve met mijn eigen radiostation bezig zijn. Simpel hè, zo wa plaatjes draaien. Wel nu, dat is het dus niet hè. Af en toe eens een vervangprogramma, maar dat is maar hobby. Een radiostation runnen is toch hele andere koek hoor. Nieuwe nummers toevoegen, programma's klaarzetten, interviews afnemen, medewerkers opleiden en blijvend coachen, vergaderen, prospectie doen en klanten onderhouden, boekhouding, facturatie, slechte betalers manen, briefwisseling afhandelen, mails sturen en beantwoorden en noem maar op. Het maakt voor mij elke dag wel heel erg afwisselend. Ik ga al fluitend naar het werk en kom nooit een file tegen tijdens mijn woon-werkverkeer van exact 5 meter. En zo hebben we het graag :-).
Of ik nog ooit terug naar het onderwijs ga? Wie weet...? Zeg nooit nooit. Maar komend schooljaar alvast zeker niet. Ik amuseer mij nog te goed in mijn nieuwe leven. Ik ben - en dat is een familietrekje - een enorme positivist. Dat komt mij nu in mijn contact met artiesten, medewerkers en handelaars goed van pas. Mijn grootste troef is dat ik met iedereen goed om kan. Ik heb landbouwers en schoonmaaksters, maar net zo goed advocaten en schepenen in mijn vriendenkring. Soms denk ik, achteraf gezien, dat ik te optimistisch was voor het onderwijs. Toch zeker bovengemiddeld, afgaand op het geklaag in de leraarskamer :-).
Michel Vanderfeesten - 31 augustus 2013
Kan kind kiezen?
Het VSO is toch ook mislukt?
Ik ben nu al drie jaar 'onderwijsloos' en het is goed om (al is het maar even) buiten het systeem te staan om er eens met een helicopter view naar te kunnen kijken. Ik heb de berichtgeving over de onderwijshervorming op de voet gevolgd en het uiteindelijke compromis, want dat is het overduidelijk, gelezen. Elke verandering roept weerstand op en in het onderwijs is dat niet anders. Daar is het zelfs nog erger, want we zijn toch goed bezig? Ik moet Pascal Smet gelijk geven en het blijkt ook uit alle studies: wij gaan achteruit. Punt aan de lijn. Dat heb ik in die zeven jaar dat ik voor de klas stond, mogen ervaren. Ik merkte in kennis een verschil tussen mijn eerste en laatste jaar. Demotivatie is daarvoor de voornaamste redenen. Jongeren die niet op hun plaats zitten; die niet op de juiste richting zitten. Je kan niet alle schuld op de school schuiven. Vaak worden adviezen voor heroriëntering door ouders compleet genegeerd. Mijn kind, goed kind. Ouders weten het altijd beter. Ik kreeg ooit van een moeder te horen: Mijn kind komt niet naar de strafstudie, want zij zegt dat ze niets gedaan heeft. Daar sta je dan hè... met de rug tegen de muur. Nochtans stond moeder op dat moment niet in die klas. En ik die dacht dat opvoeden teamwork was...
Hier en daar zijn er al proeftuinscholen die al jaren doen wat er nu wordt voorgesteld. Maaseik-Kinrooi en Herk-de-Stad zijn voorbeelden uit mijn regio. Die gemeenschappelijke eerste graad, daar kan je gewoon niet tegen zijn! Als 12-jarige kan je geen doordachte keuze maken! Wie maakt die dan wel... het CLB en de ouders. Zij bepalen je loopbaan. En lukt het niet, dan watervallen we toch? Ik heb het zo vaak gezien: we starten in Latijn, tegen Kerstmis schakelen we over naar aanvulling hoofdvakken en volgend schooljaar beginnen we op een - in de ogen van de ouders minderwaardige - technische richting.
De schotten weg? Allemaal goed en wel, maar de perceptie bij ouders zal toch altijd wel blijven. Tenzij het goed wordt uitgelegd en alle scholen verplicht worden om naar belangstellingsdomeinen te gaan. Dat is nu niet het geval. Met dank aan het revolutionaire N-VA dat absoluut het ASO wilde behouden. Een gemiste kans. Je hoort ze in de leraarskamer nu al zeggen: Het VSO is toch ook mislukt? Ik vrees dat de geschiedenis zich zal herhalen...
Michel Vanderfeesten - 6 juni 2013
Ik ben nu al drie jaar 'onderwijsloos' en het is goed om (al is het maar even) buiten het systeem te staan om er eens met een helicopter view naar te kunnen kijken. Ik heb de berichtgeving over de onderwijshervorming op de voet gevolgd en het uiteindelijke compromis, want dat is het overduidelijk, gelezen. Elke verandering roept weerstand op en in het onderwijs is dat niet anders. Daar is het zelfs nog erger, want we zijn toch goed bezig? Ik moet Pascal Smet gelijk geven en het blijkt ook uit alle studies: wij gaan achteruit. Punt aan de lijn. Dat heb ik in die zeven jaar dat ik voor de klas stond, mogen ervaren. Ik merkte in kennis een verschil tussen mijn eerste en laatste jaar. Demotivatie is daarvoor de voornaamste redenen. Jongeren die niet op hun plaats zitten; die niet op de juiste richting zitten. Je kan niet alle schuld op de school schuiven. Vaak worden adviezen voor heroriëntering door ouders compleet genegeerd. Mijn kind, goed kind. Ouders weten het altijd beter. Ik kreeg ooit van een moeder te horen: Mijn kind komt niet naar de strafstudie, want zij zegt dat ze niets gedaan heeft. Daar sta je dan hè... met de rug tegen de muur. Nochtans stond moeder op dat moment niet in die klas. En ik die dacht dat opvoeden teamwork was...
Hier en daar zijn er al proeftuinscholen die al jaren doen wat er nu wordt voorgesteld. Maaseik-Kinrooi en Herk-de-Stad zijn voorbeelden uit mijn regio. Die gemeenschappelijke eerste graad, daar kan je gewoon niet tegen zijn! Als 12-jarige kan je geen doordachte keuze maken! Wie maakt die dan wel... het CLB en de ouders. Zij bepalen je loopbaan. En lukt het niet, dan watervallen we toch? Ik heb het zo vaak gezien: we starten in Latijn, tegen Kerstmis schakelen we over naar aanvulling hoofdvakken en volgend schooljaar beginnen we op een - in de ogen van de ouders minderwaardige - technische richting.
De schotten weg? Allemaal goed en wel, maar de perceptie bij ouders zal toch altijd wel blijven. Tenzij het goed wordt uitgelegd en alle scholen verplicht worden om naar belangstellingsdomeinen te gaan. Dat is nu niet het geval. Met dank aan het revolutionaire N-VA dat absoluut het ASO wilde behouden. Een gemiste kans. Je hoort ze in de leraarskamer nu al zeggen: Het VSO is toch ook mislukt? Ik vrees dat de geschiedenis zich zal herhalen...
Michel Vanderfeesten - 6 juni 2013
GAS? Staat dat voor 'Geld van Arme Sloebers'?
Waar is het logisch verstand?
Wie mij volgt op facebook, weet dat ik hard van leer trok tegen de GAS-boetes. Ik ben daar heel erg tegen. Of beter: tegen de manier waarop het begrip nu ingevuld wordt. Die boetes waren initieel in het leven geroepen om de kleine criminaliteit snel te kunnen beboeten. Zo bekeken vind ik het idee helemaal niet zo slecht. Zelfs niet als de GAS-boete je enige middel is om minderjarigen te sanctioneren. Al is het nog maar de vraag of gemeenten de plaats van justitie mogen innemen, maar goed.
Feit is dat we nu met een kluwen aan wetten en regeltjes zitten die verschillen van gemeente tot gemeente. Waarom kan dit eigenlijk niet op hoger niveau geregeld worden en uniform gemaakt worden voor alle Vlaamse gemeenten? Niet met de beentjes op de bank, niemand meer doen verschieten, geen broodje meer eten in het portaal van de kerk, de vuilniszakken niet te vroeg buitenzetten, kartonnen dozen niet over de grond verschuiven of... reeds gegooide confetti niet nog eens gooien. Kom zeg, waar zijn we mee bezig?
Het is mij duidelijk dat GAS-boetes in de eerste plaats dienen om de gemeentekas ferm te spijzen. Las je het ook? Antwerpen verwacht dit jaar nog 1,25 miljoen euro opbrengst uit GAS-boetes. Dat is ronduit verwerpelijk! Laat de gemeenten toch werken aan een positief en opbouwend beleid. We zijn toch volwassen genoeg...? En laat een kind een kind zijn en de ouders de kans geven om hun kroost op een goede manier op te voeden. Als stadsbestuur mag je toch niet de ambitie hebben om die rol over te nemen? Of hoe de overheid steeds meer greep op je doen en laten krijgt en straks nog bepaalt hoe je je kind moet groot krijgen. En dan maar spreken over een verzuurde samenleving... Zijn we niet allemaal jong geweest? Eerlijk?
Wie de geografisch kaart in Het Nieuwsblad zag, kon duidelijk zien dat er in grote delen van West-Vlaanderen en vooral hier in Noord-Limburg door onze beleidsmakers massaal neen gezegd wordt tegen de GAS-boetes. Gelukkig bestaat er nog zoiets als de typische Noord-Limburgse nuchterheid. Om fier op te zijn! Het is Peer-kermis, dus eet ik vanavond een portie smoutebollen. Onder de kerktoren. En zonder GAS-boete!
Michel Vanderfeesten - 4 juni 2013
Wie mij volgt op facebook, weet dat ik hard van leer trok tegen de GAS-boetes. Ik ben daar heel erg tegen. Of beter: tegen de manier waarop het begrip nu ingevuld wordt. Die boetes waren initieel in het leven geroepen om de kleine criminaliteit snel te kunnen beboeten. Zo bekeken vind ik het idee helemaal niet zo slecht. Zelfs niet als de GAS-boete je enige middel is om minderjarigen te sanctioneren. Al is het nog maar de vraag of gemeenten de plaats van justitie mogen innemen, maar goed.
Feit is dat we nu met een kluwen aan wetten en regeltjes zitten die verschillen van gemeente tot gemeente. Waarom kan dit eigenlijk niet op hoger niveau geregeld worden en uniform gemaakt worden voor alle Vlaamse gemeenten? Niet met de beentjes op de bank, niemand meer doen verschieten, geen broodje meer eten in het portaal van de kerk, de vuilniszakken niet te vroeg buitenzetten, kartonnen dozen niet over de grond verschuiven of... reeds gegooide confetti niet nog eens gooien. Kom zeg, waar zijn we mee bezig?
Het is mij duidelijk dat GAS-boetes in de eerste plaats dienen om de gemeentekas ferm te spijzen. Las je het ook? Antwerpen verwacht dit jaar nog 1,25 miljoen euro opbrengst uit GAS-boetes. Dat is ronduit verwerpelijk! Laat de gemeenten toch werken aan een positief en opbouwend beleid. We zijn toch volwassen genoeg...? En laat een kind een kind zijn en de ouders de kans geven om hun kroost op een goede manier op te voeden. Als stadsbestuur mag je toch niet de ambitie hebben om die rol over te nemen? Of hoe de overheid steeds meer greep op je doen en laten krijgt en straks nog bepaalt hoe je je kind moet groot krijgen. En dan maar spreken over een verzuurde samenleving... Zijn we niet allemaal jong geweest? Eerlijk?
Wie de geografisch kaart in Het Nieuwsblad zag, kon duidelijk zien dat er in grote delen van West-Vlaanderen en vooral hier in Noord-Limburg door onze beleidsmakers massaal neen gezegd wordt tegen de GAS-boetes. Gelukkig bestaat er nog zoiets als de typische Noord-Limburgse nuchterheid. Om fier op te zijn! Het is Peer-kermis, dus eet ik vanavond een portie smoutebollen. Onder de kerktoren. En zonder GAS-boete!
Michel Vanderfeesten - 4 juni 2013
Wat is dat daar in Wetteren?
Communicatie... da's alles, menier!
Is er eigenlijk iemand die nog kan volgen? Er was in eerste instantie geen gevaar. Hebben ze die uitspraak nadien 'een beetje' moeten bijschaven zeg! Als ik dan net lees dat er nog wat 'huisbezoeken' zullen volgen in de buurt van het rampgebied... Ah ja, toen de hulpdiensten aanbelden, werd er niet overal gereageerd. Er was toen echter geen tijd om nog eens aan te bellen. Een weekje later is die tijd er plots wel. Wat is een mensenleven nog waard?
De Zwarte Piet is al gevonden hè. Het machienistje draaide iets te hard aan het wieleke. Dat doet natuurlijk niets af aan de desastreuze gevolgen. In tijden van crisis moet men de kalmte bewaren en vooral... glashelder communiceren. Wij Vlamingen zijn daar echter geen specialisten in. Iedereen doet maar op. Niemand in Wetteren die eraan dacht om onze vriend-toxicoloog Jan Tytgat eventjes te bellen. Hadden ze dat toen gedaan, dan had die man nu een normaal leven. Ziet die eigenlijk zijn familie nog de laatste dagen?
Communicatie is alles en in Wetteren is er op dat vlak heel hard geblunderd. Punt aan de lijn. Ik zou er alleszins niet graag wonen nu. Is het hier thuis nu veilig of stikt het hier van de kankerverwekkende stoffen? Ik twijfel eraan of er in elke woning voldoende metingen gebeurd zijn om de bewoners een gerustgesteld gevoel te geven.
Laten we vooral lessen trekken uit Wetteren en wat daar vreselijk verkeerd is gelopen. Crisiscommunicatie, daar bestaan specialisten in.
Michel Vanderfeesten - 11 mei 2013
Is er eigenlijk iemand die nog kan volgen? Er was in eerste instantie geen gevaar. Hebben ze die uitspraak nadien 'een beetje' moeten bijschaven zeg! Als ik dan net lees dat er nog wat 'huisbezoeken' zullen volgen in de buurt van het rampgebied... Ah ja, toen de hulpdiensten aanbelden, werd er niet overal gereageerd. Er was toen echter geen tijd om nog eens aan te bellen. Een weekje later is die tijd er plots wel. Wat is een mensenleven nog waard?
De Zwarte Piet is al gevonden hè. Het machienistje draaide iets te hard aan het wieleke. Dat doet natuurlijk niets af aan de desastreuze gevolgen. In tijden van crisis moet men de kalmte bewaren en vooral... glashelder communiceren. Wij Vlamingen zijn daar echter geen specialisten in. Iedereen doet maar op. Niemand in Wetteren die eraan dacht om onze vriend-toxicoloog Jan Tytgat eventjes te bellen. Hadden ze dat toen gedaan, dan had die man nu een normaal leven. Ziet die eigenlijk zijn familie nog de laatste dagen?
Communicatie is alles en in Wetteren is er op dat vlak heel hard geblunderd. Punt aan de lijn. Ik zou er alleszins niet graag wonen nu. Is het hier thuis nu veilig of stikt het hier van de kankerverwekkende stoffen? Ik twijfel eraan of er in elke woning voldoende metingen gebeurd zijn om de bewoners een gerustgesteld gevoel te geven.
Laten we vooral lessen trekken uit Wetteren en wat daar vreselijk verkeerd is gelopen. Crisiscommunicatie, daar bestaan specialisten in.
Michel Vanderfeesten - 11 mei 2013
Yup, ik geef mezelf bloot
Kwart van de Belgen heeft geen spaarcenten.
Was toch wel even slikken toen ik de krant las vanochtend. Liefst een kwart van de Belgen heeft geen spaarcenten! Waar is onze welvaartsstaat naar toe? Ik beken in alle eerlijkheid: de situatie is mij bekend. Doordat ik een beslissing volledig verkeerd inschatte, had ik midden 2011 nog exact 200 euro op mijn spaar- en zichtrekening samen. Uren heb ik gehuild... Echter, al snel kwam de échte ondernemer in mij naar boven. Tadaaaa! "Kom, Michel... Vlieg erin of 't is terug 't klaske". Als je interviews met succesvolle ondernemers leest, en ze vertellen over hun verleden, dan is het zinnetje: "koppig blijven volhouden en je niet tegen laten houden door een tegenslag" quasi altijd een constante. Dat jaar was het jaar dat ik startte als zelfstandige in hoofdberoep en eigenlijk word ik daar liever niet meer al te vaak aan herinnerd. Toch gebeurt het nog wel eens, als ik met een aangifteformulier moet afkomen dat betrekking heeft op dat jaar. "Meneer Vanderfeesten, u had een loon van 400 euro per maand!" Kijk het gerust zelf na, meneer de fiscus! Ge ziet da'k nie liieeeg hè ;-)
400 euri per maand. Dat klopt als een bus, maar... een mens moet ergens beginnen! Ondertussen is mijn klantenportefeuille uitgebreid en zijn mijn opdrachtgevers ferm toegenomen. Sinds dit jaar heb ik het gevoel dat alles echt in zijn plooi valt. Ze zeggen wel eens dat je pas na drie jaar perfect kan inschatten of een horecazaak ooit écht rendabel wordt. Wel nu, een tip van mij aan alle startende zelfstandigen, of zij die met het idee spelen: er zijn er maar weinig die het in de schoot geworpen krijgen. Neem je tijd, bouw wat kapitaal op als 'gewone' werknemer en zet daarna de stap. Rond je dertigste is ideaal. Durf springen en weet dat uit het dal klimmen part of the job is. Het zullen achteraf gezien belangrijke leermomenten geweest zijn.
Ik ben nu twee jaar verder en nu mag iedereen het weten: ik amuseer mij en leid een prachtig leven. Met mij gaat het dus goed :-).
Michel Vanderfeesten - 27 maart 2013
Was toch wel even slikken toen ik de krant las vanochtend. Liefst een kwart van de Belgen heeft geen spaarcenten! Waar is onze welvaartsstaat naar toe? Ik beken in alle eerlijkheid: de situatie is mij bekend. Doordat ik een beslissing volledig verkeerd inschatte, had ik midden 2011 nog exact 200 euro op mijn spaar- en zichtrekening samen. Uren heb ik gehuild... Echter, al snel kwam de échte ondernemer in mij naar boven. Tadaaaa! "Kom, Michel... Vlieg erin of 't is terug 't klaske". Als je interviews met succesvolle ondernemers leest, en ze vertellen over hun verleden, dan is het zinnetje: "koppig blijven volhouden en je niet tegen laten houden door een tegenslag" quasi altijd een constante. Dat jaar was het jaar dat ik startte als zelfstandige in hoofdberoep en eigenlijk word ik daar liever niet meer al te vaak aan herinnerd. Toch gebeurt het nog wel eens, als ik met een aangifteformulier moet afkomen dat betrekking heeft op dat jaar. "Meneer Vanderfeesten, u had een loon van 400 euro per maand!" Kijk het gerust zelf na, meneer de fiscus! Ge ziet da'k nie liieeeg hè ;-)
400 euri per maand. Dat klopt als een bus, maar... een mens moet ergens beginnen! Ondertussen is mijn klantenportefeuille uitgebreid en zijn mijn opdrachtgevers ferm toegenomen. Sinds dit jaar heb ik het gevoel dat alles echt in zijn plooi valt. Ze zeggen wel eens dat je pas na drie jaar perfect kan inschatten of een horecazaak ooit écht rendabel wordt. Wel nu, een tip van mij aan alle startende zelfstandigen, of zij die met het idee spelen: er zijn er maar weinig die het in de schoot geworpen krijgen. Neem je tijd, bouw wat kapitaal op als 'gewone' werknemer en zet daarna de stap. Rond je dertigste is ideaal. Durf springen en weet dat uit het dal klimmen part of the job is. Het zullen achteraf gezien belangrijke leermomenten geweest zijn.
Ik ben nu twee jaar verder en nu mag iedereen het weten: ik amuseer mij en leid een prachtig leven. Met mij gaat het dus goed :-).
Michel Vanderfeesten - 27 maart 2013
Belinda Carlisle, elke DJ spreekt dat correct uit
Minimale muziekkennis, iemand?
Knappe madam hiernaast hè? En ook een paar ferme hitjes gemaakt. Ik heb het over Belinda Carlisle. Het zou een absolute oneer (ik zou dat woord met koppelteken schrijven, maar volgens het woordenboek mag het zo) zijn om haar naam verkeerd uit te spreken. Iedereen die ook maar een beetje muziekkennis heeft, weet dat de correcte uitspraak Carlail is en niet Carliesel. En toch... op Radio 2, de grootste radiozender van Vlaanderen, hoorde ik de presentatrice van dienst een nummer van haar afkondigen op die laatste manier.
Ik gebruik opzettelijk het woord presentatrice, want een DJ is nog iets anders. Een Carl Schmitz, Dominique Crommen, Johan Henneman of Bjorn Verhoeven zal je op een dergelijke verspreking niet betrappen. Waarom? Omdat zij muziekliefhebbers en -kenners zijn. Omdat zij willen weten waarover ze praten en dat is net datgene wat het belangrijkste is op een radiozender: de muziek. Dat men prille twintigers een kans op de nationale radio geeft, daar heb ik alle begrip voor. Maar ik vind wel dat je toch over een minimale muzikale bagage moet beschikken. Ikzelf ben op dat vlak een autodidact. Sinds mijn 14de ben ik - en dat is een proces dat nooit af is - mijn muzikale kennis beginnen bijspijkeren. Toen ik 18 was, won ik al de Hitkwis op Radio Donna. Al zeg ik het zelf: in artiesten, titels en jaartallen raden, ben ik heel sterk. Helaas is minimale voeling met de gedraaide muziek blijkbaar niet meer van tel tegenwoordig. Als ik het voor het zeggen had, zouden nieuwe presentatoren eerst verplicht lessen moderne muziekgeschiedenis moèten volgen alvorens ze on air losgelaten worden.
Michel Vanderfeesten - 28 februari 2013
Knappe madam hiernaast hè? En ook een paar ferme hitjes gemaakt. Ik heb het over Belinda Carlisle. Het zou een absolute oneer (ik zou dat woord met koppelteken schrijven, maar volgens het woordenboek mag het zo) zijn om haar naam verkeerd uit te spreken. Iedereen die ook maar een beetje muziekkennis heeft, weet dat de correcte uitspraak Carlail is en niet Carliesel. En toch... op Radio 2, de grootste radiozender van Vlaanderen, hoorde ik de presentatrice van dienst een nummer van haar afkondigen op die laatste manier.
Ik gebruik opzettelijk het woord presentatrice, want een DJ is nog iets anders. Een Carl Schmitz, Dominique Crommen, Johan Henneman of Bjorn Verhoeven zal je op een dergelijke verspreking niet betrappen. Waarom? Omdat zij muziekliefhebbers en -kenners zijn. Omdat zij willen weten waarover ze praten en dat is net datgene wat het belangrijkste is op een radiozender: de muziek. Dat men prille twintigers een kans op de nationale radio geeft, daar heb ik alle begrip voor. Maar ik vind wel dat je toch over een minimale muzikale bagage moet beschikken. Ikzelf ben op dat vlak een autodidact. Sinds mijn 14de ben ik - en dat is een proces dat nooit af is - mijn muzikale kennis beginnen bijspijkeren. Toen ik 18 was, won ik al de Hitkwis op Radio Donna. Al zeg ik het zelf: in artiesten, titels en jaartallen raden, ben ik heel sterk. Helaas is minimale voeling met de gedraaide muziek blijkbaar niet meer van tel tegenwoordig. Als ik het voor het zeggen had, zouden nieuwe presentatoren eerst verplicht lessen moderne muziekgeschiedenis moèten volgen alvorens ze on air losgelaten worden.
Michel Vanderfeesten - 28 februari 2013
Vriendschap is een illusie
Eén keer trek je de conclusie...
Daarstraks hoorde ik op het megafantastische radiostation FM Goud (natuurlijk :-)) nog eens Vriendschap van Het Goede Doel. Ik bedacht mezelf op dat ogenblik dat ik eigenlijk toch wel een eenzaam bestaan leid. Of zeg maar: lijd. Hele (werk)dagen zit ik moederziel alleen achter mijn computertje. Uren aan een stuk. Geen sociaal contact. Geen collega's om eens mee te lullen over de slechte tv-programma's van gisteren die we toch weer gezien hebben. Geen overbuurman om eens mee te klagen over het ademke van de big chief. Ik mag dan wel eens over mezelf klagen, maar weet dat ikzelf mijn tandjes 's morgens wel altijd goed poets.
Enfin, het woord zegt het zelf al: een eenmanszaak. Is dus normaal dat je er alleen voor staat. Of ik de collega's van op school mis? Enkele wel, vooral zij waarbij ik nietszeggende zever mocht verkopen op feestjes in het cafetaria van het college. Van die feestjes die volledig fout liepen en die nog fouter eindigden in The Pub. Zo van die collega's die je de maandag daarna nog gewoon in de ogen kon kijken en die snel leken te vergeven en vergeten, zonder dat de hele leraarskamer precies wist om hoe laat je vertrok en hoeveel pintjes je meester had gemaakt.
Nu ga je zeggen: Michel, jij hebt 2.027 facebookies waarmee je bevriend bent. Klopt als een bus. En een kleine berekening leert mij dat ik er daar zo'n 1.500 ook echt persoonlijk van ken. Dankzij mijn onderwijsverleden en vooral dankzij de radio heb ik een heel erg uitgebreide kennissenkring uitgebouwd. Dagelijks leer ik nieuwe mensen kennen. Daar ben ik zeker niet rouwig om, want zo'n groot netwerk komt vaak van pas. Maar maak je zelf ook ooit die oefening...? Hoeveel van je online vrienden zijn échte vrienden? Wat ik daaronder versta? Iemand die er staat op die belangrijke momenten in je leven. Op die momenten dat je héél blij bent of net een schouder nodig hebt om op uit te huilen. Iemand die je dag én nacht kan bellen en je uit de nood of zelfs: uit de stront helpt. Zo'n échte vrienden... wie heeft die nog anno 2013? Ja, net als Henk Westbroek en Henk Temming had ik als kind een vriend waarmee ik alles deed. Maar nu...?
Overigens, facebookies, een rechtzaak winnen voelt formidabel aan. Om eens van de hak op de tak te springen. Wat er op zo'n moment van je afglijdt als je het verlossende telefoontje van je advocaat krijgt, dat is werkelijk onbeschrijfelijk. Maar - en nu zijn we terug naar af - wegens gebrek aan échte vrienden, heb ik de fles alleen gekraakt. Dankzij jullie, matige vrienden, is er van werken die dag niet meer veel in huis gekomen... :-)
Michel Vanderfeesten - 20 februari 2013
Daarstraks hoorde ik op het megafantastische radiostation FM Goud (natuurlijk :-)) nog eens Vriendschap van Het Goede Doel. Ik bedacht mezelf op dat ogenblik dat ik eigenlijk toch wel een eenzaam bestaan leid. Of zeg maar: lijd. Hele (werk)dagen zit ik moederziel alleen achter mijn computertje. Uren aan een stuk. Geen sociaal contact. Geen collega's om eens mee te lullen over de slechte tv-programma's van gisteren die we toch weer gezien hebben. Geen overbuurman om eens mee te klagen over het ademke van de big chief. Ik mag dan wel eens over mezelf klagen, maar weet dat ikzelf mijn tandjes 's morgens wel altijd goed poets.
Enfin, het woord zegt het zelf al: een eenmanszaak. Is dus normaal dat je er alleen voor staat. Of ik de collega's van op school mis? Enkele wel, vooral zij waarbij ik nietszeggende zever mocht verkopen op feestjes in het cafetaria van het college. Van die feestjes die volledig fout liepen en die nog fouter eindigden in The Pub. Zo van die collega's die je de maandag daarna nog gewoon in de ogen kon kijken en die snel leken te vergeven en vergeten, zonder dat de hele leraarskamer precies wist om hoe laat je vertrok en hoeveel pintjes je meester had gemaakt.
Nu ga je zeggen: Michel, jij hebt 2.027 facebookies waarmee je bevriend bent. Klopt als een bus. En een kleine berekening leert mij dat ik er daar zo'n 1.500 ook echt persoonlijk van ken. Dankzij mijn onderwijsverleden en vooral dankzij de radio heb ik een heel erg uitgebreide kennissenkring uitgebouwd. Dagelijks leer ik nieuwe mensen kennen. Daar ben ik zeker niet rouwig om, want zo'n groot netwerk komt vaak van pas. Maar maak je zelf ook ooit die oefening...? Hoeveel van je online vrienden zijn échte vrienden? Wat ik daaronder versta? Iemand die er staat op die belangrijke momenten in je leven. Op die momenten dat je héél blij bent of net een schouder nodig hebt om op uit te huilen. Iemand die je dag én nacht kan bellen en je uit de nood of zelfs: uit de stront helpt. Zo'n échte vrienden... wie heeft die nog anno 2013? Ja, net als Henk Westbroek en Henk Temming had ik als kind een vriend waarmee ik alles deed. Maar nu...?
Overigens, facebookies, een rechtzaak winnen voelt formidabel aan. Om eens van de hak op de tak te springen. Wat er op zo'n moment van je afglijdt als je het verlossende telefoontje van je advocaat krijgt, dat is werkelijk onbeschrijfelijk. Maar - en nu zijn we terug naar af - wegens gebrek aan échte vrienden, heb ik de fles alleen gekraakt. Dankzij jullie, matige vrienden, is er van werken die dag niet meer veel in huis gekomen... :-)
Michel Vanderfeesten - 20 februari 2013
Pros and cons of teaching
Miesjèèl... komde gij nog ooit terug naar school?
Vanmiddag stootte ik nog eens op de foto hiernaast. Die is genomen in 2006 in Bodrum. Ik was toen 27 en stond nog vol overgave voor de klas. Enfin, niet toen deze foto genomen werd natuurlijk. Toen genoot ik van twee maanden congé payé. Dit jaar zal ik drie jaar onderwijsloos zijn. Vreemd genoeg krijg ik toch nog wekelijks de vraag: Hoe, geeft gij geen les meer? Neen dus. Ik ben in loopbaanonderbreking. Moeilijker omschreven: in ter beschikkingstelling wegens persoonlijke aangelegenheden. Nog twee jaar, en dan zal ik een keuze moeten maken. Ga ik terug naar Agnetendal of niet. Eigenlijk zou ik gek zijn om het niet te doen, want een vaste benoeming is zo ontzettend veel waard in deze moeilijke economische tijden. Maar... het leven is meer dan werkzekerheid alleen.
Eigenlijk zou iedere leraar er eens uit moeten stappen. Zo'n helicopter view werkt erg verhelderend. Ik gaf heel graag les, maar ik ben nu eenmaal een ontzettende positivo en daar begon het schoentje te wringen. In de onderwijswereld houdt men graag vast aan starre ideeën. Doe daar nog een schep negativisme bovenop (en geen kleine) en je beseft dat de arbeidsvreugde zoek kan raken. Die typische, verbitterde onderwijssfeer is zeker niet exclusief voor eerdergenoemde school. Toen ik stage deed tijdens mijn lerarenopleiding merkte ik datzelfde negativisme ook in andere scholen. Het lijkt dus aanstekelijk te werken... Het cliché dat een onthaalbediende er militairen en leerkrachten meteen kan uithalen klopt dus echt hè.
De meest gehoorde klacht in de leraarskamer: Wij hebben het toch zo druk. Ja, maar gelukkig wel nog véél tijd om te klagen ;-). OK, ik gaf dan vooral ICT en informatica, vakken die in het pretpakket van de leerling zitten en waar het principe van de permanente evaluatie geldt, maar ik kan me toch héél moeilijk inbeelden dat je in het onderwijs superhard moet werken voor het loon dat je ervoor in de plaats krijgt. Je geeft in het middelbaar 18 uur les. Dat zijn intensieve uren, dat hoor je me niet ontkennen, maar wel uren van 50 minuten. Als je voor elk lesuur één uur voorbereiding telt, wat in de praktijk zeker een overschatting is, dan kom je uit op 33 uur per week. Wel nu, als zelfstandige werk ik er gemiddelde 50. En mijn loon ligt als startende zelfstandige zeker niet hoger dan toen. Nog eens een weekje naar de zon? Man, dat is bijna twee jaar geleden!
Mijn verhaal is niet uniek. Meer en meer jonge leerkrachten verlaten het onderwijs. Waarom ik het deed? Eén woord: ambitie. Van je hobby je beroep kunnen maken. Dat wil toch iedereen? Dat je ook met eigen ogen ziet dat je omzet jaar na jaar blijft stijgen, da's mooi meegenomen. Geld maakt niet gelukkig, maar het helpt wel! Maandelijkse financiële zekerheid heb ik nu niet, maar... wel de zekerheid dat ik meer kan verdienen dan in het onderwijs. Als ik er maar keihard voor werk. Bon, mijn pauze is voorbij. Ik moet dringend het regionieuws inteksten en een propsectieopdracht voor morgen voorbereiden. Tot de volgende!
Michel Vanderfeesten - 6 februari 2013
Vanmiddag stootte ik nog eens op de foto hiernaast. Die is genomen in 2006 in Bodrum. Ik was toen 27 en stond nog vol overgave voor de klas. Enfin, niet toen deze foto genomen werd natuurlijk. Toen genoot ik van twee maanden congé payé. Dit jaar zal ik drie jaar onderwijsloos zijn. Vreemd genoeg krijg ik toch nog wekelijks de vraag: Hoe, geeft gij geen les meer? Neen dus. Ik ben in loopbaanonderbreking. Moeilijker omschreven: in ter beschikkingstelling wegens persoonlijke aangelegenheden. Nog twee jaar, en dan zal ik een keuze moeten maken. Ga ik terug naar Agnetendal of niet. Eigenlijk zou ik gek zijn om het niet te doen, want een vaste benoeming is zo ontzettend veel waard in deze moeilijke economische tijden. Maar... het leven is meer dan werkzekerheid alleen.
Eigenlijk zou iedere leraar er eens uit moeten stappen. Zo'n helicopter view werkt erg verhelderend. Ik gaf heel graag les, maar ik ben nu eenmaal een ontzettende positivo en daar begon het schoentje te wringen. In de onderwijswereld houdt men graag vast aan starre ideeën. Doe daar nog een schep negativisme bovenop (en geen kleine) en je beseft dat de arbeidsvreugde zoek kan raken. Die typische, verbitterde onderwijssfeer is zeker niet exclusief voor eerdergenoemde school. Toen ik stage deed tijdens mijn lerarenopleiding merkte ik datzelfde negativisme ook in andere scholen. Het lijkt dus aanstekelijk te werken... Het cliché dat een onthaalbediende er militairen en leerkrachten meteen kan uithalen klopt dus echt hè.
De meest gehoorde klacht in de leraarskamer: Wij hebben het toch zo druk. Ja, maar gelukkig wel nog véél tijd om te klagen ;-). OK, ik gaf dan vooral ICT en informatica, vakken die in het pretpakket van de leerling zitten en waar het principe van de permanente evaluatie geldt, maar ik kan me toch héél moeilijk inbeelden dat je in het onderwijs superhard moet werken voor het loon dat je ervoor in de plaats krijgt. Je geeft in het middelbaar 18 uur les. Dat zijn intensieve uren, dat hoor je me niet ontkennen, maar wel uren van 50 minuten. Als je voor elk lesuur één uur voorbereiding telt, wat in de praktijk zeker een overschatting is, dan kom je uit op 33 uur per week. Wel nu, als zelfstandige werk ik er gemiddelde 50. En mijn loon ligt als startende zelfstandige zeker niet hoger dan toen. Nog eens een weekje naar de zon? Man, dat is bijna twee jaar geleden!
Mijn verhaal is niet uniek. Meer en meer jonge leerkrachten verlaten het onderwijs. Waarom ik het deed? Eén woord: ambitie. Van je hobby je beroep kunnen maken. Dat wil toch iedereen? Dat je ook met eigen ogen ziet dat je omzet jaar na jaar blijft stijgen, da's mooi meegenomen. Geld maakt niet gelukkig, maar het helpt wel! Maandelijkse financiële zekerheid heb ik nu niet, maar... wel de zekerheid dat ik meer kan verdienen dan in het onderwijs. Als ik er maar keihard voor werk. Bon, mijn pauze is voorbij. Ik moet dringend het regionieuws inteksten en een propsectieopdracht voor morgen voorbereiden. Tot de volgende!
Michel Vanderfeesten - 6 februari 2013
VZW Red de hoofdletter
ok, ik ben een taalpuritijn. maar er meote er tog noch zein? vindt jij taal alleen balangreik om te spreeke?
Ik ben het beu. De hoofdletter heeft het anno 2013 heel erg moeilijk. En ik wil hem helpen. VZW Red de hoofdletter is nog op zoek naar een secretaris en penningmeester. Wie staat mij bij in mijn strijd? :-)
Alle gekheid op een stokje natuurlijk. Toch vind ik het opvallend hoe nonchalant er met de hoofdletter wordt omgesprongen en bij uitbreiding met onze taal in het algemeen. Door volwassenen, maar zeker ook door jongeren en jongvolwassenen. Als kind had ik ontzettend veel moeite met de dt-regels. Tot het zesde middelbaar was 't kofschip voor mij even abstract als 't fokschaap. Nochtans is het vermijden van dt-fouten helemaal niet moeilijk. Als je de regels maar toepast. Het lijkt wel pure wiskunde! Het voordeel is... dat je regeltjes kan studeren. Dat heeft met kennis te maken.
En zo komen we bij hét hot item van deze week. Jan Swerts, die nog ooit de eer had om aan mij les te mogen geven, en Kurt Monten van de KHLim hebben een onderzoek gedaan. Ze weten nu wat wij al lang wisten: de toekomstige leerkrachten ontbreekt het aan algemene kennis. Zoals altijd worden er ook nu weer meerdere beschuldigende vingers gewezen. Je kan er echter niet buiten dat de nadruk enorm op vaardigheden en attitudes is komen liggen in ons onderwijssysteem. Ik zag Etienne Vermeersch in Reyers Laat. En hij had gelijk. Een kind dat zegt: Ik snap niks van die verdomde integralen moet eerst de hand in eigen boezem steken. Kan je het begrip integraal uitleggen? Begrijp je het überhaupt wel? Hoe je het ook draait of keert: alles begint met kennis.
Ik heb zeven jaar lang voor de klas gestaan. Tot in 2010. Zelfs op die zeven jaar heb ik binnen het middelbaar onderwijs die niveaudaling ondervonden. Collega's hadden er de mond van vol. Ik heb op een bepaalde klassenraad een leerkracht in groep horen zeggen: Ik heb iedereen op zijn examen 5 punten extra gegeven, anders had ik veel te veel onvoldoendes. Echt waar, toen ik pas voor de klas stond moest ik het ook eens komen uitleggen. Dat zijn toch veel onvoldoendes, Michel. Is uw examen niet wat te moeilijk opgesteld? Waar zijn we dan eigenlijk mee bezig? We geven en masse toe aan de niveaudaling i.p.v. er een strijd tegen te leveren. Als je binnenkort zegt: Urbanus heeft Amerika ontdekt, zoals in de sketch, denkt een hele generatie dat het ook daadwerkelijk zo is.
Was vroeger alles beter? Ik krijg nu wellicht alle zonden van Israël over me heen, maar ja... het onderwijs was 15 jaar geleden beter. Het was algemeen vormend en er moesten lijstjes geblokt worden. Lijstjes, altijd maar lijstjes. We gingen maar één keer per trimester op uitstap en de zo verplichte VOETEN waren nog in handen van... euh, niemand eigenlijk. Hier en daar had je een creatieve leerkracht die toen al meer wilde doen dan alleen maar leerstofoverdracht. Dat was leuk en tof, maar gewoon een uur 'gedoceerd Frans' uit het hand- en werkboek, daar was ook niets mis mee. Neh!
Michel Vanderfeesten - 25 januari 2013
Ik ben het beu. De hoofdletter heeft het anno 2013 heel erg moeilijk. En ik wil hem helpen. VZW Red de hoofdletter is nog op zoek naar een secretaris en penningmeester. Wie staat mij bij in mijn strijd? :-)
Alle gekheid op een stokje natuurlijk. Toch vind ik het opvallend hoe nonchalant er met de hoofdletter wordt omgesprongen en bij uitbreiding met onze taal in het algemeen. Door volwassenen, maar zeker ook door jongeren en jongvolwassenen. Als kind had ik ontzettend veel moeite met de dt-regels. Tot het zesde middelbaar was 't kofschip voor mij even abstract als 't fokschaap. Nochtans is het vermijden van dt-fouten helemaal niet moeilijk. Als je de regels maar toepast. Het lijkt wel pure wiskunde! Het voordeel is... dat je regeltjes kan studeren. Dat heeft met kennis te maken.
En zo komen we bij hét hot item van deze week. Jan Swerts, die nog ooit de eer had om aan mij les te mogen geven, en Kurt Monten van de KHLim hebben een onderzoek gedaan. Ze weten nu wat wij al lang wisten: de toekomstige leerkrachten ontbreekt het aan algemene kennis. Zoals altijd worden er ook nu weer meerdere beschuldigende vingers gewezen. Je kan er echter niet buiten dat de nadruk enorm op vaardigheden en attitudes is komen liggen in ons onderwijssysteem. Ik zag Etienne Vermeersch in Reyers Laat. En hij had gelijk. Een kind dat zegt: Ik snap niks van die verdomde integralen moet eerst de hand in eigen boezem steken. Kan je het begrip integraal uitleggen? Begrijp je het überhaupt wel? Hoe je het ook draait of keert: alles begint met kennis.
Ik heb zeven jaar lang voor de klas gestaan. Tot in 2010. Zelfs op die zeven jaar heb ik binnen het middelbaar onderwijs die niveaudaling ondervonden. Collega's hadden er de mond van vol. Ik heb op een bepaalde klassenraad een leerkracht in groep horen zeggen: Ik heb iedereen op zijn examen 5 punten extra gegeven, anders had ik veel te veel onvoldoendes. Echt waar, toen ik pas voor de klas stond moest ik het ook eens komen uitleggen. Dat zijn toch veel onvoldoendes, Michel. Is uw examen niet wat te moeilijk opgesteld? Waar zijn we dan eigenlijk mee bezig? We geven en masse toe aan de niveaudaling i.p.v. er een strijd tegen te leveren. Als je binnenkort zegt: Urbanus heeft Amerika ontdekt, zoals in de sketch, denkt een hele generatie dat het ook daadwerkelijk zo is.
Was vroeger alles beter? Ik krijg nu wellicht alle zonden van Israël over me heen, maar ja... het onderwijs was 15 jaar geleden beter. Het was algemeen vormend en er moesten lijstjes geblokt worden. Lijstjes, altijd maar lijstjes. We gingen maar één keer per trimester op uitstap en de zo verplichte VOETEN waren nog in handen van... euh, niemand eigenlijk. Hier en daar had je een creatieve leerkracht die toen al meer wilde doen dan alleen maar leerstofoverdracht. Dat was leuk en tof, maar gewoon een uur 'gedoceerd Frans' uit het hand- en werkboek, daar was ook niets mis mee. Neh!
Michel Vanderfeesten - 25 januari 2013
Schoen menneke
Kiekt toch is, wa è schoèèn menneke is mich det.
Het moet gezegd worden: onze Mats heeft gelukkig het uiterlijk van zijn moeder. Zo'n jonge spruit is prachtig hè. Het mooiste wat er je in het leven kan overkomen. Ook al zijn de nachten ten huize Vanderfeesten-Plessers nog ronduit verschrikkelijk. Vooral voor de wederhelft dan, want ik slaap rustig door als zij rond 3 en 6 uur 's nachtst steevast gewekt wordt. Dat begint met lichte zuchtjes en gekrabbel tegen de wand van zijn 'mandje'. Daarna volgt de gekende e-e-eee. Die gaat dan langzaam over in één lange woordenbrij. De letter e op alle mogelijke hoogtes en laagtes. Ik denk dat hij denkt dat wij hardhorig zijn - voor een baby van 4 maanden zijn ouders van begin 30 immers oudjes - en daarom dat hij die eerst stil ingezette e al snel héél erg luid debiteert. Toch prachtig hè, zo elke nacht gewekt worden, net als je in je vaste slaap zit. Toch heerlijk hè, 's nachts de pamper verversen omdat je iets ruikt en dan blijkt dat de helft erlangs gelopen is. Ook Mats heeft 's nachts al eens ferm een groentje gelopen... Zoals gezegd moet ik er mijn nachtelijke rust niet voor laten, want mijn partner geeft de borst. De eerste weken gingen die nachtelijke huilmomentjes gepaard met hevig gevloek. Daar werd ik dan wel wakker van, maar ondertussen geldt het spreekwoord: Alles went, zelfs een kleine huilende vent. Ik ga eens uitrekenen hoeveel spelletjes Wordfeud Cindy 's nachts gespeeld heeft, terwijl ik in dromenland niet omringd werd door één baby, maar door honderden schaarsgekleede babes. Eén letter maakt soms een wereld van verschil.
Als je nu denkt dat het hier enkel maar kommer en kwel is, dan heb je het helemaal mis. Zo'n jong veulen brengt ook veel blijheid en vreugde. Een glimlach elke keer je in zijn buurt komt, een luide lach elke keer als je met hem speelt. Eigenlijk toch vreemd hoe wij, volwassenen, zo negatief kunnen worden? Van nature uit hebben wij een stevige brok positivisme mee gekregen. De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. En dat niet alleen: wie die glimlach zijn leven lang vast kan houden, is een gelukkig mens. Ik probeer, maar eenvoudig is het niet. Op mijn pad kom ik maar al te vaak kankeraars (voor de Perenaar: kènkereirs) tegen die graag aan afbraakpolitiek doen en alles en iedereen maar slecht vinden. Met spek schieten is makkelijk, maar zelf dé perfecte steak bakken... ga daar maar eens aan staan! Wie wil mijn steak au poivre trouwens eens proeven? Met gelukzaligmakende kroketjes?
Proficiat, Mats, met je vierde vermaanddag! Papa houdt van jou, net zoveel als van zijn steak au poivre.
Michel Vanderfeesten - 18 januari 2013
Het moet gezegd worden: onze Mats heeft gelukkig het uiterlijk van zijn moeder. Zo'n jonge spruit is prachtig hè. Het mooiste wat er je in het leven kan overkomen. Ook al zijn de nachten ten huize Vanderfeesten-Plessers nog ronduit verschrikkelijk. Vooral voor de wederhelft dan, want ik slaap rustig door als zij rond 3 en 6 uur 's nachtst steevast gewekt wordt. Dat begint met lichte zuchtjes en gekrabbel tegen de wand van zijn 'mandje'. Daarna volgt de gekende e-e-eee. Die gaat dan langzaam over in één lange woordenbrij. De letter e op alle mogelijke hoogtes en laagtes. Ik denk dat hij denkt dat wij hardhorig zijn - voor een baby van 4 maanden zijn ouders van begin 30 immers oudjes - en daarom dat hij die eerst stil ingezette e al snel héél erg luid debiteert. Toch prachtig hè, zo elke nacht gewekt worden, net als je in je vaste slaap zit. Toch heerlijk hè, 's nachts de pamper verversen omdat je iets ruikt en dan blijkt dat de helft erlangs gelopen is. Ook Mats heeft 's nachts al eens ferm een groentje gelopen... Zoals gezegd moet ik er mijn nachtelijke rust niet voor laten, want mijn partner geeft de borst. De eerste weken gingen die nachtelijke huilmomentjes gepaard met hevig gevloek. Daar werd ik dan wel wakker van, maar ondertussen geldt het spreekwoord: Alles went, zelfs een kleine huilende vent. Ik ga eens uitrekenen hoeveel spelletjes Wordfeud Cindy 's nachts gespeeld heeft, terwijl ik in dromenland niet omringd werd door één baby, maar door honderden schaarsgekleede babes. Eén letter maakt soms een wereld van verschil.
Als je nu denkt dat het hier enkel maar kommer en kwel is, dan heb je het helemaal mis. Zo'n jong veulen brengt ook veel blijheid en vreugde. Een glimlach elke keer je in zijn buurt komt, een luide lach elke keer als je met hem speelt. Eigenlijk toch vreemd hoe wij, volwassenen, zo negatief kunnen worden? Van nature uit hebben wij een stevige brok positivisme mee gekregen. De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. En dat niet alleen: wie die glimlach zijn leven lang vast kan houden, is een gelukkig mens. Ik probeer, maar eenvoudig is het niet. Op mijn pad kom ik maar al te vaak kankeraars (voor de Perenaar: kènkereirs) tegen die graag aan afbraakpolitiek doen en alles en iedereen maar slecht vinden. Met spek schieten is makkelijk, maar zelf dé perfecte steak bakken... ga daar maar eens aan staan! Wie wil mijn steak au poivre trouwens eens proeven? Met gelukzaligmakende kroketjes?
Proficiat, Mats, met je vierde vermaanddag! Papa houdt van jou, net zoveel als van zijn steak au poivre.
Michel Vanderfeesten - 18 januari 2013